[box type=”note” align=”alignright” ]Το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Πειραιά απέρριψε το αίτημα του απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού, ο οποίος έχει ζητήσει να του επιτραπεί να παρακολουθήσει τις σπουδές του στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων στα ΤΕΙ της Αθήνας, μετά την επιτυχία του στις Πανελλαδικές Εξετάσεις.[/box]
Αυτό το κράτος δεν τρώγεται! Αρνείται πεισματικά να δώσει άδεια σπουδών σε ένα θυμωμένο παιδί είκοσι ενός ετών, καταδικασμένο, πρώτον, για ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης, και, δεύτερον, παρά την αθώωσή του, ύποπτο για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση. Η διοίκηση με το πείσμα της προκαλεί μία γενικευμένη οργή εναντίον της, αλλά μένει αμετακίνητη στην απαράδεκτη θέση της. Το θυμωμένο παιδί κινδυνεύει να χάσει τώρα τη ζωή του από την παρατεταμένη απεργία πείνας…
Αν η Ελληνική Πολιτεία είχε μια ελάχιστη εξυπνάδα, είναι βέβαιο, θα επέτρεπε στο Νίκο Ρωμανό να παρακολουθήσει την Σχολή που επέλεξε, να σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων στα ΤΕΙ της Αθήνας.
Και, αν εμείς ζούσαμε σ’ ένα στοιχειωδώς έξυπνο κράτος, θα μπορούσαμε να φανταστούμε τον επαναστάτη Νίκο Ρωμανό πτυχιούχο του Τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων στα ΤΕΙ της Αθήνας.
Θα μπορούσαμε να τον φανταστούμε στέλεχος μιας μεγάλης επιχείρησης, η οποία επέλεξε για το Διοικητικό επιτελείο της μεταξύ πολλών άλλων υποψηφιοτήτων τον ασυμβίβαστο νεαρό.
Σε μία από τις πολλές δημόσιες εμφανίσεις του αυτόν τον καιρό που το παιδί χαροπαλεύει, μπορούμε ακόμα να φανταστούμε τον εξής δημοσιογραφικό διάλογο με τον πατέρα του θυμωμένου παιδιού:
– Γιατί κάνει απεργία πείνας ο Νίκος;
– Για το αυτονόητο δικαίωμα κάθε νέου να σπουδάσει.
– Τι θέλει να σπουδάσει το παιδί σας, κύριε Ρωμανέ;
– Διοίκηση Επιχειρήσεων.
– Θέλει δηλαδή να γίνει στέλεχος του συστήματος;
Ο πατέρας του Νίκου αιφνιδιάζεται από τη λογική του δημοσιογραφικού ερωτήματος, αλλά δεν το βάζει κάτω και ανακτά τον έλεγχο:
– Αυτό δεν έχει σημασία…
– Επιτρέψτε μου, κύριε, να επιμείνω στην απορία: Από πότε τα παιδιά μας πρέπει να σπουδάζουν γενικώς και αορίστως, χωρίς να έχει σημασία το αντικείμενο των σπουδών τους; Ας το προσπεράσουμε όμως αυτό. Πείτε μου, παρακαλώ, ποιο είναι το όνειρο του παιδιού σας;
– Ν’ αλλάξει τον κόσμο.
– Ν’ αλλάξει τον κόσμο ή να σπουδάσει;
– Και τα δύο.
– Απ’ όσο μπορώ να σκεφτώ, κύριε Ρωμανέ, και τα δύο μαζί δε γίνονται! Ή θα σπουδάσει το παιδί σας Διοίκηση Επιχειρήσεων και θα γίνει στέλεχος του καπιταλιστικού συστήματος ή θα ριχτεί στον ένοπλο αγώνα εναντίον του συστήματος. Λοιπόν, εάν κάνει το πρώτο, θα έπρεπε να κάνεις κι εσύ απεργίας πείνας μαζί του. Αν κάνει το δεύτερο, λέω να πάω κι εγώ μαζί του στον ένοπλο αγώνα εναντίον αυτού του κωλοσυστήματος. Αλλά σκέφτομαι: Τι χρειάζονται οι σπουδές στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του ΤΕΙ της Αθήνας για τις οποίες κάνει απεργία πείνας; Εγώ ήμουν φοιτητής της Παντείου και, όταν είδα ότι δεν μπορώ να γίνω καθηγητής Πανεπιστημίου της Φιλοσοφίας, στο τρίτο έτος, τα παράτησα για να ΜΗ γίνω δημόσιος υπάλληλος. Και δεν έγινα… Λοιπόν, τι νόημα έχει να σπουδάσει ο Νίκος ένα σύστημα που θέλει να κατεδαφίσει;
– Δεν είναι έτσι..
– Μπορεί να μην είν’ έτσι! Αλλά σίγουρα είναι ως εξής: Κύριε Ρωμανέ, αν ήμουν πατέρας του Νίκου, θα γαμούσα ΚΑΙ το σύστημα ΚΑΙ τις σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων του ΤΕΙ της Αθήνας, αλλά θα έβρισκα τρόπο να πείσω το θυμωμένο παιδί μου να φάει… Με τα ίδια μου τα χέρια θα του πήγαινα φαγητό. Και θα πέθαινα για να βάλει μία μπουκιά στο στόμα του το καημένο…
