‘«Πολυτεχνείο» με «πρώτη φορά αριστερά»’ σημειώνει η Λαϊκή Συνέλευση “Ανυπότακτο Αγρίνιο” σε ανακοίνωσή της, με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Αναλυτικά:
“Μες στη φαρμακερή αγκαλιά του αριστερού μνημονίου, έρχεται μια ξεχωριστή επέτειος: ένα Πολυτεχνείο που για πρώτη φορά γιορτάζεται με ένα είδος αριστεράς στην κυβέρνηση. Τα όνειρα παίρνουν εκδίκηση;
Μάλλον τα όνειρα γελάνε σε βάρος μας. Προφανώς τα φετινά διαγγέλματα και οι δηλώσεις των επισήμων θα διακρίνονται για την ευαισθησία τους.
Στη μάντρα της Καισαριανής, στην πύλη του Πολυτεχνείου η εξουσία κλείνει ευλαβικά το γόνυ, αφήνει λουλούδια και στεφάνια.
Ο Νοέμβρης του ’73 ήταν για πολλούς ο μήνας ο σκληρός. Αναδρομικά, πολλοί περισσότεροι αντιλήφθηκαν τη σκληρότητά του.
Όμως και ο Νοέμβρης του 2015 είναι ο μήνας ο σκληρός για εκατομμύρια Έλληνες που ζουν μες στην ανασφάλεια, στο φόβο που γεννά η φτώχεια η τωρινή και η μελλούμενη. Δε φοβούνται τις σφαίρες και τα τανκς, αλλά ζουν με το φόβο του ΕΝΦΙΑ, της τράπεζας, του δικαστικού κλητήρα, του πλειστηριασμού, της απόλυσης, την ανεργίας. Που δεν τους «κλειούνε» άρματα, όπως στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους», αλλά τους περικυκλώνουν οι λογαριασμοί: της εφορίας, του φροντιστηρίου, των φαρμάκων, της ΔΕΗ, του πετρελαίου.
Το «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» δεν γέρασε· απέκτησε άλλα χρώματα.
Πόσο ελεύθερος νιώθει ένας νέος «ωφελούμενος» που για πέντε μήνες αμείβεται με 17 ευρώ την ημέρα; Ένας πατέρας που το μόνο το οποίο μπορεί να εξασφαλίσει στα παιδιά του είναι μια ζωή χειρότερη απ’ ό,τι ήταν η δική του;
Η δικτατορία των αγορών, του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου δεν είναι ίδια με την παλιά δικτατορία των συνταγματαρχών. Υπάρχουν όμως κοινά νήματα, έστω θολά και μπερδεμένα, που μέχρι στιγμής δεν έχουν γεννήσει «ενότητα κι αγώνα», όπως κάποτε τραγουδούσαμε.
Μέχρι στιγμής γεννούν μικρούς αγώνες, είτε ατομικούς είτε της μικρής μας πόλης, του μικρού ή μεγάλου μαγαζιού μας.
Μας φτάνει αυτό;”
