Χωρίς τη συμμετοχή της νεολαίας κανένα κόμμα δεν έχει λόγο ύπαρξης
Η Ελλάδα χάνει τα καλύτερα μυαλά! Οι αριστούχοι και οι ταλαντούχοι φεύγουν για το εξωτερικό με όποιον τρόπο μπορούν. Η αιμορραγία της χώρας που άρχισε το 1900 με τα κύματα των μεταναστών προς την Αμερική, συνεχίζεται. Θα το έλεγε κανείς «νέα γενοκτονία». Το μόνο που φαίνεται ότι θα συγκινούσε τους νέους σήμερα και θα τους κρατούσε στα πάτρια, είναι να τους δώσεις εργασία, καλό μισθό και καλή ζωή…
Θα ήταν λάθος ολκής να εξαγοράσει το κράτος τους νέους του με οποιαδήποτε υπόσχεση ή παροχή προκειμένου να τους κρατήσει εδώ. Ο φόβος ότι θα μείνουν στη χώρα οι πιο άτολμοι, οι πιο ανενεργοί, ότι το χαμηλό επίπεδο εκείνων που θα μείνουν πίσω, θα δώσει αύριο ένα κράτος από άχυρα, δεν σημαίνει τίποτε πρακτικά!
Να σκεφτούμε λοιπόν θετικά.
Αυτό που θα μπορούσε να κρατήσει τους νέους στην Ελλάδα, θα ήταν μόνο η γέννηση μιας μεγάλης ιδέας που θα τους συγκινούσε, αφού θα πείθονταν ότι αξίζει ν’ αγωνιστούν γι’ αυτήν, να θυσιάσουν απολαύσεις και ανέσεις. Το πρώτο που θα κατάφερνε αυτή η μεγάλη ιδέα, θα ήταν να επαναφέρει την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, αυτό που παλιά ονόμαζαν συντροφικότητα. Η επιστροφή της κοινότητας στην παρέα, στον επαγγελματικό κλάδο, στην πολιτική ζωή της χώρας, είναι έννοιες στρατηγικές.
Ο ατομικισμός όμως είναι κυρίαρχος και παρεμποδίζει κάθε συλλογική επίδοση σε όλα τα επίπεδα σε όλους τους κλάδους. Πώς θα ξεπεραστεί; Πάλι με μια ιδέα που θα βάλει στο κέντρο της το σύνολο. Ο ουμανισμός που αναδείχτηκε ως αξία στην αναγέννηση, έπαιξε επί μακρόν τον ιστορικό του ρόλο σ’ αυτό, δεν έχει όμως να δώσει άλλα στην ανθρωπότητα. Τέλος. Οι ανθρωπιστικές αξίες χρειάζονται ξεσκόνισμα…
Ποια λοιπόν είναι η νέα μεγάλη ιδέα που θα μπορεί να συναρπάσει τους νέους και να είναι υπέρτερη όλων, ώστε να τοποθετήσουν εντός της την εργασία, το μισθό ή το εισόδημα, την ποιότητα ζωής, το μέλλον;
Τον στρατηγικό αυτόν ρόλο τον έπαιζαν κάποτε οι θρησκείες. Δημιουργούσαν τον συνεκτικό ιστό και τον μεγάλο στόχο που στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν… εθνικός! Δεν χρειαζόταν η πολιτική να κάνει τίποτα το σπουδαίο! Ήταν εκεί… ο Θεός για να λύνει όλα τα εθνικά και τα κρατικά προβλήματα! Αυτός ήταν ο λόγος που η θρησκεία ήταν ανέκαθεν συνδεδεμένη με την εξουσία. Έλυνε τα προβλήματα που δεν μπορούσε να λύσει η πολιτική και δη με τον καλύτερο τρόπο!
Σήμερα όμως η θρησκεία αδυνατεί! Ήρθε και η δική της παρακμή. Καιρός ήταν βέβαια! Τα προβλήματα στο κράτος και το λαό οξύνονται, επειδή η Εκκλησία δε μπορεί να δώσει πειστικές απαντήσεις στη νεολαία.
Η οικονομική κρίση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας οδήγησε τα πλήθη στα μοναστήρια μέχρι που ήρθαν οι Τούρκοι και κατέλαβαν την αυτοκρατορία χωρίς αντίσταση. Έτσι γίνεται πάντα! Όμως η καταφυγή στο Θεό σήμερα, δεν δίνει καμία απάντηση στους νέους! Το αντίθετο μάλιστα… Δημιουργεί ακόμα περισσότερα ερωτήματα! Άσε που οι «Τούρκοι» καραδοκούν…
Την ώρα λοιπόν που όλες οι κοσμοθεωρίες (πολιτικές και θρησκευτικές) χρεοκόπησαν, η μεγάλη ιδέα που θα μπορούσε στην εποχή μας να ελκύσει τους νέους και να τους δώσει σκοπό ζωής, είναι ένα όνειρο. Για την Ελλάδα, ας το ονομάσουμε «Ελληνικό όνειρο».
Αλλά σε τι συνίσταται το «Ελληνικό όνειρο»;
Συνίσταται πρωτίστως στην άσκηση του επιχειρείν. Περιέχει την προσδοκία, αλλά και το ρίσκο. Την επιτυχία και την αποτυχία. Την κορυφή, αλλά και την προσοχή για να μη σε φάνε τα θηρία. Φτάνει αυτό…
