Warning: chmod(): Operation not permitted in /home/545817.cloudwaysapps.com/bqgtemsqzq/public_html/wp-admin/includes/class-wp-filesystem-direct.php on line 173
Τι θα ψηφίσεις ρε; - AgrinioVOICE.gr

Τι θα ψηφίσεις ρε;

Πίναμε καφέ με το Γιώργο και την Εβίτα. Πέρασε η Βάγια. Είχα δει στ’ όνειρό μου το προηγούμενο βράδυ, ότι συνάντησα τη Βάγια, την αγκάλιασα και φιληθήκαμε. Φιλικά. Έτσι όπως ακριβώς έγινε στο “Μετρό”. Πέρασε η Βάγια και χάρηκα που την είδα. Σηκώθηκα, την αγκάλιασα, την ασπάστηκα, με ασπάστηκε, όπως ακριβώς είχα δει στ’ όνειρό μου. Έκατσε. Μιλήσαμε για τις εκλογές. Και με ρώτησε:

– Τι θα ψηφίσεις Παντελή;

– Δεν ξέρω, Βάγια…

Της απάντησα.

Όμως όταν έφυγε η Βάγια, όλες τις μέρες μέχρι σήμερα από εκείνη τη συνάντηση με την αγαπημένη μου φίλη, τη Βάγια, όλο ρωτάω και ξαναρωτάω τον εαυτό μου:

– Τι θα ψηφίσεις ρε;

Ναι, έτσι αποκαλώ τον εαυτό μου: Ρε.

Είχα κάποτε χρησιμοποιήσει αυτό το “ρε” στην απάντησή μου προς έναν φίλο που μαλώσαμε, κι εκείνος το πήρε κατάκαρδα. Θεώρησε ότι τον πρόσβαλα άγρια. Τότε, το “ρε” προς εκείνον δεν είχε καθόλου την προσβλητική έννοια που έχει τώρα προς εμένα τον ίδιο. Επαναλαμβάνω λοιπόν συνεχώς στον εαυτό μου (όλες τις ημέρες μετά τη συνάντησή μου με τη Βάγια) και του λέω:

– Τι θα ψηφίσεις ρε;

Οφείλω ν’ απαντήσω λοιπόν σ’ αυτό το αμείλικτο ερώτημα που δε μ’ αφήνει πια να κοιμηθώ. Δεν αντέχω άλλο αυτή τη βασανιστική εκκρεμότητα. Θέλω να πω και την αλήθεια στη Βάγια. Έκατσα λοιπόν κι έκαμα τον εξής αφαιρετικό συλλογισμό, είπα:

Θα ψηφίσω ΚΚΕ. Είναι το μόνο κόμμα που έχει σταθερές πολιτικές αρχές, ασχέτως αν συμφωνώ ή διαφωνώ με αυτές. Αξίζει τον σεβασμό μου. Αν και υποψιάζομαι, ότι οι “σταθερές αρχές” είναι εφικτές μόνο σ’ εκείνον που δεν ανέλαβε ποτέ τις πολιτικές ή τις προσωπικές του ευθύνες. Εν πάση περιπτώσει, θα ψήφιζα ΚΚΕ, όμως με χαλάει που δηλώνει ότι δεν θα συνεργαστεί ποτέ σε μια κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ, ούτε με κανέναν άλλο.

Εγώ, Βάγια μ’, θέλω κυβέρνηση. Θέλω μία κυβέρνηση. Όποια νάναι. Αυτή τη στιγμή; Όποια νάναι. Αυτό που δεν θέλω είναι η ακυβερνησία. Ας γίνει πρωθυπουργός ο Αβραάμ πάπας. Αρκεί να κυβερνηθεί η χώρα, αρκεί να μην ξεπέσουμε σε απανωτές εκλογές, επειδή θα εξοντωθούμε, θα σκάψουμε το λάκκο της πατρίδας αυτής με τα ίδια μας τα χέρια.

Αυτή είναι η άποψή μου. Αυτή είναι η θέση μου: Θέλω κυβέρνηση. Όποια νάναι. Με πρωθυπουργό τον Φούφουτο.

Το ΚΚΕ που λέγαμε, κι από το οποίο θα ξεκίναγα, διότι μου αρέσει η σταθερότητα των πολιτικών του “πιστεύω”, μου τα χαλάει. Δεν θέλει να κυβερνήσει. Δεν θέλει να συγκυβερνήσει με κανέναν. Δεν ξέρω αν θέλει να κυβερνήσει και μοναχό του. Απέρριψε την πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για Ενιαίο Αριστερό Μέτωπο, παρά το γεγονός ότι, όπως είπε ο Αλέξης, «αν η αριστερά κατέβαινε ενωμένη, θα βλέπαμε τον δεύτερο με τα κυάλια».

Έχει δίκιο ο Αλέξης Τσίπρας. Απορρίπτω το ΚΚΕ, επειδή απορρίπτει κυβερνητική συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ. Μόνο που και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η ΔΗΜΑΡ, απορρίπτουν συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ ή με τη Νέα Δημοκρατία. Πάνω εκεί που άρχισα να σκέφτομαι ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ, πάνω εκεί που άρχισα να φλερτάρω με την ψήφο στη ΔΗΜΑΡ, ήρθαν οι δηλώσεις των αρχηγών τους ότι δεν θα συνεργαστούν ποτέ με το ΠΑΣΟΚ ή τη Νέα Δημοκρατία. Κι εγώ, καθώς είπα, Βάγια μ’, θέλω οπωσδήποτε κυβέρνηση. Γι’ αυτό και δεν θα ψηφίσω ούτε ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ΔΗΜΑΡ.

Προσπέρασα το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, επειδή είναι τα κόμματα που κυβέρνησαν στη Μεταπολίτευση και ευθύνονται για το χάλι μας σε ποσοστό 60 – 40 αντιστοίχως. Πήγα στον ΛΑΟΣ. Από τον οποίο απέδρασα γρήγορα, διότι οι κωλοτούμπες του Καρατζαφέρη μου φέρνουν αναγούλα. Για να είμαι όμως ειλικρινής, θα ψήφιζα τον Καρατζαφέρη, εάν ήταν συνεπής με τις αποφάσεις ΤΟΥ και συμμετείχε αύριο σε μια κυβέρνηση, χωρίς να μου πρήζει τ’ αρχίδια. Με συγχωρείς, Βάγια μ’, για την αθυροστομία, όμως δεν αντέχω πια τις αστικές ευγένειες. Έχω αρχίσει να επαναστατώ…

Έφυγα λοιπόν και πήγα στον Καμμένο, στους «Ανεξάρτητους Έλληνες». Ακόμα χειρότερα εκεί. Ο τύπος είναι σκέτος δημαγωγός. Επενδύει στο θυμό των Νεοδημοκρατών και χαϊδεύει τα πατριωτικά αυτιά, όπως έκανε κάποτε ο Αλκιβιάδης στην αρχαία Αθήνα. Δήλωσε ότι δεν θα συμμετάσχει με τίποτα σε μια κυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Σου ορκίζομαι, Βάγια μ’, ότι, αν ΘΑ συμμετείχε σε μία συμμαχική κυβέρνηση για να μην περιπέσει η χώρα σε ακυβερνησία, θα ψήφιζα τους «Ανεξάρτητους Έλληνες».

Διότι σου είπα: Εγώ απεχθάνομαι την ακυβερνησία. Θέλω κυβέρνηση. Όποια νάναι. Με πρωθυπουργό τον Φούφουτο. Δε με νοιάζει.

Φεύγω κι από τον Καμμένο. Πού να πάω τώρα; Να πάω στην Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη. Ή στη Δράση του Στέφανου Μάνου. Να πάω. Γιατί να μην πάω; Με χάλασαν όμως και οι δύο, όταν δεν κατάφεραν να συμμαχήσουν ως Φιλελεύθεροι που είναι, τα χάλασαν στο αρχηγηλίκι. Ε, λέω, δεν τρώγεστε… Τη στιγμή που οι δημοσκοπήσεις σας δείχνουν γύρω στο 2% τον καθένα και δεν μπορείτε να συνεννοηθείτε για να μπείτε στη Βουλή, πώς θα συνεννοηθείτε αύριο σε μια συμμαχική κυβέρνηση που ψάχνω εγώ;

Τους απέρριψα κι αυτούς, Βάγια μ’, επειδή «μου την έσπασαν» με τ’ αρχηγηλίκια. Θα ψήφιζα τον ένα ή τον άλλο, αν ΔΕΝ είχαν κάνει συζήτηση για να τα βρουν μεταξύ τους και αν η συζήτηση αυτή δεν κατέληγε σε φιάσκο…

Πού να πάω τώρα;

Να πάω σε ένα οποιοδήποτε μικρό κόμμα. Να ψηφίσω ακόμα και τον Βεργή. Ακόμα και τον Αμυρά που ονειρεύεται όπλα και γιάφκες, ένοπλες επιθέσεις, αντάρτικο. Ας πιστεύει ό,τι θέλει. Δε με νοιάζει. Αρκεί να μου πει, ότι, άμα βγει στη Βουλή με την ψήφο μου, θα συμμετάσχει στην συμμαχική κυβέρνηση που εγώ θέλω, χωρίς καραγκιοζιλίκια, χωρίς αλαζονείες κι εκβιασμούς. Χωρίς να θέλει να περάσει ντε και καλά το δικό του, εκτός κι αν αυτό του το δώσει ο λαός με αναμφισβήτητο ποσοστό. Να μιλά συνετά, σοφά, τίμια, όσο του επιτρέπει το μικρό ποσοστό που θα του δώσει ο λαός, να μιλάει ανάλογα με αυτό κι όχι σα να είναι ομότιμος κυβερνητικός εταίρος, όπως έκανε ο Καρατζαφέρης στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Εδώ που τα λέμε, θα μπορούσα να ψηφίσω Οικολόγους, αν δε με είχαν χαλάσει αγρίως κάποια στιγμή εκείνα τα περίεργα εθνικοτέτοια του Τρεμόπουλου…

Όλα όμως μαζί τα μικρά κόμματα και το καθένα χωριστά, είδα να μιλάνε για αδιαπραγμάτευτους όρους και προϋποθέσεις. Κανένα, γαμώτο, δεν έβαλε τη μία και μόνη προϋπόθεση που ήθελα εγώ: Αποκλεισμό της ακυβερνησίας. Κανένα! Λες και ζητάω τον ουρανό με τ’ άστρα! Τι ζητάω Βάγια μ’; Ζητάω να μη γίνουμε Συρία. Να μη φτάσουμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας εκατό – εκατό κάθε μέρα. Ζητάω πολλά;

Ξέρω! Εσύ Βάγια μ’, λάτρεψες τον Καζάκη. Το ΕΠΑΜ, το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο. Σου το λέω καθαρά και ξάστερα: Δεν συμφωνώ με τη θεμελιακή θέση του Καζάκη ότι μπορούμε να κάνουμε μονομερή διαγραφή του χρέους. Αν μπορούσε η χώρα να το κάνει αυτό, θα μπορούσε να το κάνει και ο καθένας από μας που χρωστάει στις Τράπεζες. Μπορώ να κάνω μονομερή διαγραφή του χρέους μου στην Τράπεζα; Όχι. Κατηγορηματικά: ΟΧΙ. Ε, το ίδιο είναι και με τη χώρα. Ό,τι θα υποστώ εγώ, εάν αρνηθώ να πληρώσω τα δάνειά μου στις Τράπεζες, ακριβώς τα ίδια θα υποστεί και η χώρα, εάν αρνηθεί να πληρώσει τα δάνειά της, τα οποία πήρε για να πληρώνει μισθούς και συντάξεις των εργαζομένων. Δηλαδή; Όλεθρος…

Αλλά, σου είπα: Θα ψήφιζα Καζάκη «δαγκωτό», θα ψήφιζα ΕΠΑΜ, εάν μου έλεγε αυτός ο ωραίος τύπος, ότι (με το 3% που θα τον έβαζε στη Βουλή) θα συμμετείχε σε συμμαχική κυβέρνηση άνευ όρων, μόνο και μόνο να μη μείνει ακυβέρνητη η χώρα.

Και δεν το λέει, Βάγια μ’… Δεν το λέει κανείς! Τι μου μένει; Τι μένει σ’ εμένα τον φανατικό, που απόχτησα ξαφνικά εμμονή με την πιθανή ακυβερνησία της χώρας; Τι μένει σ’ εμένα τον δυστυχή που πέρασα δοκιμασία μεγάλη, όταν (εκφράζοντας τη μετριοπάθειά μου) κατηγορήθηκα στο facebook από τον φίλο μου τον Πάνο, με τον οποίο μάλιστα συνηγόρησε και κάποιος άλλος συμπολίτης λέγοντας ότι «τα καθάρματα κυκλοφορούν ανάμεσά μας»;

Λοιπόν, Βάγια μ’, εγώ το κάθαρμα, που κυκλοφορώ ανάμεσά σας κραδαίνοντας την εμμονή μου περί ακυβερνησίας, σου λέω τώρα ότι πρέπει ν’ απαντήσω αντρίκια στην ερώτησή σου: «Τι θα ψηφίσεις, Παντελή;». Πρέπει τώρα ν’ απαντήσω στην ερώτησή που από εκείνη τη μέρα που με ρώτησες, κάνω επιμόνως ο ίδιος στον εαυτό μου: «Τι θα ψηφίσεις ρε;».

Κοιτάζω γύρω μου σαν τον Παλαιολόγο που έψαχνε να βρει συμπολεμιστή για να μην πεθάνει από χέρι Τούρκου. Αναφωνώ: «Δεν υπάρχει κανείς χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;»…. Παναπεί: Δεν υπάρχει κανένα κόμμα να ψηφίσω στις εκλογές της 6ης Μαΐου; Τάχα δεν υπάρχει άλλο κόμμα πέραν της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ που ευθύνονται για το χάλι μας;

Ε, δεν υπάρχει!

Τα μόνα κόμματα που είναι έτοιμα για να συμμαχήσουν προς την κατεύθυνση αυτή, είναι η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ…

Τι δυστυχία!

Να πρέπει να ψηφίσω τώρα εγώ ένα από τα δύο κόμματα που αντιπολιτευόμουν μια ολόκληρη ζωή! Αν είναι δυνατόν… Που ποτέ κανένα από τα δύο αυτά κόμματα δεν με θεώρησε δικό του, δεν του επέτρεψα να με θεωρήσει δικό του. Μετά την αποχώρησή μου από το ΚΚΕ τη δεκαετία του ’80, δεν εντάχθηκα σε κανένα κόμμα από περηφάνια, δεν έγινα μέλος, αν και ψήφισα μερικές φορές το ΠΑΣΟΚ, ως φίλος, στη λογική ότι, ε, ναι, «το μη χείρον βέλτιστον». Εν κατακλείδι, σήμερα που καταδικάζω και το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία για τις εγκληματικές ευθύνες τους, καλούμαι τώρα να ψηφίσω ένα από τα δύο αυτά σιχαμερά (όπως αποδείχτηκε) κόμματα… επειδή δεν υπάρχει κανένα άλλο κόμμα που ν’ αρνείται την ακυβερνησία!

Πάω στον καθρέφτη, Βάγια μ’, κοιτάζομαι, και ρωτάω τον εαυτό μου:

– Τι θα ψηφίσεις ρε;

Απάντηση:

– Μένουν μόνο η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ…

Μένω στο μπάνιο, γυρίζω προς τη λεκάνη της τουαλέτας, να είμαι έτοιμος, επειδή μούρχεται να ξεράσω από την ίδια μου τη σκέψη…

Ύστερα επιστρατεύω όλες μου τις δυνάμεις, πάω στο μπαλκόνι, σκέφτομαι την ερώτησή σου, Βάγια μ’, σκέφτομαι και την ερώτησή μου, δεν έχω άλλο περιθώριο, πρέπει να πάρω μιαν απόφαση…

Να ψηφίσω ποιον από τους δύο;

Να ψηφίσω τον Αντώνη Σαμαρά… Δε με νοιάζει για τις διαφωνίες που έχω μαζί του. Μπορώ να ξεπεράσω ακόμα και ότι επί 38 χρόνια που ψηφίζω (δεν έχω χάσει καμία εκλογική διαδικασία από το 1974 και μετά) μπορώ να διαχειριστώ μέσα μου ακόμα και την απόφαση να ψηφίσω για πρώτη φορά Νέα Δημοκρατία. Επειδή αυτή ευθύνεται λιγότερο από το ΠΑΣΟΚ. Εγώ μοιράζω τις ευθύνες με τον δείκτη 60 – 40… Ίσως 65 – 35, δεν θα τα χαλάσουμε σ’ αυτό…

Έλα όμως που ο Αντώνης μου τα χαλάει κι αυτός. Όχι στις θέσεις του για την οικονομία ή σε άλλα ιδεολογικά και πρακτικά θέματα. Όχι. Δε με νοιάζουν αυτά πλέον. Μου τα χαλάει σχετικά με την εμμονή μου στο θέμα της ακυβερνησίας. Λέει ότι η χώρα μπορεί να κυβερνηθεί μόνο με αυτοδύναμη κυβέρνηση και δη μόνο με τη δική του αυτοδύναμη κυβέρνηση. Λέει ότι δεν μπορεί να συγκυβερνήσει μ’ αυτούς που μας έφεραν εδώ… λέει ότι θα καταφύγει αναγκαστικά σε απανωτές εκλογές…

Τι λε’ ρε μεγάλε!…

Άφησα ήδη κατά μέρος τις ευθύνες του δικού σου κόμματος. Διότι σου είπα: Εγώ, το κάθαρμα που τολμώ να κυκλοφορώ ανάμεσα στους φίλους του Καζάκη και να μολύνω τον αέρα που αναπνέουν, έχω μια εμμονή: Θέλω κυβέρνηση στις 7 Μαΐου. Όποια νάναι. Με πρωθυπουργό τον Φούφουτο…

Αυτός; Όχι! Θέλει, λέει, μονοκομματική κυβέρνηση. Όπως γινόταν σε όλη τη Μεταπολίτευση. Πότε με το ένα κόμμα, πότε με το άλλο. Σα να μην έβαλε μυαλό. Σα να μην καταλαβαίνει ότι οι μονοκομματικές κυβερνήσεις μας τελείωσαν. Τα αρχηγικά κόμματα επίσης. Από τις 7 Μαΐου 2012 και πέρα μπαίνουμε σε μια εποχή συμμαχικών κυβερνήσεων. Όπως γίνεται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Άρα πρέπει να βρεθούν κόμματα που θα δηλώνουν προεκλογικά με σαφήνεια και θα μπορούν μετεκλογικά να συνεργάζονται μεταξύ τους και να σχηματίζουν κυβέρνηση, για να μη γίνει εδώ πέρα Βιετνάμ.

Συνεπώς απορρίπτω, Βάγια μ’ και τη Νέα Δημοκρατία…

Τι μένει;

Μου μένει ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Τώρα, πρέπει να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ, ο τάλας!… Διότι, θες από αδυναμία, θες από εξυπνάδα, ο Βαγγέλης (μόνο αυτός) κατάλαβε ότι η χώρα εισέρχεται στον αστερισμό των συμμαχικών κυβερνήσεων. Δηλώνει ότι δεν θέλει να γίνει πρωθυπουργός, θέλει μόνο να βγει πρώτο κόμμα το κόμμα του για να συντονίσει αυτός τις συνεργασίες, είναι έτοιμος να συμμαχήσει με τα κόμματα που θα του υποδείξει ο λαός.

Θα σου το πω ευθέως, Βάγια μ’:

Δεν άκουσα ευφυέστερη πολιτική κουβέντα τα τελευταία χρόνια…

Δε με νοιάζει τίποτε άλλο… Δεν έχω καμία άλλη εμμονή, ούτε πολιτική, ούτε ιδεολογική. Η τιμωρία του πολιτικού συστήματος για την κατάντια της χώρας μπορεί να περιμένει. Δεν ξεχνώ. Αντιθέτως, με την αναβολή της τιμωρίας του πολιτικού συστήματος “φορτώνω” ακόμα πιο πολύ…

Έχω όμως μια εναλλακτική λύση για την τελευταία στιγμή, πριν φτάσω στην κάλπη: Να ψηφίσω ένα νέο και μικρό κόμμα που έχει το περίεργο όνομα «Δημιουργία, ξανά», ήδη έχει δεκάδες χιλιάδες μέλη, αν και “γράφει” μόνο λίγους μήνες ζωής. Μου αρέσει το γεγονός ότι ξεκίνησε μέσω διαδικτύου, αυθεντικά, από τα κάτω και όχι από τα πάνω. Έχει πολλές ασθένειες της νηπιακής πολιτικής ηλικίας, όμως αυτό είναι δείγμα υγείας, διότι, αν οι θέσεις του ήταν τέλειες, θα με υποψίαζαν για κρυφή και άνωθεν καθοδήγηση, έτοιμη από καιρό να εκφραστεί την κατάλληλη ώρα για να ξανακοροϊδέψει το λαό. Αν έπαιρνε 3% κι έμπαινε στη Βουλή, θα μπορούσε να ωριμάσει, θα μπορούσε ν’ αποδειχτεί η λαϊκή εφεδρεία που ονειρεύομαι, το πολιτικό ρεύμα που έχει ανάγκη ο τόπος, διότι αποποιείται τον καταγγελτικό λόγο του εισαγγελέα, υιοθετεί τη μετριοπάθεια και την ηπιότητα του δημιουργού.

Αυτό μου αρέσει, Βάγια μ’… Κι όταν ξαναστηθώ αύριο πρωί στον καθρέφτη, όταν θα ρωτήσω τον εαυτό μου «τι θα ψηφίσεις ρε;», θ’ απαντήσω, όπως ακριβώς σου απάντησα την ημέρα εκείνη που συναντηθήκαμε στο “Μετρό”:

– Δεν ξέρω, Βάγια…

Κι αμέσως μετά θα σου πω:

– Ίσως ψηφίσω Βαγγέλη Βενιζέλο. Επειδή θέλει εκ των προτέρων κυβερνητική συνεργασία με όποια κόμματα του υποδείξει ο λαός, χωρίς ν’ αποκλείει κανένα. Ίσως όμως την τελευταία στιγμή ψηφίσω «Δημιουργία Ξανά», χωρίς να ξέρω κανέναν από τους υποψηφίους της, επειδή, αν έμπαινε στη Βουλή, απ’ όσα ξέρω, δεν θα επέτρεπε ποτέ να περιπέσει σε ακυβερνησία η χώρα, κυρίως όμως επειδή θέλω να ελπίζω ότι ο Βαγγέλης και ο κάθε Βαγγέλης δεν είναι μονόδρομος, θέλω ν’ ανοίξω ένα παράθυρο στη σκέψη ότι σ’ αυτόν τον τόπο ανασαίνουν ακόμη αθώοι πολίτες που – παρά την ανωνυμία τους – είναι έτοιμοι να προσπεράσουν τα “βαριά πεπόνια” της πολιτικής σκηνής για να διεκδικήσουν τη θέση τους στην Ελλάδα και στον κόσμο…

 

Νόρα Καρατσικάκη - Κλινικός Διαιτολόγος - Διατροφολόγος