Ένας 18χρονος μπασκετμπολίστας με ύψος (χωρίς παπούτσια) 2,06 επιλέγεται στο NBA και του προσφέρεται ένα συμβόλαιο αστρονομικό. Το παιδί περνάει από την απόλυτη φτώχεια στη χλιδή και από την αφάνεια στη δόξα. Μαζί με τον αδερφό του πανηγυρίζει κρατώντας την Ελληνική σημαία. Είναι μέλος πολυμελούς οικογένειας Νιγηριανών μεταναστών και παίκτης μιας μικρής Ομάδας της Αθήνας, Α2 κατηγορίας, του Φιλαθλητικού. Την Ελληνική ιθαγένεια την απόχτησε πρόσφατα και έχει κληθεί στην Εθνική Νέων της Ελλάδας.
Λοιπόν, η επιτυχία του Γιάννη Αντετοκούνμπο έθεσε ξαφνικά και φωναχτά επί τάπητος ένα φλέγον ζήτημα, οι αμφισημίες περί του οποίου στοιχειοθετούν το κλασσικό πια ερώτημα: «Έλληνας γεννιέσαι ή γίνεσαι;». Η απάντηση στο ερώτημα αυτό αποτελεί και τη βάση της εθνικιστικής φιλοσοφίας ή μη. Άρα οι τυχόν «αιρετικές» απαντήσεις στο ζήτημα είναι άμεσα πρόσφορες για παρεξήγηση ένθεν κακείθεν. Για τον λόγο αυτό θα θέσουμε ορισμένα ζητήματα με επιγραμματικό, αλλά σαφή, νομίζουμε, τρόπο:
1). Έχει γίνει ένα σκόπιμο λάθος: Η χώρα αυτή ονομάστηκε «Ελλάς», αν και δεν είχε ποτέ αυτό το όνομα, ούτε καν στην πρώιμη ή την όψιμη αρχαιότητα. «Ελλάς» λεγόταν μία μικρή περιοχή στη Φθιώτιδα, το βασίλειο του Πηλέα και του γιου του Αχιλλέα. Στην αρχαιότητα υπήρχαν μόνο οι Αχαιοί, οι Ίωνες, οι Μακεδόνες, οι Αιτωλοί, οι Λακεδαιμόνιοι. Γι’ αυτό και πολεμούσαν μεταξύ τους. Δεν ήταν οι Έλληνες. Αυτοί αναφέρονταν λίγο και η αναφορά ήταν πάντα για λίγους. Μην ξεχνάμε επίσης ότι με τον όρο «Έλληνες» οι χριστιανοί εννοούσαν τους ειδωλολάτρες και όχι τους Ίωνες ή τους Μακεδόνες. Καθόλου τυχαία βέβαια.
2). Για το ποιοι ακριβώς ήταν οι λίγοι εκείνοι Έλληνες που αναφέρονται σποραδικά και με φειδώ από τους αρχαίους συγγραφείς και τελικά έδωσαν το όνομά τους σε όλους, είναι ένα μεγάλο θέμα που ξεκινάει από την αποκωδικοποίηση του Ησιόδου και φτάνει μέχρι την… αποκάλυψη του Ιωάννη. Τα διαθέσιμα όμως στοιχεία δεν επαρκούν για την επιστημονική ταυτοποίησή τους. Προς το παρόν είναι αρκετό να περιοριστούμε στη μυθολογική εκδοχή.
3). «Ελλάδα» τη λέμε μόνο εμείς οι σύγχρονοι. Το ίδιο απερίσκεπτα (θα λέγαμε: ασυνείδητα) όπως δίνουμε το όνομα «Απόλλων» ή «Άρης» ή «Δίας» σε μια ποδοσφαιρική ομάδα. Φτάσαμε στο σημείο να μεταφράζουμε το Greece ως Ελλάδα, αντί για Γραικία! Ως Ελλάδα μεταφράζεται μόνο η λέξη Hellas. Σε καμία περίπτωση η λέξη Greece. Οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί τη λένε «Γραικία» (Greece), οι Ασιάτες τη λένε «Ιωνία» (Γιουνανιστάν). Στην πραγματικότητα είμαστε ένα κράτος με ένα ιερό όνομα που δεν του πρέπει, διότι:
4). Έλληνας δεν είναι ο κάτοικος, ούτε ο πολίτης αυτής της χώρας. Έλληνας είναι «κάθε άνθρωπος, που ζει σύμφωνα με τους Νόμους του Φωτός». Είναι πολύ διαφορετικό αυτό, διότι περιέχει και τον Γάλλο και τον Αυστραλό και τον Ρώσο και όποιον. Αυτό μαρτυρά η ετυμολογία της λέξης «Έλλην», την οποία έχουμε εκθέσει σε εκτενές άρθρο παλαιότερα. Άρα το ερώτημα «Έλληνας γεννιέσαι ή γίνεσαι;» ΔΕΝ ισχύει για το ζήτημα της ιθαγένειας και διαφοροποιείται απολύτως από την έννοια του πολίτη αυτού του κράτους.
5). Η ιθαγένεια και το δικαίωμα του πολίτη είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Η ιθαγένεια αφορά τη φυλή. Το δικαίωμα του πολίτη δεν αφορά τη φυλή, αλλά την υπόσταση, την οντότητα, την κρατική ταυτότητα του πολίτη, αφορά μόνο το διαβατήριό του.
6). Αναζητώντας το σωστό όνομα που θα ταίριαζε στο κράτος αυτό, όπου ζούμε, θα πρέπει να δεχτούμε κατ’ αρχήν ότι «Ελλάδα» σημαίνει μονάχα ο τόπος όπου ζούσαν όσοι μιλούσαν και ζουν όσοι μιλούν την Ελληνική γλώσσα, καθόλου όμως ο τόπος όπου κατοικούν όσοι κατάγονται ή δεν κατάγονται από τους Αχαιούς, τους Ίωνες, τους Μακεδόνες, τους Αιτωλούς, τους Λακεδαιμόνιους. Διότι:
7). Εάν μεν ζουν στον Ελληνικό τόπο, όσοι κατάγονται από τους «αρχαίους ημών προγόνους», εξ αίματος, τότε Ελλάδα είναι και η Ιταλία και η Αλβανία (όπου ζούσαν οι Ιλλυριοί) και τα Σκόπια και η Βουλγαρία και τα παράλια του Ευξείνου Πόντου και η Τουρκία και η Συρία και η Παλαιστίνη και η Αίγυπτος και η Λιβύη, η Νότιος Γαλλία και η Νότιος Ισπανία. Τουλάχιστον. Τίθεται δε ζήτημα απελευθέρωσης αυτών των Ελληνικών εδαφών. Τόσο τρελό είναι να το πιστεύει αυτό κάποιος!
8). Εάν όμως ζουν στον Ελληνικό τόπο, όσοι ΔΕΝ κατάγονται από τους «αρχαίους ημών προγόνους», αλλά (μαζί με τους αυτόχθονες) οι κατά καιρούς επήλυδες, ανεξαρτήτου ποσοστού, οι οποίοι (κουτσά – στραβά) μιλούν την Ελληνική γλώσσα, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι Έλληνες, αλλά Ελληνόφωνοι. Λοιπόν οι Ελληνόφωνοι δεν είναι απαραίτητα Έλληνες. Έχουν το ομόγλωσσον και το ομόθρησκον, αλλά δεν έχουν το ομόαιμον και το ομότροπον. Ούτε οι «αρχαίοι Έλληνες» ήταν όλοι Έλληνες. Για ένα λόγο: Δεν ζούσαν όλοι τους σύμφωνα με τους Νόμους του Φωτός για να είναι Έλληνες. Λίγοι ανάμεσα στους πολλούς ήταν ΚΑΙ τότε οι Έλληνες.
9). Εν πάση περιπτώσει, όπως γίνεται και σε τόσες άλλες περιπτώσεις, δεχόμαστε συμβατικά τους όρους «Ελλάδα» και «Έλληνες» (τι να κάνουμε;) για να συνεννοούμαστε, μέχρι τουλάχιστον να ξεκαθαρίσουν αυτά τα ζητήματα, διότι, ναι, θα ξεκαθαρίσουν κάποτε. Κατ’ ανάγκη πλέον δεχόμαστε τον επιδερμικό αυτό όρο, ότι οι πολίτες αυτού του κράτους λέγονται «Έλληνες», αν και θα μπορούσαν ή θα έπρεπε να λέγονται Γραικοί, Ίωνες, Ρωμιοί ή (επί το λογιότερον) Ρωμαίοι. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν μπορούν πια να λέγονται Αχαιοί, Ίωνες, Μακεδόνες, Αιτωλοί, Λακεδαιμόνιοι. Γιατί λοιπόν να λέγονται Έλληνες; Επειδή αφομοιώθηκαν; Μα… δεν αφομοίωσαν τα «ξαδέρφια» τους, αλλά και τους κατά καιρούς εισβολείς! Έχει μεγάλη σημασία να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, επειδή οδηγεί στο αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι: Όσοι πλέον γεννιούνται σ’ αυτόν τον τόπο, αποκτούν αυτοδικαίως το δικαίωμα του Έλληνα πολίτη, ανεξαρτήτου τόπου καταγωγής ή χρώματος. Θα προσθέταμε: Και εθνικής συνείδησης. Ανεξαρτήτως αν είναι αυτόχθονες ή επήλυδες όποιας γενιάς και εποχής.
10). Ο πανηγυρισμός του Γιάννη Αντετοκούνμπο με την Ελληνική σημαία στο NBA δεν μπορεί να γεμίζει κανέναν με εθνική περηφάνια, μπορεί όμως να γεμίζει όλους μας με κρατική περηφάνια, η οποία είναι ισοδύναμη της εθνικής. Για τον λόγο ότι το παιδί αυτό αντρώθηκε στη χώρα, έγινε αθλητής σε έναν Ελληνικό Σύλλογο, τρέφει αισθήματα για τη χώρα που φιλοξένησε την οικογένειά του. Επίσης δεν έχει καμία πικρία για τα δύσκολα χρόνια που πέρασαν οι μετανάστες γονείς του και τα παιδιά τους στον τόπο αυτό. Ούτε για τις βέβαιες ταπεινώσεις που υπέστη. Είναι ένα εξαίρετο παλικάρι με ωραία αισθήματα για τους Έλληνες. Αισθήματα που, τις περισσότερες φορές, δεν έχουν απαραίτητα όσοι δηλώνουν Έλληνες εξ αίματος. Άρα είναι δικό μας παιδί. Και θα τον απολαμβάνουμε στην Εθνική μας Ομάδα.
Για τις παραπάνω σημειώσεις απαιτούνται ορισμένες ακόμα διευκρινίσεις:
1). Η απειλή για την αλλοίωση του Ελληνικού πληθυσμού από την εγκατάσταση μεταναστών στη χώρα είναι όντως μεγάλη, δεν είναι όμως χειρότερη από τις αλλοιώσεις, τις παραμορφώσεις και τις στρεβλώσεις που έχουν ήδη συμβεί και δη κατ’ επανάληψη ανά τους αιώνες σ’ αυτόν τον τόπο. Η ανάγνωση της Ιστορίας που οι νέες Ελληνικές γενιές δεν διδάχθηκαν ποτέ στο σχολείο, θα έλυνε πολλές απορίες επί του ζητήματος. Οι διώξεις, οι σφαγές, οι γενοκτονίες των αυτοχθόνων Ελλήνων από αναρίθμητους βάρβαρους κατακτητές που κατέβαιναν στη χερσόνησο για εγκατάσταση ή από αυτούς τούτους τους Ρωμαίους χριστιανούς αυτοκράτορες της Κωνσταντινούπολης είναι σχεδόν άγνωστες από τον «Ελληνικό» πληθυσμό, απολύτως όμως εξακριβωμένες ιστορικά. Τι χειρότερο απ’ αυτό μπορεί να συμβεί σήμερα;
2). Οι Αλβανοί και οι Σλάβοι άφησαν βαθιά τα σημάδια τους στη χώρα πολύ πριν και πολύ περισσότερο από τους Τούρκους. Όσοι λοιπόν από τους Σλάβους απόκτησαν δικαιώματα σ’ αυτόν τον τόπο πριν από μερικές δεκάδες γενιές (η εισβολή των οποίων ξεχάστηκε) δεν νομιμοποιούνται να τα αφαιρούν ούτε από τους πραγματικούς αυτόχθονες (και το κάνουν) ούτε από τους νέους επήλυδες. Που επίσης το κάνουν.
3). Το «Ελληνικό Ζήτημα» δεν έχει να κάνει με την κρατική οντότητα που λέγεται σήμερα «Ελλάδα», ούτε με τους πολίτες αυτού του κράτους που λέγονται σήμερα «Έλληνες». Είναι ένα πνευματικό, ένα φιλοσοφικό ζήτημα, ισοδύναμο της μίας ή της άλλης θρησκείας και όχι της κρατικής οντότητας.
4). Οι πολίτες αυτού του κράτους, ανεξαρτήτου καταγωγής και χρώματος, αφού γεννήθηκαν εδώ, οφείλουν ν’ αποδεχτούν ο ένας τον άλλο και να συνεργαστούν για την ένταξη της χώρας στον σύγχρονο κόσμο. Η έννοια της πατρίδας δεν αφορά μόνο τους παλαιούς ή τους νεότερους επήλυδες, αλλά και τους πολύ πρόσφατους.
5). Οι πολίτες αυτού του κράτους ανεξαρτήτου καταγωγής και χρώματος οφείλουν σεβασμό στους αρχαίους Έλληνες που φώτισαν την ανθρωπότητα. Τα μνημεία που άφησαν εκείνοι, είναι ιεροί τόποι άξιοι του μεγαλύτερου σεβασμού απ’ όλους ανεξαιρέτως, είτε είναι πολίτες, παλαιότεροι και νεότεροι, είτε είναι επισκέπτες αυτής της χώρας και φιλοξενούμενοι.
6). Οι πολίτες αυτού του κράτους (απ’ όπου και να κρατά η σκούφια τους) οφείλουν να σέβονται την Ελληνική γλώσσα. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να την αλλοιώνουν. Θα έπρεπε να είναι όραμα όλων των πολιτών η διδασκαλία της Μητρικής αρχαίας Ελληνικής γλώσσας στα σχολεία.
7). Η προστασία των συνόρων του κράτους για την αποτροπή στρατιωτικών ή μη εισβολών είναι μέγιστη κρατική (και όχι μόνο εθνική) υποχρέωση. Για την διαφύλαξη της κοινωνικής γαλήνης και την αποτροπή της βίαιης πολιτισμικής αλλαγής.
8). Είναι εθνική και κρατική ανάγκη σε κάποιο μέρος της Ελλάδας, στο πιο πρόσφορο, να ιδρυθεί μία Πανελληνική Ακαδημία, μία πανεπιστημιούπολη, όπου θα καλλιεργούνται τα Ελληνικά Γράμματα, όπου θα διδάσκει ή θα φοιτά η πνευματική αφρόκρεμα του πλανήτη ολόκληρου και όχι μόνο αυτής της χώρας..
Επί όλων των παραπάνω απαιτείται μία σημαντική προσθήκη που αφορά την τρέχουσα και διακριτή πραγματικότητα της χώρας:
Υπάρχει άμεση απειλή εναντίον του έθνους και του Ελληνικού Πολιτισμού, όχι μόνο με τη μορφή που βιώνεται σ’ αυτό το κράτος, αλλά, κυρίως, με την οραματική του μορφή που θα θέλαμε να υπάρξει κάποτε. Ο λαός συνειδητοποιεί μέρα τη μέρα τον εξ ανατολών κίνδυνο. Η χώρα απειλείται με σοβαρή αλλοίωση του Ελληνικού πληθυσμιακού και πολιτισμικού στοιχείου, επειδή (με την σιωπηρή διευκόλυνση της Τουρκίας) συντελείται αθρόα εισβολή του Ισλάμ και εγκατάσταση υπεράριθμων ισλαμικών πληθυσμών στα Ελληνικά εδάφη. Σε όλες τις πόλεις και της κωμοπόλεις της χώρας ριζώνουν ισλαμικοί πυρήνες, η αναγκαστική νομιμοποίηση των οποίων θα σημαίνει δημιουργία αμέτρητων πολυμελών οικογενειών, άρα την έκρηξη ενός πληθυσμιακού κύματος που θα καταπιεί στην επόμενη δεκαετία τους αυτόχθονες και θ’ ανατρέψει δραματικά τον αυτονόητο τρόπο της ζωής τους. Θα γίνουμε ξένοι στον τόπο μας ή θα φύγουμε από δω, θα σκορπίσουμε στον κόσμο, θα γίνουμε ένα Έθνος Διασποράς για ν’ αποφύγουμε τον βίαιο εξισλαμισμό. Η μακαριότητα των παλιών και των νέων πολιτικών κομμάτων, η αδυναμία τους να κατανοήσουν το προφανές, η απροθυμία τους ν’ αναλάβουν το κόστος μιας εθνικής πολιτικής, η εθελοτυφλία τους, οδηγεί νομοτελειακά στην διέγερση του ξενοφοβικού ενστίκτου, άρα στην εκτροφή και την γιγάντωση των πολιτικών άκρων, είτε για χάρη της αλληλεγγύης προς τους μετανάστες από τη μια, είτε για χάρη του διωγμού τους από την άλλη. Η στερεοποίηση αυτών των αλληλοσπαρασσόμενων μαζικών αισθημάτων θα προκαλέσει νέο εθνικό διχασμό και επανάληψη των χειρότερων ιστορικών βιωμάτων του λαού. Διατυπώνουμε την άμεση εθνική ανάγκη για σφράγισμα των συνόρων από τη μια και, από την άλλη, πάταξη της βίας εναντίον τους. Η Πολιτεία οφείλει στέγαση, τροφή και περίθαλψη σε όσους μετανάστες είναι ήδη εδώ, σε καθεστώς απολύτου σεβασμού προς την ανθρώπινη ύπαρξη, στο πλαίσιο όμως ενός προγράμματος για επαναπροώθηση στην πατρίδα τους. Η αμηχανία απέναντι στο ζήτημα της λαθραίας εισβολής μεταναστών, πολλώ δε μάλλον η αδιαφορία, ισοδυναμεί με την χειρότερη βία εναντίον τους.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Το άρθρο αυτό έχει την συνέχειά του σ’ ένα παράγωγο άρθρο με τίτλο: «Ο ορισμός του Έλληνα και η πλάνη του εθνικισμού». Για να δείξουμε δε πόσο περίπλοκο είναι το θέμα και πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη να βρούμε τον μίτο της Αριάδνης, θα παραθέσουμε επίσης εδώ ένα απόσπασμα της ανακοίνωσης που εκδόθηκε από την «Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου» λίγο πριν ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς δεχθεί στο Μέγαρο Μαξίμου τον 18χρονο μπασκετμπολίστα να τον συγχαρεί για την επιτυχία του:
“Η Ελληνική κοινωνία που δέχθηκε και ενσωμάτωσε τους γονείς του Γιάννη, που τον σπούδασε και τον διαμόρφωσε αθλητικά, έχει κάθε λόγο να τον καμαρώνει. Αντίθετα, η Ελληνική Πολιτεία έχει έναν ακόμη λόγο να ντρέπεται. Ο δε πρωθυπουργός, μέγας πολέμιος του ν. 3838, υποδέχεται και τον Αντετοκούνμπο στο Μέγαρο Μαξίμου για να τον συγχαρεί. Αφού στέρησε από όλα τα παιδιά σαν τον Αντετοκούνμπο την Ελληνική ιθαγένεια, τώρα επιχαίρει για το πρώτο Ελληνικό draft στο NBA. Έχει όρια η υποκρισία;”.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
Το λυπηρό είναι ότι για να γίνει κανείς Έλληνας πολίτης, κανείς δεν θυμάται ότι συντρέχει η προϋπόθεση της Ελληνικής Παιδείας. Ούτε η «Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου» όπως φαίνεται στην ανακοίνωσή της το λέει, ούτε ο Γιώργος Παπανδρέου στην σκληρή ανακοίνωσή του, με την οποία κατακεραυνώνει τον Σαμαρά για την εναντίωσή του στο «Νόμο Ραγκούση», ούτε ο Αντώνης Σαμαράς κατά την υποδοχή της οικογένειας Αντετοκούνμπο στο Μαξίμου. Πόσοι και πόσοι δεν Ελληνοποιήθηκαν μόνο και μόνο επειδή μπορούσαν να κλωτσήσουν καλά μία μπάλα (βλ. Μπουμπλής) ή επειδή ήταν καλοί αρσιβαρίστες; Θα πεις, εδώ η Ελληνική Παιδεία δεν απαιτείται από τους αυτόχθονες, θ’ απαιτηθεί από τους μετανάστες;
Για την περίπτωση πάντως της οικογένειας Αντετοκούνμπο αξίζει να σημειωθεί η δήλωση του πατέρα του διάσημου πλέον (και με Ελληνική σημαία) μπασκετμπολίστα: “Είμαι τόσο ευγνώμων στην Ελλάδα! Όχι για το μπάσκετ, αλλά για την παιδεία”. Την δήλωση του πατέρα επιβεβαιώνει η ανακοίνωση της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, η οποία, απαντώντας στις απαξιώσεις που δέχτηκε ο γιος του, λέει: “Ο Γιάννης διατηρούσε και διατηρεί την συνείδησή του ότι είναι και ουσιαστικά Έλληνας Πολίτης λαμβάνοντας τα αγαθά της Ελληνικής Παιδείας και της Ελληνικής Ιστορίας με την φοίτησή του σε όλες τις βαθμίδες της Ελληνικής Εκπαίδευσης”.
Παραθέτουμε σε αντιδιαστολή την δήλωση του πασίγνωστου πια πρώην ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Γιώργου Κατίδη, όταν χαιρέτησε ναζιστικά μετά από ένα γκολ που πέτυχε και τιμωρήθηκε σκληρά γι’ αυτό: “Ακούγεται σαν δικαιολογία, αλλά απολύτως ειλικρινά δεν ήξερα καν ποιος είναι ο Χίτλερ. Μέχρι να συμβεί το περιστατικό, πίστευα ότι η 28η Οκτωβρίου ήταν απλά μία μέρα που δεν είχα μάθημα. Όπως και η 25η Μαρτίου. Αυτές ήταν οι μέρες που δεν θα χρειαζόταν να δικαιολογήσω τις απουσίες μου, δεν θα χρειαζόταν να ξυπνήσω να πάω σχολείο”.
Ο Γιώργος Λακόπουλος στο protagon.gr σε άρθρο του με τίτλο «μαύρος από την Καλαμάτα», γράφει: “Το λένε οι αριθμοί: σχεδόν οι δύο στους δέκα κατοίκους της χώρας δεν έχουν μητρική γλώσσα την Ελληνική. Μετανάστες; Όχι όλοι. Ξένοι; Ούτε! Εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς δεν αισθάνονται μετανάστες, ούτε ξένοι, γιατί, απλούστατα, δεν είναι. Δεν έχουν έλθει από πουθενά. Και δεν θέλουν να επιστρέψουν κάπου. Γεννήθηκαν εδώ. Και εδώ θέλουν να ζήσουν. Είναι νέοι μέχρι 20 – 22 ετών και συγκροτούν έναν πληθυσμό που διαρκώς θα αυξάνεται ”.
Η επιστολή ενός Έλληνα συγγραφέα, του Ζήση Παπανικόλα, γιου Ελλήνων μεταναστών στις Η.Π.Α. που δημοσιεύτηκε αυτές τις ημέρες στον Ελληνικό Τύπο, κάνει σαφή πρόβλεψη: “Στο μέλλον η Ελλάδα μπορεί να είναι λιγότερο Ελληνική, περισσότερο πολυεθνοτική και ακριβώς γι’ αυτό πιο ενδιαφέρουσα. Η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα ίσως αρχίσουν να μοιάζουν μ’ εκείνες τις πολυεθνοτικές, πολυγλωσσικές πόλεις της Ελληνιστικής ή της Βυζαντινής εποχής”.
Λοιπόν, ναι. Καλύτερα να ετοιμαζόμαστε για να υποδεχτούμε τη «Νέα Ελλάδα» του Αντώνη Σαμαρά που εξήγγειλε στο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας. Όπως το έλεγε κι ο Ανδρέας: «Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω»…
Παρεμπιπτόντως, ο ν. 3838/2010 (γνωστός ως Νόμος Ραγκούση) στο άρθρο ΙΑ, παρ. 2, αναφέρει: “Τέκνο αλλοδαπών που έχει ολοκληρώσει επιτυχώς την παρακολούθηση έξι τουλάχιστον τάξεων Ελληνικού σχολείου την Ελλάδα και κατοικεί μόνιμα και νόμιμα στη χώρα, αποκτά την Ελληνική ιθαγένεια από την συμπλήρωση του εξαετούς χρόνου φοίτησης με κοινή δήλωση και αίτηση εγγραφής στο δημοτολόγιο του Δήμου μόνιμης κατοικίας του που υποβάλλουν οι γονείς του μέσα σε τρία έτη από τη συμπλήρωση του χρόνου αυτού”. Η διάταξη αυτή του Νόμου εξηγεί γιατί τα παιδιά των μεταναστών είναι τα περισσότερα άριστοι μαθητές, σε αντίθεση με τους Ελληνόπαιδες που «τα φορτώνουν στον κόκορα». Είναι δε χαρακτηριστικό το επεισόδιο στο Πάντειο Πανεπιστήμιο που είδε το φως της δημοσιότητας: Ο καθηγητής Δημόσιας Διοίκησης Δονάτος Παπαγιάννης ρώτησε τους 40 φοιτητές του τι γνωρίζουν για τη μάχη του Μαραθώνα. Έπεσε «άκρα του τάφου σιωπή» στην αίθουσα, γιατί δεν ήξερε κανείς τίποτα, εκτός από μία Αλβανίδα που ήξερε το θέμα λεπτομερώς. “Το 60 με 70% των απόφοιτων είναι λειτουργικά αναλφάβητοι” δήλωσε ο κ. Παπαγιάννης. Και πρόσθεσε: “Σε ερώτησή μου σχετικά με το είναι η Τρόικα, το 95% των φοιτητών δεν ήξερε”.
