Μια φορά κι έναν καιρό, στις 22 Σεπτεμβρίου 480 π.Χ. έγινε η ναυμαχία της Σαλαμίνας. Οι Σπαρτιάτες και οι Πελοποννήσιοι σύμμαχοί τους ήθελαν να εγκαταλείψουν τα στενά και να πάνε με το στόλο τους στον Ισθμό της Κορίνθου για ν’ αντιμετωπίσουν στην ανοιχτή θάλασσα τον Περσικό στόλο.
Στον αρχηγό των Σπαρτιατών και ναύαρχο του Ελληνικού στόλου Ευρυβιάδη αντιστεκόταν ο αρχηγός των Αθηναίων Θεμιστοκλής, ο οποίος υποστήριζε ότι ο Ελληνικός στόλος έπρεπε να μείνει στη Σαλαμίνα και να ναυμαχήσει στα στενά της.
Κι όταν στο Συμβούλιο ο Θεμιστοκλής μέσα στην ορμή του μίλησε πριν από τον Ευρυβιάδη, ο στρατηγός Αδείμαντος από την Κόρινθο του είπε ότι “αυτούς που στους αγώνες ξεκινούν πριν δοθεί το σύνθημα, τους ραπίζουν”. Ατάκα ο Θεμιστοκλής του αποκρίθηκε ότι και “αυτοί που ξεκινούν πολύ μετά το σύνθημα, δεν παίρνουν βραβείο”.
Ο Σπαρτιάτης Ευρυβιάδης τσαντίστηκε με τον Αθηναίο Θεμιστοκλή και σήκωσε το ραβδί του να τον χτυπήσει. Ο Θεμιστοκλής όμως, αντί να οργιστεί, τον κοίταξε στα μάτια ευθεία και είπε ήσυχα: “Πάταξον μεν, άκουσον δε”.
Ο Ευρυβιάδης ηρέμησε απότομα, όμως ο Κορίνθιος Αδείμαντος αποκάλεσε τον Θεμιστοκλή άπατρι, επειδή, λέει, η πατρίδα του η Αθήνα δεν ήταν ελεύθερη, αφού βρισκόταν ήδη υπό Περσική κατοχή.
Προσβεβλημένος ο Θεμιστοκλής και τσαντισμένος πλέον, τού λέει: “Οι Αθηναίοι έχουν πατρίδα τους τις 200 τριήρεις τους, άρα μπορούν ανά πάσα ώρα και στιγμή να μεταναστεύσουν στο Σίρι της Κάτω Ιταλίας, όπου θα ιδρύσουν νέα πόλη”.
Ο Ευρυβιάδης τα χρειάστηκε. Αν έφευγαν οι Αθηναίοι, δεν θα είχαν καμία τύχη απέναντι στον Περσικό στόλο. Αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Όμως οι άλλοι Έλληνες στρατηγοί, βλέποντας από μακριά την Αθήνα να καίγεται και τον εχθρικό στόλο να βρίσκεται στο Φάληρο, ετοιμάζονταν να μπουν στα πλοία και να πλεύσουν στον Ισθμό. Ο Θεμιστοκλής δεν είχε τρόπο να πείσει κανέναν για τίποτα. Τότε λοιπόν μηχανεύτηκε ένα προδοτικό σχέδιο:
Έστειλε κρυφά στο Περσικό στρατόπεδο τον δάσκαλο των παιδιών του Σίκινο, ο οποίος ήξερε την περσική γλώσσα, επειδή καταγόταν από την υποταγμένη στους Πέρσες Ιωνία, και του ζήτησε ν’ αναγγείλει στους Πέρσες στρατηγούς ότι οι Έλληνες που ήταν στη Σαλαμίνα, “σκοπεύουν να φύγουν κρυφά κατά τη διάρκεια της νύχτας” και ότι “ο περσικός στόλος, αν ήθελε να τους νικήσει, έπρεπε αμέσως να τους περικυκλώσει και να τους επιτεθεί για να τους καταστρέψει όλους μαζί”.
Οι Πέρσες πίστεψαν ότι ο Θεμιστοκλής υποστήριζε τα περσικά συμφέροντα. Έτριψαν τα χέρια τους από χαρά και ξεκίνησαν αμέσως για να περικυκλώσουν τους Έλληνες και να τους πετσοκόψουν.
Ο περσικός στόλος με 1.207 μεγάλα και δυσκίνητα πλοία μπήκε στα στενά της Σαλαμίνας με προπορευόμενα τα Φοινικικά πλοία. Ο ελληνικός στόλος παρατάχθηκε απέναντί τους με 366 μικρά και ευκίνητα πλοία.
Να μην τα πολυλογούμε, οι Πέρσες έπαθαν πανωλεθρία.
Ο Ελληνικός στόλος έχασε μόνο 40 τριήρεις, ο Περσικός στόλος έχασε 200 τριήρεις.
Μετά τη μεγάλη νίκη (που ακόμα σήμερα την τιμούν σε όλο τον κόσμο) οι Έλληνες, όπως ήταν το θρησκευτικό τους καθήκον, πρόσφεραν στους θεούς τους περσικά λάφυρα και τίμησαν τους πολεμιστές τους. Έδωσαν βραβείο ανδρείας στους Αιγινήτες και στους Αθηναίους. Όταν όμως έγινε ψηφοφορία για το ποιος θα έπαιρνε το βραβείο για τη σύνεσή του, κάθε στρατηγός έβαλε πρώτα το δικό του όνομα κι έπειτα του Θεμιστοκλή…
Λέγεται ότι, όταν έγινε γνωστή η εθνική προδοσία του Θεμιστοκλή, κάποιος Αθηναίος φώναξε στην Αγορά: “Θάνατος στον προδότη Θεμιστοκλή”. Κι έμεινε από γενιά σε γενιά η ιστορία, ότι οι Αθηναίοι έβαλαν τα γέλια για τις άναρθρες κραυγές του συμπολίτη τους.
Η καρπαζιά πήγε σύννεφο…
