Στην Ελλάδα η έναρξη κατασκευής θερμοκηπίων με κάλυψη από πλαστικό άρχισε τον χειμώνα του 1955 με μία μικρή έκταση δύο στρεμμάτων. Εκτοτε η έκταση των θερμοκηπίων με κάλυψη κυρίως από πλαστικό αλλά και αυτών με γυαλί αυξάνονταν σταδιακά χρόνο με το χρόνο. Η κατασκευή χαμηλών σκεπάστρων ή αλλιώς τούνελ ξεκίνησε το 1956. Οι κυριότεροι τύποι θερμοκηπίου είναι οι κάτωθι:
- Γυάλινo θερμοκήπιο. Μειονέκτημα του συγκεκριμένου τύπου είναι το αυξημένο κόστος.
- Τυποποιημένα μεταλλικά με κάλυψη απο πλαστικό. Αυτά τα θερμοκήπια με τη σειρά τους διακρίνονται σε τύπου τοξωτού και τύπου δίρρικτης ή πολύρρικτης στέγης.
- Τυποποιημένα μικτά δηλαδή από μέταλλο και ξύλο με κάλυψη από πλαστικό.
- Τυποποιημένα ξύλινα με κάλυψη από πλαστικό.
- Παλαιού τύπου ξύλινα με κάλυψη από πλαστικό. Αυτά διακρίνονται σε τοξωτά, δίρρικτα με μεταλλική στέγη, δίρρικτα με ξύλινη στέγη και τέλος δίρρικτα με μικτή (δηλαδή μέταλλο και ξύλο) στέγη.
- Τέλος, υπάρχουν διάφορες μορφές θερμοκηπιων όπως είναι τα τούνελ ή αλλιώς χαμηλά στέπαστρα. Μάλιστα, στην κατηγορία αυτή, η παραγωγή λαχανικών εκτός εποχής σε χαμηλά σκέπαστρα καλυμμένα με πλαστικό, είναι σημαντική για ορισμένα είδη τουλάχιστον όπως είναι το καρπούζι και δευτερευόντως το πεπόνι. Σε μικρότερη κλίμακα, καλλιεργούνται οι τομάτες, τα κολοκυθάκια, τα μαρούλια, οι μελιτζάνες, τα αγγούρια, τα φασολάκια και οι πιπερίες.
Καλλιεργούμενα λαχανικά στα θερμοκήπια
Ένας σημαντικός αριθμός λαχανικών θερμής εποχής με εξαίρεση ίσως το μαρούλι, καλλιεργείται στα θερμοκήπια για παραγωγή προιόντων εκτός εποχής τους χειμερινούς μήνες. Τα πλέον σημαντικά λαχανικά είναι η τομάτα και το αγγούρι, τα οποία και καταλαμβάνουν το 75% της συνολικής έκτασης θερμοκηπίων για παραγωγή λαχανικών εκτός εποχής. Τα είδη των λαχανικών που καλλιεργούνται στα θερμοκήπια ως κύριες και δευτερεύουσες καλλιέργειες (μερικά θερμοκήπια χρησιμοποιούνται για δύο καλλιέργειες την ίδια καλλιεργητική περίοδο) αλλά και η γεωγραφική περιοχή στην οποία καλλιεργείται η συγκεκριμένη καλλιέργεια σε μεγαλύτερη έκταση φαίνονται στον παρακάτω πίνακα.
