Παιδάκι πέντε χρονών, στη Μυρτιά, έβλεπα τα λιγοστά τότε αυτοκίνητα να περνούν στον χωμάτινο δρόμο για το Θέρμο κι έλεγα: “Άδικο να έχει ο ένας ωραίο αυτοκίνητο και ο άλλος σακαράκα”… Κι όταν μεγάλωσα, δεν αγόρασα ποτέ αυτοκίνητο, κάνοντας διαρκή αγώνα για την ευημερία του κόσμου, για να μην υπάρχει άνθρωπος πιο προνομιούχος από τον άλλο… Ονειρευόμουν να καταργήσουμε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Κι έλεγα στον εαυτό μου: “Αφού δε γίνεται να έχουν όλοι οι άνθρωποι αυτοκίνητο, εσύ δεν πρέπει ν’ ανήκεις σ’ εκείνους που έχουν”.
Έτσι που λες… Οι πολλοί αντιστέκονται στην εξουσία με απεργίες, διαδηλώσεις, μολότοφ και λεηλασίες καταστημάτων της μπουρζουαζίας. Εγώ (ντρέπομαι που θα το πω) έχω ακόμα εκείνη την αφελή παιδική σκέψη, έφτιαξα σα να λέμε τον δικό μου κομμουνισμό (ή τον αναρχισμό, όπως θέλετε πείτε το) που λέει ότι ο επαναστάτης αντιστέκεται στην εξουσία, όταν δεν αγοράζει Ι.Χ. αυτοκίνητο και μετακινείται με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αντιστέκεται στον καπιταλισμό, όταν δεν αγοράζει διαμέρισμα με δάνειο, όταν δεν οικοδομεί αυθαίρετο εξοχικό σπίτι με μαύρο χρήμα, όταν δεν εξαργυρώνει την ψήφο του με διορισμό στο Δημόσιο σε βάρος άλλου, αντιστέκεται όταν αρνείται πολιτική εύνοια για την επιχείρησή του, αντιστέκεται όταν γίνεται εργοδότης του εαυτού του έχοντας για κεφάλαιο μόνο μια καλή ιδέα και τον καθημερινό του μόχθο… Αρνείται ακόμα και το δικαίωμα στην καπιταλιστική μόρφωση… Τέτοια δηλαδή… αφελή, χαζά, παιδικά πράματα…
Ακόμα και το δικαίωμα στη μόρφωση, είπες;
Ναι. Διότι: Ήμουν δευτεροετής φοιτητής, όταν έπαθα εργατικό ατύχημα σε εργοστάσιο μεταλλουργίας. Απέκτησα αναπηρία στο αριστερό χέρι, 67% . Αλλά η Επιτροπή του ΙΚΑ απέρριψε την σύνταξη αναπηρίας. Ο γιατρός – πρόεδρος της Επιτροπής, είπε: “Τη δικαιούσαι… αλλά είσαι φοιτητής και θα γίνεις δημόσιος υπάλληλος, άρα δεν θα τη χρειαστείς”…
Δεν πήρα τη σύνταξη που δικαιούμουν από εργατικό ατύχημα, επειδή ήμουν φοιτητής, και δεν πήρα κουπόνια σίτισης στην Πάντειο που φοιτούσα, επειδή ήμουν εργάτης. Αν τους ξεγελούσα (στην υπεύθυνη δήλωση που έκαμα) κι έπαιρνα τα κουπόνια σίτισης, η διοίκηση του Πανεπιστημίου θα με απέβαλλε.
Τα κουπόνια σίτισης που στερούσε το κράτος από έναν εργαζόμενο φοιτητή ήταν 25 δραχμές, δηλαδή 0,073 ευρώ… Με τα οποία τότε έτρωγες ένα ταπεινό γεύμα στη λέσχη…
Τώρα, κάνω ταμείο και λέω: Εγώ έχασα το δικαίωμα στη μόρφωση, επειδή ήμουν εργαζόμενος φοιτητής κι έπαθα εργατικό ατύχημα, ένα αγροτόπαιδο που δεν είχε να του δώσει κανείς ούτε μία δραχμή για να σπουδάσει. Αλλά η Δημοκρατία που πολλοί επαναστάτες χαρακτηρίζουν ως χούντα, έδωσε (σωστά) δικαίωμα μόρφωσης στο Νίκο Ρωμανό, ακριβώς στην ίδια ηλικία που ήμουν κι εγώ τότε, 21 χρονών.
Ζήλεψα. Τ’ ομολογώ. Ζήλεψα το δικαίωμα στη μόρφωση που δόθηκε από τη Βουλή στο Νίκο Ρωμανό, καταδικασμένο για ληστεία Τράπεζας… Ζήλεψα, Θεέ μου, επειδή η Δημοκρατία του 2014, εναντίον της οποίας ο αστός Νίκος Ρωμανός διεξάγει ένοπλο αγώνα, είναι η χούντα που, κουτσά – στραβά, έχτισε η δική μου γενιά…
Κι αν ήταν όντως “νίκη της μαχητικής αναρχίας”, όπως έγραψε για τον θρίαμβό του ο Νίκος Ρωμανός, η αφαίρεση του δικού μου δικαιώματος στη μόρφωση ήταν μία διαρκής ήττα της εργαζόμενης νεολαίας.
* Τ’ αφιερώνω σ’ έναν σκεπτόμενο φίλο που χαρακτήρισε “ελεεινό” το προηγούμενο χρονογράφημα με τίτλο “Τι θέλει να σπουδάσει ο Ρωμανός;”.
