Ας δούμε ορισμένα αποσπάσματα άρθρων της «Αναγγελίας» που δημοσιεύτηκαν το 2008. Τον Σεπτέμβριο του 2008 (έκδοση 282) γράφαμε:
“Ξαφνικά η σιγουριά του συστήματος εξανεμίζεται και στην θέση της αναδύεται ο εφιάλτης μίας παγκόσμιας κατάρρευσης που όμοιά της ο ιστορημένος κόσμος δεν γνώρισε ποτέ μέχρι σήμερα”. Και: “Επικράτησε η δογματική «θεολογία της Αριστεράς». Κι έφτασε σήμερα, όπου ο καπιταλισμός εμφανίζει σημάδια κόπωσης και εξάντλησης, αν όχι εξουθένωσης, η Αριστερά να χαριεντίζεται με την εξουσία με μικροαστικούς και μικροκαπιταλιστικούς όρους! Δεν έχει καμία νέα ιδέα. Έτσι ξεδοντιασμένη και άνευρη, δεν έχει καμία πρόταση. Στέκεται μπροστά στα γεγονότα αμήχανη και ανάξια”. Και: “Αυτοί οι τζιτζιφιόγκοι που χαράζουν σήμερα πολιτική στην Ελλάδα και τον κόσμο όλο, είναι ανίκανοι να διαχειριστούν μία κρίση που δεν καταλαβαίνουν. Η διαπίστωση οδηγεί με μαθηματικό τρόπο στην πρόβλεψη ότι το σύστημα δεν είναι καθόλου κακό να καταρρεύσει για να γίνει κάτι άλλο στην θέση του. Και γι’ αυτό το «κάτι άλλο» κανένας από αυτούς δεν είναι έτοιμος, κανένας τους δεν είναι ικανός να το στήσει. Αυτό το «κάτι άλλο», για το οποίο τόσο πολύ κάποιοι επί ματαίω μιλάμε τόσα χρόνια, δεν είναι πια ώρα να το αναλύουμε. Είναι ώρα να το υποδεχτούμε”.
Τον Δεκέμβριο του 2008 (έκδοση 291) γράφαμε: “Υποτίθεται, ότι υπάρχει ένα συλλογικό νοικοκυριό που λέγεται κράτος. Αν λοιπόν έστησε κάποιος υψηλός παγαπόντης αυτό το σκηνικό ή αν εμείς οι ίδιοι πέσαμε θύματα της αφροσύνης και της λιγούρας μας, έχει κάποια σημασία. Μεγαλύτερη όμως σημασία έχει ότι το τελικό γεγονός δεν αλλάζει: Ξοδεύουμε περισσότερα απ’ όσα κερδίζουμε. Διακηρύσσουμε περισσότερα απ’ όσα γνωρίζουμε. Κάποιοι για κάποιο λόγο μας δημιούργησαν τεχνητές ανάγκες, είναι αυτοί που ήθελαν να πουλήσουν τα περιττά προϊόντα τους, έφτιαχναν ένα προϊόν κι έπρεπε να το πουλήσουν, μας φύτεψαν λοιπόν την θεωρία (κι εμείς την κάναμε πράξη) ότι αποτελεί δικαίωμά μας η καλοπέραση, αλλά και η γνώμη επί παντός επιστητού. Βιώνουμε την πιο απλοϊκή εκδοχή της Δημοκρατίας, κατά την οποία ο ασθενής μπορεί να έχει ισότιμη γνώμη με τον γιατρό για το πώς γίνεται η επέμβαση σκωληκοειδίτιδας στην κοιλιά του”. Και: “Το σχέδιο κυριαρχίας των αφανών ηγετών του πλανήτη αρχίζει να κάνει ολοφάνερη την παρουσία του και να ξετυλίγεται. Επιταχύνεται (και γι’ αυτό εκδηλώνεται απροκάλυπτα πλέον) από τον υπολογισμένο φόβο επικείμενων ανατροπών”.
Τον Δεκέμβριο επίσης του 2008 (εκδόσεις 292 και 293) γράφαμε:
“Το Φθινόπωρο του 2008 θα μείνει στην Ιστορία. Πριν απ’ όλα για την «κρίση του καπιταλισμού» στην Αμερική και στην Ευρώπη, την διεθνή δηλαδή οικονομική κρίση και την συνακόλουθη κατάρρευση της μαζικής ψευδαίσθησης ότι μπορούμε να ξοδεύουμε περισσότερα απ’ όσα κερδίζουμε”. Και: “Η έγερση του μαθητόκοσμου, η αυθόρμητη αυτή έγερση (όχι πάντως εξέγερση) των παιδιών, ήταν ασυνείδητη μεν και παρορμητική, εκδηλωτική όμως εναντίον ολόκληρου του συστήματος πολιτικών και ηθικών αξιών που συναπαρτίζουν η κυβερνώσα παράταξη, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, η αδιαφιλονίκητη εξουσία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, η Εκκλησία του αμήχανου και υποκριτικού Ιερώνυμου και, φυσικά, το Άγιον Όρος του αρπακτικού Εφρέμ”. Και: «Αν ο ιστορικός του μέλλοντος επιχειρήσει να διατυπώσει μία και μόνο απάντηση στο ερώτημα «τι συνέβη το Νοέμβριο του 2008;», θα διαπράξει ένα σοβαρό μεθοδολογικό λάθος, επειδή έτσι (πέραν της μίας) θα έθαβε την αναμφισβήτητη σημασία δέκα τουλάχιστον ισάξιων και συνδεόμενων μεταξύ τους απαντήσεων. Όμως αυτό ισχύει στο τρέχον λογικό επίπεδο, το οποίο υπαγορεύεται από τις βάσεις και τις αρχές ενός κυρίαρχου σήμερα πολιτιστικού υποδείγματος. Θα είναι όμως αλλιώς στην περίπτωση που (τότε) θα έχει επαληθευτεί η τωρινή θεωρία, η οποία ισχυρίζεται μονιστικά (είναι αλήθεια) ότι η Εποχή μας πνέει τα λοίσθια, ο ιστορικός της κύκλος τελειώνει και, κατά την γνωστή ιστορική νομοτέλεια, βρισκόμαστε ενώπιον της χαραυγής ενός νέου και «μεγάλου ενιαυτού». Η θεωρία αυτή λέει, ότι πρόκειται για την διαρκή μάχη του Νέου απέναντι στο Παλιό. Ίσως πρόκειται για την αέναη μάχη του «Καλού» απέναντι στο «Κακό». Είτε το ένα, είτε το άλλο συμβαίνει, ένα είναι βέβαιο: Το τέλος του κόσμου αργεί πολύ ακόμα. Η Συντέλεια θα έρθει κάποτε ξαφνικά (μετά από πολλά εκατομμύρια χρόνια) θα έρθει όπως ο κλέφτης τη νύχτα. Αν «το Σύμπαν συνωμοτούσε» για την Συντέλεια του περίφημου πια 2012, δεν θα χρειαζόταν την κλιμακούμενη και σταδιακή αυτή κρίση των πολιτικών και των θρησκευτικών αξιών που θα κρατήσει μερικά χρόνια, ούτε την περιπτωσιακή αναστάτωση την Αγορών, το «ασανσέρ του χρηματιστηρίου», την χρεοκοπία κολοσσών, την έγερση των παιδιών ή άλλες προειδοποιήσεις. Θα το έκανε «μπαμ και κάτω». Θα πηγαίναμε ανύποπτοι μέχρι την ύστατη ώρα, θα ξημέρωνε μ’ έναν αστεροειδή να πέφτει στα κεφάλια μας και να μην καταλάβουμε από πού μας ήρθε, που λέει ο λόγος. Αντίθετα, έχουμε μία διέγερση που εδώ και πολύν καιρό την αντιλήφθηκαν λίγοι, τώρα την αντιλαμβάνονται πολλοί, μια προδρομική σχεδόν άγρια διέγερση που λειτουργεί αυξητικά και κλιμακώνεται σταθερά, σχεδόν προ – ειδοποιητικά”.
Στο ίδιο εκείνο άρθρο σημειώναμε:
“Τα σημάδια μιας παγκόσμιας διέγερσης που άρχισε τυπικά το Φθινόπωρο του 2008 (ουσιαστικά όμως πολύ νωρίτερα) οδηγούν στο λογικό συμπέρασμα, ότι η ανθρωπότητα ετοιμάζεται αργά – σιγά για μια μεγάλη και επικείμενη αλλαγή, την οποία έχει ζωτική ανάγκη. Μόνο που το τέλος αυτής εδώ της υλιστικής Εποχής, αυτού του «μεγάλου ενιαυτού», του «μεγάλου έτους», του «μεγάλου αιώνα», ίσως είναι πια πολύ κοντά, επομένως όλα αυτά τα ωραία για μας, άσχημα για εκείνους, θα τα βιώσουμε στις δικές μας μέρες. Όλα τα χαρακτηριστικά παραπέμπουν στην ολοκλήρωση (και το τελείωμα) ενός μεγάλου (και καθόλου τιμητικού για την ανθρωπότητα) ιστορικού κύκλου. Στους έσχατους καιρούς όλων των προηγούμενων πολιτισμικών (ή ιστορικών) κύκλων έχει παρατηρηθεί ο γιγαντισμός, μία μεγέθυνση, μία εκτράχυνση των συναποτελούμενων στοιχείων. Έτσι θα γιγαντωθεί στον ουρανό και ο ήλιος, όταν μετά από μερικά δισεκατομμύρια χρόνια θα τελειώνει τον κύκλο του και θα ετοιμάζεται να γίνει πάλι αστρική σκόνη, να διαλυθεί «εις τα εξ ων συνετέθη». Είναι φυσικός, είναι Συμπαντικός νόμος. Κάτι που (σε καθόλου τυχαία σμίκρυνση) διαπιστώνουμε σήμερα στις κοινωνικές μας δομές. Στην διόγκωσή τους ή μάλλον στην μεγέθυνσή τους αυτά τα στοιχεία (ιδωμένα με τον μεγεθυντικό φακό) εμφανίζουν ευδιάκριτες πια τις διαφορές τους, διακρίνουν όλοι όλες πια τις αντιφάσεις και τις αντινομίες του συστήματος, οπότε, μαθηματικώ τω τρόπω, μεγεθύνεται και διογκώνεται η ψυχολογική, η συνειδησιακή στάση απέναντί τους, χαλαρή μέχρι εκείνη ή ετούτη την ώρα, οξεία όμως πλέον, επιθετική, διεκδικητική, ανατρεπτική, πάνω απ’ όλα όμως δικαίως απαξιωτική για την ηθική και την οικονομική υπόσταση του συστήματος. Όταν δεις το δεξί χέρι να μαλώνει με το αριστερό, «το σώμα να πιάνεται στο χέρια», να καταλάβεις, ότι κάτι μεγάλο και σπουδαίο συντρέχει εδώ, αυτό το ον που «τρώγεται με τα ρούχα του» παραφρόνησε, το τέλος ΤΟΥ είναι κοντά, «μωραίνει Κύριος, ον βούλεται απωλέσαι»”.
Και το άρθρο κατέληγε:
“Το καπιταλιστικό σύστημα επένδυσε πολλά στην εξουδετέρωση της εργατικής τάξης, επειδή την φοβόταν ως επαναστατική δύναμη ανατροπής. Και το πέτυχε παρέχοντας στον προλετάριο δια του Τραπεζικού συστήματος διαμέρισμα στην πόλη, αυτοκίνητο για κάθε άτομο της οικογένειας, εξοχικό, άφθονη, αλόγιστη, περιττή, άχρηστη κατανάλωση αγαθών. Έβαλε όλο τον κόσμο στο «τρυπάκι». Τον γέμισε περιττά κιλά, ξύγκια και αρρώστιες, χμ, «άγχος και υποχρεώσεις». Έβαλε τον καθημερινό ανθρωπάκο να κυνηγάει τους λογαριασμούς του και να μη φτάνει ποτέ, «τον τελείωσε». Ξέχασε όμως μία σημαντική λεπτομέρεια: Τα παιδιά που θα γεννιόντουσαν από τους εξουδετερωμένους και συμβιβασμένους γονείς, ξέχασε, ότι αυτοί οι γονείς δεν θα διέθεταν τίποτε πια συγκινητικό για να ζεστάνουν τις καρδιές των παιδιών τους (κοιτάξτε τα στον δρόμο να κάνουν το «βάδισμα του βοδιού») οπότε θα είναι ριζοσπαστικό γι’ αυτά να αμφισβητήσουν πρώτα απ’ όλα την γονεϊκή παροχή και αμέσως μετά τις παροχές του ίδιου του συστήματος. Ιδού μια νέα επαναστατική τάξη, η οποία δεν θα υπακούει πια σε καμία πεφωτισμένη πρωτοπορία, σε κανένα επιτελικό σχέδιο, όπως θέλει το ΚΚΕ ή ο ΣυΡιζΑ, θα υπακούει μόνο στην εσωτερική της πληροφόρηση, η οποία θα ενεργοποιείται «αιθερικά» για να καταστεί έτοιμη να υποδεχτεί την αναπόφευκτη επιστροφή του «Καλού» για να έρθει ο πλανήτης στα ίσα του. Είπαμε: Δεν είναι αυτός ο τρόπος της Αλλαγής, επειδή αυτό που κατέρρευσε αυτές τις μέρες είναι (μαζί με τ’ άλλα) και η κυρίαρχη σοσιαλιστική, ταυτόχρονα όμως ΚΑΙ καπιταλιστική «έννοια του Μαζικού», η οποία ήταν ανέκαθεν το σημείο αδελφικής συνάντησης όλων των ιδεολογιών.
…. ΑΝ λοιπόν είναι συμπαντικό «Καλό» να προσγειωθούμε (ομαλά ή ανώμαλα) στην πραγματική οικονομία, επειδή κατέρρευσε η ψευδαίσθηση να ξοδεύουμε περισσότερα απ’ όσα κερδίζουμε, ΑΝ, επίσης, αποκλείσουμε την Συντέλεια που εμπορεύονται αυτόν τον καιρό οι γυρολόγοι, επειδή ο πλανήτης έχει πολλή ζωή ακόμα, ΑΝ εγκαταλείψαμε ρηγματικά το Μαζικό για ν’ απολαύσουμε επίσης ρηγματικά το Συλλογικό, πολλά άλλα «αν», μένει μόνο η απόλυτη βεβαίωση της Μητέρας Φύσης, των Φυσικών Νόμων, ότι τον Οκτώβριο του 2008 άρχισε το ξήλωμα του τρέχοντος αξιακού συστήματος της Διεθνούς Κοινότητας”.
