Τα είπαμε όλα.
Έξι χρόνια τώρα και τι δεν κάναμε…
Ασκήσαμε σφοδρή κριτική. Καταγγείλαμε. Αφορίσαμε. Μουντζώσαμε. Σιχτιρίσαμε. Διαολοστείλαμε.
Τα κάναμε όλα.
Ανανεώσαμε τη Βουλή, στείλαμε στα έδρανά της νέα πρόσωπα. Κατεδαφίσαμε τα παλιά κόμματα εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Αναδείξαμε νέα κόμματα: Τον Σύριζα, τη Χρυσή Αυγή, τους ΑΝΕΛ, τον Λεβέντη, το Ποτάμι.
Τι άλλο να κάνουμε;
Α, ναι, κάναμε… Πώς δεν κάναμε;
Φαγωθήκαμε άγρια μεταξύ μας. Το κάναμε κι αυτό.
Κατασπαράξαμε ο ένας τον άλλο. Μετατρέψαμε την ανθρωποφαγία σε θεάρεστο έργο, ανυψώσαμε τον κανιβαλισμό σε επιστήμη.
Αλλά, πάλι, “μηδέν εις το πηλίκον”…
Διαπιστώσαμε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι με την κριτική δεν ίδρωσε το αυτί κανενός. Η θηλιά στο λαιμό μας ολοένα μεγάλωνε. Με τον Σύριζα, “πήγαμε για μαλλί και βγήκαμε κουρεμένοι”.
Με την ανανέωση δε της Βουλής, κάναμε “μία τρύπα στο νερό”. Διότι:
Από τη μια πλευρά μας απειλούν ότι θα μας δείρουν κάτι κουρεμένοι νταγλαράδες κι από την άλλη μας κουνάνε το δάχτυλο κάτι θείτσες και κάτι μπαρμπάδες από τον καφενέ…
Σα να μην έφταναν αυτά, οι νέοι άρχοντες κυνηγάνε και την αντίθετη άποψη όπου τη βρουν, την τιμωρούν όπου και όπως “τους δίνει χέρι”… Όπως γινόταν επί χούντας…
Ναι, είναι όλα μια μαύρη απελπισία…
Μέχρι τις αυτοκτονίες σταματήσαμε να κουβεντιάζουμε. Ίσως γιατί, όταν βάζει ο άλλος τη θηλιά στο λαιμό του, δεν φταίει πλέον ο ιμπεριαλισμός, αλλά η προσωπική του απόγνωση… Για την οποία δεν έχουμε να πούμε και πολλά…
Ο ιμπεριαλισμός μας βόλευε. Από την εποχή που έγινε κυβέρνηση η αριστερά, δε βολεύει. Θα τον θυμηθούμε ξανά όταν ο Σύριζα βρεθεί στην αντιπολίτευση…
Λοιπόν, το μόνο που δεν κάναμε ακόμα, είναι ν’ απέχουμε μαζικά από τις εκλογές.
Το λέμε στις δημοσκοπήσεις, ο Κανένας αποσπά την προτίμηση του λαού, αλλά, στην πράξη, δεν το κάνουμε. Τελικά, “μόνο λόγια είμαστε”…
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, απορρίπτουμε σε ποσοστό 92% τα πολιτικά κόμματα.
Μάλλον βρισκόμαστε σε παράκρουση.
Εκεί που βρίζουμε, κάνουμε διάλειμμα τη μέρα των εκλογών, πάμε και ρίχνουμε ένα ψηφοδέλτιο με κλειστά τα μάτια, περιμένουμε ως το βράδυ να βγουν τ’ αποτελέσματα και την άλλη μέρα πάλι απ’ την αρχή το βρισίδι.
Κάτι δεν κάνουμε καλά…
Είναι ώρα να σταματήσουμε την κριτική, τις καταγγελίες, τους αφορισμούς, τις μούντζες, τα σιχτιρίσματα, τους διαόλους, τις ανανεώσεις της Βουλής, τις απατηλές μας ελπίδες…
Είναι ώρα ν’ αφήσουμε τα κόμματα να κάνουν τη δουλειά που ξέρουν, να συνεδριάζουν, να ξεσυνεδριάζουν, να συμμαχούν, να ξεσυμμαχούν, να συνεργάζονται, να ξεσυνεργάζονται, να τα βρίσκουν, να τα ξεβρίσκουν, να… τα κέρατά τους τα τράγινα…
Είναι ώρα, δεν είναι ώρα, είναι στιγμή που χρειάζεται ν’ αποδεχτούμε το οφθαλμοφανές, ότι “έφτασε ο κόμπος στο χτένι”.
Άρα κάτι πρέπει να κάνουμε εμείς.
Κι αν δε γίνεται να κάνουμε κάτι εμείς, που δε γίνεται, ας κάνει κάτι ο καθείς εξ ημών.
Τι; Ρωτάς τι;
Μα, φυσικά, να πάρει ως δεδομένο ότι ισχύουν όλα τα παραπάνω. Να ξεκινήσει απ’ αυτό που πιστεύει ο πολύς κόσμος, ότι “το παιγνίδι είναι στημένο”. Κι αφού “το παιγνίδι είναι στημένο”, θα γίνουν όλα όπως θέλουν αυτοί και όχι όπως θέλουμε εμείς.
Αληθεύει – δεν αληθεύει, να το πάρουμε ως δεδομένο. Τελεία. Όταν το πιστεύει έτσι η πλειοψηφία του λαού, δεν έχει νόημα να πας κόντρα στην Κοινή Γνώμη.
Εντάξει.
Θα γίνει δηλαδή το εξής:
Η Ελλάδα θα ολοκληρώσει την χαραγμένη πορεία προς την μετακαπιταλιστική ολοκλήρωσή της. Η συνταγή εφαρμογής του Σχεδίου για την παγκοσμιοποίηση που έγινε στο έδαφός της, επί του λαού της, θα γίνει μοντέλο εφαρμογής και σε όλα τα άλλα προτεκτοράτα.
Ένα μοντέλο που δεν συνιστά μόνο οικονομική κρίση, αλλά και προσφυγική, δηλαδή μεταναστευτική.
Αυτά τα δύο πάνε μαζί. Ο οικονομικός μετασχηματισμός με τη μετακίνηση (άρα τη μείξη) των πληθυσμών, είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Η μετανάστευση είναι το κλειδί για την επιτυχία του Σχεδίου. Αυτή εξασφαλίζει την πολυπολιτισμική κοινωνία. Η δε πολυπολιτισμική κοινωνία αποτελεί το υπέδαφος για την δημιουργία της Νέας Φυλής, άρα και της Νέας Εξουσίας.
Και δεν είναι μόνο η Ελλάδα προτεκτοράτο. Με τη μία ή την άλλη μορφή, όλα τα κράτη της γης είναι ή θα γίνουν προτεκτοράτα.
Σε ποια Δύναμη; Θα ρωτήσεις.
Μα, φυσικά, στη Δύναμη που αποσπάστηκε από αυτήν την ίδια την ηγεσία των ισχυροτέρων κρατών της γης. Για να το πούμε απλά κι απλοϊκά: Πού χρωστά η Αμερική; Γιατί χρωστάει! Πού χρωστά η Κίνα; Γιατί χρωστάει. Είναι καμιά χώρα που δεν χρωστά; Όχι. Πού χρωστά; Στον εαυτό της; Όχι. Πού τελοσπάντων;
Χρωστάει στη Δύναμη που αυτονομήθηκε από την αιρετή ή την δικτατορική εξουσία και κάνει όλα τα κράτη της γης να χρωστάνε στις “Αγορές”.
Η Δύναμη αυτή δεν έχει καμία σχέση με την Δημοκρατία. Η Δημοκρατία αποτελεί εχθρό της. Είναι η Δύναμη που υπονόμευσε μακροχρόνια την Δημοκρατία με συστηματική απαξίωση της Πολιτικής Τέχνης από τη μια και της Μαζικής Ενημέρωσης από την άλλη.
Ποιες είναι οι “Αγορές”;
Είναι η ΜΗ αιρετή κυβέρνηση του πλανήτη. Και δεν είναι οι κεφαλαιούχοι, ούτε οι πλούσιοι, ούτε οι καταθέτες, ούτε καν οι Τράπεζες.
Είναι οι ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ των κεφαλαίων.
Είναι οι διαχειριστές του ενός δολαρίου ή του ενός ευρώ που καταθέτεις ΕΣΥ στην Τράπεζα για “ώρα χρεία”.
Είναι μια νέα κοινωνική τάξη που δεν έχει ταξική καταγωγή, ούτε ταξική συνείδηση, οι τύποι δεν είναι ούτε αστοί, ούτε προλετάριοι. Είναι η “τάξη των χρυσοκανθάρων”.
Κι αυτή η “τάξη των χρυσοκανθάρων” αντιλαμβάνεται αλλιώς τον ουμανισμό.
Θέλει πάνω – κάτω κάτι σαν αυτό:
Όλα τα έθνη και οι λαοί θα σμίξουν και θα δημιουργηθεί μία νέα φυλή. Η μείξη των χρωμάτων και των φυλών θα γεννήσει τον Νέο Άνθρωπο, δεν θα είναι ούτε λευκός, ούτε μαύρος, ούτε κόκκινος, ούτε κίτρινος. Όταν η διαδικασία ολοκληρωθεί σε διακόσια χρόνια, ο Νέος Άνθρωπος θα έχει ένα χρώμα μελαψό.
Ο Νέος Άνθρωπος θα ζει στον πλανήτη γη, που θα είναι ένα κράτος, με ένα νόμισμα, μία γλώσσα, ένα Θεό, έναν πολιτισμό, μία κουλτούρα. Τα μεγάλα σημερινά κράτη μέσω της Αρχής του Αυτοπροσδιορισμού και της Αυτοδιάθεσης, θα διαμελιστούν, θα γίνουν μικρά και δεν θα διαφέρουν από τους σημερινούς μεγάλους Δήμους.
Οι πόλεμοι θα είναι τότε χωρίς νόημα. Θα σταματήσουν. Θα επικρατήσει ειρήνη στη γη. Ο Νέος Άνθρωπος θα είναι ικανός να ταξιδέψει στ’ αστέρια σε αναζήτηση αποικιών.
Ακούγεται ωραίο. Έτσι δεν είναι;
Θα ήταν…
Θα ήταν ωραίο αν ξέραμε την φύση αυτής της “τάξης των χρυσοκανθάρων”. Θα ήταν ωραίο, αν ξέραμε τον τρόπο άσκησης της εξουσίας. Κυρίως, θα ήταν ωραίο, αν ξέραμε τον τρόπο ανάδειξης της ηγεσίας αυτής της παγκόσμιας αυτοκρατορίας του Νέου Ανθρώπου.
Μπορούμε από τώρα να διακρίνουμε τους εξής κινδύνους του μελλοντικού πολίτη:
Η ηγεσία του πλανήτη ΔΕΝ θ’ αναδεικνύεται με εκλογές. Ακόμα κι αν θα γίνονται εκλογές για την ανάδειξη των τοπικών αρχόντων, οι οποίοι με την σειρά τους θα εξέλεγαν τους προϊσταμένους τους, είναι σίγουρο πως οι εκλογές θα εξουδετερώνονταν στην διαδρομή μέχρι την κορυφή.
Άρα η ηγεσία της Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Νέου Ανθρώπου θα είναι μία υψίστου βαθμού δικτατορία.
Και ο πολίτης δεν θα είναι πλέον πολίτης, αλλά υπήκοος.
Ως υπήκοος, ο μελαψός Νέος Άνθρωπος του μέλλοντος, δεν θα έχει δικαίωμα γνώμης. Η γνώμη που αποστασιοποιείται από τον μαζικό ιδεασμό, θ’ αποτελεί ρωγμή στο υδροηλεκτρικό φράγμα και θα πατάσσεται.
Πώς;
Με μια μονοκονδυλιά. Κάποιος κάπου θα πατά ένα κουμπί και ο αντιρρησίας θα παύει να υπάρχει ως μέλος της ομογενοποιημένης πια κοινωνίας. Ο ατομικός κωδικός του δεν θα έχει πρόσβαση ούτε στο περίπτερο, που λέει ο λόγος. Δεν θα έχει στέγη, ενδυμασία, τροφή, περίθαλψη. Δεν θα του μιλάει κανείς, γιατί θα κινδυνεύει με την σειρά του να κατηγορηθεί ως συνοδοιπόρος, θα κινδυνεύει να μπει στο ίδιο σακούλι.
Και, θα πεις, γιατί θα είναι έτσι, και δεν θα είναι αλλιώς…
Επειδή:
Αυτά τα στοιχεία της μελλοντικής ζωής είναι οι νομοτέλειες του Υλικού Πολιτισμού που χτίζεται ήδη από καιρό.
Μη φοβάστε όμως!
Δεν θα γίνει τίποτε απ’ αυτά.
Ότι επιδιώκονται αυτά με το Σχέδιο, είναι αλήθεια. Ότι αυτά λέει το Σχέδιο, επίσης. Ότι σ’ αυτά οδηγούν όλα όσα γίνονται, ναι.
Σ’ αυτά οδηγούν όλα όσα πρόκειται να γίνουν τα επόμενα χρόνια.
Είναι όμως άλλο να έχουν σχεδιάσει τον κόσμο έτσι οι χρυσοκάνθαροι, και άλλο, εντελώς άλλο, να πετύχει το Σχέδιο που εκπόνησαν.
Μα, είπαμε, ότι… “το παιγνίδι είναι στημένο”…
Σωστά. Το παιγνίδι το έστησαν. Και το στήνουν κάθε μέρα. Όμως το οικοδόμημα που χτίζουν μοιάζει με τον Πύργο της Βαβέλ. Βασικό γνώρισμα της εποχής εκείνης, όπως και τούτης, είναι η ασυνεννοησία. Και η έπαρση. Είναι ο κατακερματισμός των σκέψεων, των αισθημάτων, των αντιλήψεων, των πραγματικοτήτων.
Θυμηθείτε: Ο Πύργος της Βαβέλ έμεινε ημιτελής.
Ε, λοιπόν, έτσι θα μείνει και τούτος. Θα μείνει ημιτελής, επειδή αυτή είναι η μοίρα των υλικών κατασκευών. Θα μείνει ΚΑΙ αυτός ημιτελής, ανολοκλήρωτος, επειδή η Ιστορία είναι κυκλική, δεν είναι ευθύγραμμη. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Και δεν επαναλαμβάνεται ως φάρσα, καθώς λέει ο Μαρξ ή ο Χέγκελ, δεν είναι εξακριβωμένο ποιος το είπε τελικά…
Επαναλαμβάνεται με ακρίβεια. Δεν έχουν σημασία οι μορφές, αλλά η δομή της Ιστορίας. Η δομή είναι αρχέγονα όμοια, με άλλους όρους, θεϊκή.
Όπως όμως και νά ‘χει, δεν απαιτείται καμία αντίσταση σ’ αυτό το έκτρωμα. Θα καταρρεύσει μοναχό του.
Άσε που υπάρχει περίπτωση να ανδρωθεί κι ένα Κίνημα των Δημιουργών, μία θετική συνάντηση εκλεκτών πολιτών, αντίρροπη δύναμη στον όχλο ή τη μάζα, αντίρροπη στον αρνητισμό, τον μηδενισμό, την απόγνωση, κι έτσι να στοιχειοθετηθεί αργά – σιγά το ρεύμα ενός αναστάσιμου Πνευματικού Πολιτισμού ως δραστικό αντίδοτο στον πεισιθάνατο Υλικό Πολιτισμό…
Λοιπόν… αυτό το πράμα που ήδη τυραννά την ανθρωπότητα, θα καταρρεύσει μοναχό του, άρα ΕΜΕΙΣ μπορούμε ν’ αρχίσουμε από τώρα να σκεφτόμαστε ΠΩΣ θέλουμε τον κόσμο μετά από την βαριά ήττα των χρυσοκανθάρων. Που έρχεται.
Και, πάλι, δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι από κοινού, ΔΕΝ χρειάζεται να το κάνουμε συλλογικά. Ας το κάνει ο καθένας μοναχός του. Γιατί, όποιος το κάνει, θα συναντηθεί μια μέρα με τον διπλανό του ή με τον μακρινό του.
Το ραντεβού είναι κλεισμένο. Και ας αργεί…
Η Δημοκρατία των αιρετών απέτυχε. Οικτρά. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Αλλά…. λύση του προβλήματος δεν είναι η δικτατορία, όπως ονειρεύονται ορισμένοι. Ούτε η δημιουργία νέων κομμάτων, όπως πασχίζουν άλλοι.
Ακούστε: Λύση είναι η Δημοκρατία των κληρωτών. Με ετήσια θητεία στη Βουλή.
Αυτές οι τρεις λέξεις “Δημοκρατία των κληρωτών” είναι ολόκληρο μανιφέστο. Τίποτε άλλο δεν χρειάζεται να πει κανείς, προκειμένου να συναντηθεί με ομοϊδεάτες και να δράσει με συμμάχους.
Αυτό είναι το Κίνημα στο οποίο θα ήθελα να συμμετέχω μαζί σου, αναγνώστη. Όποτε γίνει εφικτό… Σήμερα ή αύριο. Μεθαύριο ή στο μέλλον…
Γεια και χαρά. Που σημαίνει: Υγεία και χαρά να έχεις.
