Ακόμα και να θέσει κανείς τις ερωτήσεις, δεν θα πάρει απαντήσεις για το τι ακριβώς γίνεται στη γη. Νομιμοποιείται συνεπώς να θέσει ερωτήσεις για το γίνεται στο φεγγάρι. Έτσι… για παιχνίδι… Ποιος ξέρει; Μπορεί να προκύψουν απαντήσεις εκεί που δεν το περιμένεις. Η εισαγωγή απαραίτητη σε μια εποχή όπου λέγονται τόσα και αμφισβητούνται άλλα τόσα, πολλώ δε μάλλον εκείνα τ’ ασυνήθιστα, οι απαντήσεις στα οποία γεννούν νέες ερωτήσεις.
Αφορμή για το σημείωμα αυτό αποτέλεσαν δύο γεγονότα. Το πρώτο αφορά την σημείωση που είχαμε κάνει στην «Αναγγελία» (στη στήλη «γεια σου, τι κάνεις;», 31 Αυγούστου 2011, φ. 426) και αφορούσε τη μαρτυρία ενός γέροντα στο Νεροχώρι της Αιτωλίας, ο οποίος τη νύχτα της Αυγουστιάτικης πανσελήνου ατενίζοντας το φεγγάρι αφηγήθηκε ότι έβλεπε να πηγαινοέρχονται «σπιθούρια». Η αγροτική ορολογία της αφήγησης δεν βοηθά ίσως τον αστό να καταλάβει τι εννοεί ο ξωμάχος, αλλά (μεταφράζοντας την ανυποψίαστη εκείνη και αθώα αφήγηση στην καθομιλουμένη) θα λέγαμε ότι «στο φεγγάρι εκείνη τη νύχτα πηγαινοέρχονταν φωτεινά αντικείμενα». Μπορεί να υπολογίσει κανείς ότι: Για να είναι ορατά αυτά τα αντικείμενα από τη γη, έστω σαν «σπιθούρια», θα έπρεπε να έχουν ένα απίστευτα μεγάλο φυσικό μέγεθος, ίσο, ας πούμε με το ένα εκατοστό του φυσικού όγκου της σελήνης…
Το αναφέραμε τότε, όχι για τίποτε άλλο, αλλά έτσι, απλά, για να καταγραφεί η μαρτυρία, όμως το θέμα επανήλθε στη μνήμη μας πρόσφατα, όταν αλιεύσαμε στο Διαδίκτυο το απόσπασμα ενός ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε (δεν ξέρουμε πότε) στην ΕΤ1. Εκεί μάθαμε (και συνδυάσαμε αμέσως με τη μαρτυρία του γέροντα στο Νεροχώρι) τα εξής αξιοσημείωτα:
Το καλοκαίρι του 1178, λίγο πριν από τη δύση του ηλίου, κάποιες μοναχές το καθεδρικού ναού του Καντέρμπουρι παρατήρησαν στην περίμετρο της ημισελήνου μια τρομερή λάμψη συνοδευόμενη από γιγαντιαίες φωτεινές εκρήξεις.
Το 1789 (έτος της Γαλλικής Αστικής Επανάστασης) ο Γερμανός αστρονόμος Γιόχαν Σρόιτερ παρατηρούσε κατάπληκτος μία τεράστια φωτεινή ζώνη. Τον ίδιο χρόνο άλλοι παρατηρητές μιλούσαν για απίστευτα και τρομερά φώτα που κινούνταν στην επιφάνεια της σελήνης.
Το 1820 ο αστρονόμος Φρανσουά Αραγκό δημοσίευσε στα «Χρονικά Φυσικής και Χημείας» ότι «κατά τη διάρκεια μιας έκλειψης ένας σχηματισμός από φώτα αναπτύχθηκε στην επιφάνεια της σελήνης διατηρώντας τη συνοχή του ακόμα και στις αλλαγές πορείας».
Το 1843 πάλι ο Γερμανός αστρονόμος Γιόχαν Σρόιτερ ήταν μάρτυρας ενός άλλου φαινομένου: Ο κρατήρας Λινέ στη «θάλασσα της γαλήνης» που είχε διάμετρο 7 χιλιόμετρα, μετέβαλλε τακτικά το σχήμα του. Λίγο αργότερα η επιστημονική κοινότητα βρέθηκε στο σκοτάδι, όταν ο κρατήρας εξαφανίστηκε τελείως. Το 1971 ο «Απόλλων 15» πέταξε πάνω από την περιοχή αυτή και φωτογράφισε τον κρατήρα Λινέ. Η έκπληξη των αστρονόμων ήταν απόλυτη. Ο κρατήρας βρισκόταν εκεί, αλλά είχε διάμετρο μόνο 2.700 μέτρα.
Το 1977 ο Άγγλος αστρονόμος Κλάιν (;) ήταν μάρτυρας και άλλων έντονων και ταχύτατων φώτων που κινούνταν στον κρατήρα Πλάτωνα. Κάποια στιγμή στην Καλντέρα τα φώτα ενώθηκαν σχηματίζοντας ένα τρίγωνο.
Το 1950 ο δόκτωρ Γουίλκινς ήταν μάρτυρας άλλου συμβάντος: Στο κέντρο το κρατήρα Αριστάρχου εμφανίστηκε ξαφνικά ένα μεγαλειώδες φως που φώτισε μια μεγάλη περιοχή της σελήνης.
Αυτά έλεγε το ντοκιμαντέρ της ΕΤ1…
Οι θεάσεις κινούμενων φώτων στην επιφάνεια της σελήνης, όπως την κατέγραψε ο ξωμάχος του Νεροχωρίου το 2011 και οι καλόγριες του Καντέρμπουρι, το 1178, δηλαδή 833 χρόνια πριν, κατά πάσα πιθανότητα έχουν να κάνουν με το ίδιο φυσικό ή… αφύσικο γεγονός. Το καταμαρτυρούν και οι ενδιάμεσες καταγραφές επεισοδίων από αιώνα σε αιώνα που αναφέραμε.
Δεν είμαστε βέβαια εμείς που θα εξηγήσουμε τι συνέβαινε και τι συμβαίνει στην επιφάνεια ή στα έγκατα της σελήνης. Ούτε αρμόζει σ’ αυτό το σημείωμα να ικανοποιήσουμε την περιέργεια του αναγνώστη με την δική μας θεωρία. Θ’ αφήσουμε να βγάλει ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα, να κάνει τους δικούς του συνειρμούς, να συγκροτήσει την δική του θεωρία βασισμένη στα αναμφισβήτητα, πιστεύουμε, στοιχεία που παραθέτουμε. Ακόμα και αν η (ατομική αυτή) θεωρία μπορεί να είναι λάθος, δεν είναι κακό. Αντίθετα. Μέχρι να μάθουμε (και θα το μάθουμε κάποτε) τι ακριβώς είναι αυτά τα κινούμενα φώτα στην επιφάνεια της σελήνης και τι κάνουν εκεί πάνω, θα διασκεδάζουμε αρκούντως με θεωρίες εξωγήινων. Σε τέτοιους καιρούς μια στάλα νοερής (και ανέξοδης) διασκέδασης είναι άλλωστε πολύτιμη για την υγεία μας. Αυτοί που λένε ότι η λύση του προβλήματος θα είναι «ουρανοκατέβατη», ίσως κάτι να γνωρίζουν περισσότερο…
