Ο Σύριζα βρίσκεται στο κατώφλι της εξουσίας. Δυστυχώς όμως γι’ αυτόν, αλλά με δική του ευθύνη, είναι ανάδελφο κόμμα. Ακόμα και να ήθελαν, δεν θα μπορούσαν να του δώσουν ψήφο ανοχής, ούτε το Ποτάμι, ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών. Για το ΚΚΕ ούτε λόγος. Όσο για τους ΑΝΕΛ και τη ΔΗΜΑΡ δεν θα είναι καν στη Βουλή. Η λογική λέει ότι, υπό την πίεση των γεγονότων, θ’ αναγκαστεί ο Σύριζα να συνεργαστεί ακόμα και με τη Νέα Δημοκρατία, προοπτική όμως που δεν μπορεί, καθώς λένε, να δηλώσει προεκλογικά. Τεχνικά, ναι, έτσι είναι. Ουσιαστικά όμως, δε γίνεται! Η κυβέρνηση άλλωστε δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν σχηματίζεται κυβέρνηση για να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.
Η κυβέρνηση που θα σχηματιστεί, πρέπει να λύσει πολύ συγκεκριμένα προβλήματα, για τα οποία απαιτείται ομογνωμία. Είδαμε όμως πώς λειτούργησε η αναγκαστική συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ: Ο ένας εξουδετέρωνε τις πρωτοβουλίες του άλλου. Με φυσικό αποτέλεσμα να μην έχει γίνει τίποτα δημιουργικό κατά τους τριάντα μήνες που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας. Θάφτηκαν ακόμα και πέντε καλά πράγματα που πήγαν να γίνουν… Ούτε ο ένας υλοποίησε κάτι από το πρόγραμμά του, μήτε ο άλλος. Και σερνόμαστε! Το κράτος και ο λαός πιαστήκαμε στο δόκανο της υστερίας, της οργής και του θυμού. Και θα σερνόμαστε όλο τον επόμενο καιρό, για όσο τουλάχιστον θα παίρνουν λαϊκή εντολή να συγκυβερνούν παρά τη θέλησή τους δύο ή τρία αντίθετα μεταξύ τους κόμματα.
Οι εκτιμήσεις που παραθέτουμε παρακάτω, είναι οι πιο απλές και πρακτικές σκέψεις του μέσου πολίτη, σκέψεις που εδράζονται στην ψυχρή λογική:
Αν ο Σύριζα βγει πρώτος στις 25 Ιανουαρίου, χωρίς να έχει αυτοδυναμία, το βέβαιο είναι ότι θα πάμε σε επαναληπτικές εκλογές τον Φεβρουάριο. Τι σημαίνει να πάμε σε επαναληπτικές εκλογές τέτοιες ώρες, γνωρίζει καλά ο καθένας και δεν υπάρχει λόγος να το επαναλάβουμε εδώ. Να πούμε μόνο ότι… ούτε να το σκεφτούμε δε θέλουμε!
Αν ο Σύριζα πετύχει ποσοστό αυτοδυναμίας και εκλέξει 151 δικούς του βουλευτές, όπως έχει στόχο, το βέβαιο είναι ότι δεν θ’ αντέξει για πολύ στην κυβέρνηση, διότι, με τόσο επώδυνες αποφάσεις που τον περιμένουν, όλο και κάποιος βουλευτής του θα επιδείξει ευαισθησία και δεν θα δείξει κατανόηση στην επιλογή της ηγεσίας, άρα η κυβέρνηση θα πέσει και σύντομα θα πάμε αναγκαστικά και βίαια πάλι σε πρόωρες εκλογές. Η σιγουριά αυτής της εκτίμησης πηγάζει από τις καθημερινά και δημοσίως αντικρουόμενες θέσεις των στελεχών του κόμματος. Κακά τα ψέματα, ο Σύριζα δεν είναι συμπαγής, ούτε αρχηγικό κόμμα. Ο αρχηγός δε μπορεί να επιβάλλει τη βούλησή του στις πολλές παρέες που συνεργάζονται κατά συνθήκη. Οι γνώμες εντός του είναι ισχυρές και ανυποχώρητες, οι ρήξεις αναπόφευκτες.
Για να υλοποιήσει το ριζοσπαστικό πρόγραμμά του ο Σύριζα, χρειάζεται ποσοστό υψηλότερο του 40%, αλλά κανείς, ούτε καν η ηγεσία του, δεν πιστεύει ότι το 36,5%, πολλώ δε μάλλον το 40%, είναι εφικτό. Δεν υπάρχει ρεύμα στην κοινωνία για να στηρίξει επώδυνες κυβερνητικές επιλογές. Τα συνδικάτα θα υπερασπίσουν την ιστορία τους. Άρα το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος ΔΕΝ θα μπορέσει να κυβερνήσει χωρίς συνεπή και σταθερό κυβερνητικό εταίρο, ανθεκτικό στις λοιδορίες. Και ο εταίρος αυτός, είπαμε, δεν υπάρχει. Κατά συνέπεια, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θα καταρρεύσει αργά ή γρήγορα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Δεν προσμετράμε σ’ αυτά καθόλου τον φόβο που προτάσσει η Νέα Δημοκρατία, αδιαφορούμε και για τα φοβερά δημοσιεύματα του ξένου Τύπου, προσπερνάμε ακόμα και την απειλή εξόδου από το ευρώ, ξεχνάμε και τη βέβαιη βουτιά του χρηματιστηρίου ή τις αναλήψεις καταθέσεων… Λέμε απλά και λογικά: Το καθημαγμένο αυτό κράτος πρέπει να βγάλει κυβέρνηση στις 26 Ιανουαρίου 2015. Αυτό. Τίποτε άλλο. Μόνο πώς θα βγει κυβέρνηση μας ενδιαφέρει, μία κυβέρνηση που δεν θα μας σέρνει κάθε μήνα ή τρίμηνο σε εκλογές, επειδή οι μικρές επιχειρήσεις που με το ζόρι βρίσκονται ακόμα όρθιες, θα εξαντληθούν και θα σβήσουν προσθέτοντας τουλάχιστο ένα εκατομμύριο ανέργους στη στρατιά του 1,5 εκατομμυρίου. Φανταστείτε τι μπορεί να συμβεί στην κοινωνία, χωρίς να ευθύνεται καμία κυβέρνηση για τα μέτρα της…
Σύμφωνα με τις παραπάνω λογικές και τις ψυχρές εκτιμήσεις, ο Σύριζα – αναμφιβόλως – ΔΕΝ μπορεί να σχηματίσει βιώσιμη κυβέρνηση… Σε καμία περίπτωση! Το μόνο που μπορεί να συμβεί από την πρωτιά του, είναι η… οδυνηρή απομυθοποίηση των ριζοσπαστικών ιδεών του! Μετά τη γενική ψευδαίσθηση ο λαός θα επιστρέψει στα γνωστά και τα συνήθη, μόνο που τότε, για αμέτρητους λόγους, θα είναι δέκα φορές πιο άσχημα τα πράγματα…
Αυτό είναι το μεγάλο και άλυτο προς το παρόν ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ της χώρας. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Στο άλλο σενάριο, που, αντί του Σύριζα, θέλει πρώτο κόμμα τη Νέα Δημοκρατία, δεν θα έχουμε πρόβλημα στον σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης, αφού η Νέα Δημοκρατία θα βρει σίγουρα κυβερνητικούς εταίρους. Κάτι είναι κι αυτό, θα πεις. Θα έχουμε όμως σοβαρό πρόβλημα με την πραγματική οικονομία, με άλλα λόγια, θα παραταθεί το ήδη υπάρχον. Άσχετα με το τι έγινε στο αμαρτωλό πρόσφατο και απώτερο παρελθόν, η ανασυγκρότηση της χώρας (για το σήμερα και το αύριο) απαιτεί δημιουργική και όχι διαχειριστική κυβέρνηση. Όλες όμως οι κυβερνήσεις, από το 2008 ακόμα, όταν είχε σφίξει το νταούλι, παρά το γεγονός ότι οι κομματικές ηγεσίες, όλες χωρίς εξαίρεση, έβλεπαν τη χώρα να οδηγείται στα βράχια, το μόνο που έκαμαν, ήταν να διαχειριστούν την κρίση ή, μάλλον, την καρέκλα που καθόταν ο καθένας τους. Α, ναι, διαχειρίστηκαν και την καρέκλα που είχε καταπατήσει η πελατεία… Τα μεν κόμματα εξουσίας διαχειρίστηκαν τις καρέκλες, τα δε κόμματα της αντιπολίτευσης διαχειρίστηκαν τα προνόμια της δικής τους εκλογικής πελατείας, που δεν ήταν και λίγα, ήταν ένα σωρό παράλογα προνόμια που σε βάρος του Δημοσίου Ταμείου, είχαν κατακτήσει δια του συνδικαλισμού. Ελάχιστη διαφορά υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο λογικές. Ελάχιστη διαφορά υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο συμπεριφορές, των κομμάτων εξουσίας από τη μια και των κομμάτων της αντιπολίτευσης από την άλλη.
Το αδιέξοδο της 26ης Ιανουαρίου έχει λοιπόν να κάνει με τη Σκύλα και τη Χάρυβδη. Θα ήταν μία λύση για μας τους πολίτες ν’ αφήσουμε στην άκρη τις προσηλώσεις σε κόμματα και πρόσωπα, να ξεχάσουμε ακόμα και τις αντιπάθειές μας προς αυτά, για να σηκώσουμε όρθιο έναν ΘΕΤΙΚΟ ΛΟΓΟ, εστιασμένο στο κοινό συμφέρον, στα πρακτικά θέματα της καθημερινότητας. Δεν είναι κινδυνολογία να φοβάσαι την χρεοκοπία, δεν είναι τρομοκρατία του λαού να ομολογείς δημόσια τον φόβο σου αυτόν. Μόνο οι ανόητοι, αν όχι οι δόλιοι, μόνο οι βλάκες κατηγορούν ως τρομοκράτηση του λαού την έντονη συζήτηση που γίνεται για το ορατό ενδεχόμενο της χρεοκοπίας ή της βίαιης επιστροφής στη δραχμή. Είναι πολύ ποιητικό να πάμε τραγουδώντας και χαμογελαστοί στην κρεμάλα που μας περιμένει, θα ήταν όμως συνετό να κάνουμε κάθε τι για να την αποφύγουμε.
Δυστυχώς, δεν έχουμε ΤΙΠΟΤΑ και κανέναν που να εστίασε στον ΘΕΤΙΚΟ ΛΟΓΟ, ώστε να εκφραστεί δι’ αυτού εκλογικά η λογική του συνετού πολίτη. Στον αντίποδα της άσκεφτης μάζας, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε οι πολίτες σε τέτοιες συνθήκες, όσο επιμερίζεται στις μικρές μας δυνάμεις, είναι να μετριάσουμε τις απώλειες της χώρας, ενισχύοντας με την ψήφο μας έναν θετικό παράγοντα, όπως βέβαια τον καταλαβαίνει ο καθένας.
Αλλά πώς αναγνωρίζει κανείς έναν θετικό παράγοντα;
Προτείνουμε το εξής αλάνθαστο κριτήριο: Θετικός παράγων στην πολιτική είναι το κόμμα ή το πρόσωπο που ΔΕΝ έχει να προσφέρει κανένα ατομικό όφελος στον πολίτη που θα δώσει την ψήφο του, αντιθέτως, θα ζημιώσει το άτομο για χάρη του δημοσίου συμφέροντος.
Αυτό είναι ένα σοβαρό κριτήριο! Όποιος ψηφίζει το άλφα ή το δείνα κόμμα, επειδή έχει οποιοδήποτε ατομικό ή οικογενειακό συμφέρον, είναι ένοχος εσχάτης προδοσίας, εξ ίσου ένοχος μ’ εκείνον που έβαλε χέρι στο Δημόσιο Ταμείο. Όποιος όμως ψηφίζει οποιοδήποτε κόμμα, παρά το γεγονός ότι από την πολιτική του θα προκύψει ζημιά στον ίδιο και την οικογένειά του, αλλά από την πολιτική που θ’ ασκήσει το κόμμα αυτό θα ωφεληθεί το κοινωνικό σύνολο, αυτός ο πολίτης, αυτός ο ψηφοφόρος, είναι άξιος της υπέρτατης τιμής.
Ε, λοιπόν, ΑΥΤΗ είναι η λύση!
Η λύση στο πρόβλημα είναι να ψηφίσει ο καθένας μας με συλλογικό και όχι με ατομικό κριτήριο. Μπορούμε; Αν μπορούμε, καλώς! Θα γίνουν όλα! Και θα γίνουν καλά! Αν το είχαμε κάνει, θα είχαν ήδη λυθεί όλα τα προβλήματα! Ας το κάνουμε τώρα… Διότι, αν η Δημοκρατία δεν καταφέρει να βρει λύση στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας, θα δώσει την δική της λύση η Ολιγαρχία. Που, κατά πολλούς, είναι ήδη εδώ…
