Στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 η ψήφος των πολιτών για την τύχη της χώρας…
Τα περισσότερα απ’ όσα διατυμπανίζουν η Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ, προορίζονται για πλατιά λαϊκή κατανάλωση, απευθύνονται στον θυμωμένο μεν, ανυποψίαστο δε εκλογέα, του οποίου η ψήφος είναι αναγκαία για την επίτευξη του στόχου εξουσίας που έχουν και οι δύο. Στο βωμό της ακατέργαστης αυτής ψήφου θυσιάζεται ακόμα και η κοινή λογική. Θα ήταν πάντως ανόητο εκ μέρους μας να πιστέψουμε ότι τόσο ο Σαμαράς, όσο και ο Βενιζέλος είναι ανόητοι, όταν εκστομίζουν ανόητες πολιτικές κορόνες. Καθόλου. Είναι ευφυείς και οι δύο.
Ο μεν Σαμαράς μιλάει για «αυτοδύναμη κυβέρνηση», ο δε Βενιζέλος για «αυτοδύναμη Ελλάδα». Και τα δύο αποφθέγματα όμως, αν και διαθέτουν πολύ συγκεκριμένη στόχευση, απέχουν πολύ από την αλήθεια, για τον λόγο που σημειώσαμε ήδη. Ούτε το ένα μπορεί να συμβεί, ούτε το άλλο. Ακόμα και αν εκλέξει 151 βουλευτές η Νέα Δημοκρατία, ΔΕΝ θα μπορεί να κυβερνήσει, δεν θα είναι αυτοδύναμη ούτε καν με 160 έδρες, όπως δεν ήταν και το ΠαΣοΚ στην διετία που πέρασε. Όσο για την «αυτοδύναμη Ελλάδα» του Βενιζέλου, καλύτερα να μη χαλάσουμε φαιά ουσία…
Από τεχνικής πλευράς, με το άθροισμα ποσοστών των νέων κομμάτων που θα κατεβούν στις εκλογές, αλλά το καθένα από αυτά δεν θα συγκεντρώσει το 3% των ψήφων, ευνοούνται τα μεγάλα κόμματα και, εξ αυτού, κατεβαίνει το όριο που χρειάζεται το πρώτο κόμμα για να πάρει 151 έδρες! Το όριο του 40% μπορεί να γίνει 36%, ίσως και μικρότερο…
Τι σημαίνουν αυτά πρακτικά; Σημαίνουν συγκυβέρνηση του πρώτου και του δεύτερου κόμματος. Ενδεχομένως και του τρίτου ή ενός άλλου κόμματος που θα συμπληρώσει με τις έδρες του την αναγκαία ή, μάλλον, την ενισχυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
[box type=note color=white]
«… αυτή τη φορά για την εθνική τραγωδία που θα βιώσει ο λαός, δεν θα φταίνε μονάχα τα κόμματα της κυβερνητικής εξουσίας (ούτε φυσικά οι ενάντιοι στο ευρώ που έχουν ξεκαθαρίσει ήδη τη θέση τους) αλλά όσα κόμματα Ευρωπαϊκού προσανατολισμού δεν θα δώσουν την ψήφο τους για σταθερή και “καθαρή” κυβέρνηση του πρώτου κόμματος…»
[/box]
Ο Σαμαράς έχει διαφορετική θέση. Μιλάει για απανωτές εκλογές, μέχρι να βγει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Ελπίζουμε να το λέει αυτό ρητορικά μόνο, για ν’ ανταποκριθεί στις λαϊκίστικες προεκλογικές του ανάγκες. Ελπίζουμε να μην το εννοεί και την επομένη των εκλογών να το ξεχάσει, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Διότι, αν το εννοεί, καθίσταται άκρως επικίνδυνος για τη χώρα.
Η ωμή πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα, όπως όλες οι χώρες της Ευρώπης, εισέρχεται και αυτή στον αστερισμό των συμμαχικών κυβερνήσεων. Καλά θα κάνουμε λοιπόν να προσαρμοστούμε όλοι σ’ αυτό, τόσο οι πολιτικοί, όσο και οι πολίτες.
Αλλά μέχρι να συνηθίσουμε τις συμμαχικές κυβερνήσεις, μέχρι να ξεπεράσει και το ΠαΣοΚ τα αριστερά του ή τα αντιδεξιά του σύνδρομα, μέχρι να ξεπεράσει και η Νέα Δημοκρατία τα αυτιστικά ή τ’ αντιαριστερά της σύνδρομα, μέχρι να εξουδετερωθεί κι αυτή η αβάσταχτη ενοχοποίηση των καλύτερων προθέσεων που πετυχαίνει διαρκώς η αριστερά, υπάρχει μία ασυνήθιστη μεν, μεταβατική δε μετριοπαθής πολιτική λύση, η οποία μάλλον πρέπει να συμφωνηθεί εκ των προτέρων: Το δεύτερο κόμμα, όποιο είναι, να δεσμευτεί δημόσια με Λόγο Τιμής, ότι θα αντιπολιτεύεται μεν, σε όποιο τόνο επιθυμεί, θα δώσει όμως εξηγημένα (και θα δίνει) διαρκή ψήφο εμπιστοσύνης στο πρώτο κόμμα, de facto, χωρίς να συμμετέχει στην κυβέρνηση με στελέχη του, θα δίνει ΕΚΤΑΚΤΩΣ υποστηρικτική ψήφο στη Βουλή, ακόμα και όταν διαφωνεί κάθετα με τις αποφάσεις της κυβέρνησης του πρώτου κόμματος. Όποιο είναι το πρώτο κόμμα: Νέα Δημοκρατία; ΠαΣοΚ; Ο Πάνος Καμμένος; Ο Κουβέλης; Ο Τσίπρας; Η Παπαρήγα; Η Χρυσή Αυγή;
Μία τέτοια (απολύτως εκτάκτου χαρακτήρα) πολιτική συνθήκη (αν και τη διατυπώνουμε απολύτως σχηματικά) την χρειαζόμαστε και πρέπει να την πάρουν ενώπιον του εκλογικού σώματος τα κόμματα, οφείλουν να αποφύγουν ασυζητητί την ακυβερνησία. Εάν δεν το κάνουν, θα εγκληματήσουν εναντίον των πολιτών, εναντίον του έθνους. Κι αυτή τη φορά για την εθνική τραγωδία που θα βιώσει ο λαός, δεν θα φταίνε μονάχα τα κόμματα της κυβερνητικής εξουσίας (ούτε φυσικά οι ενάντιοι στο ευρώ που έχουν ξεκαθαρίσει ήδη τη θέση τους) αλλά όσα κόμματα Ευρωπαϊκού προσανατολισμού δεν θα δώσουν την ψήφο τους για σταθερή και “καθαρή” κυβέρνηση του πρώτου κόμματος… Είναι θέμα ερμηνείας της λαϊκής εντολής: Η μη αυτοδυναμία του ενός ή του άλλου κόμματος δεν σημαίνει απαραιτήτως εντολή για συμμαχική κυβέρνηση, μπορεί να σημαίνει λαϊκή εντολή στήριξης για να κυβερνήσει όπως θέλει το πρώτο κόμμα, χωρίς τις γνωστές ανωμαλίες, ακόμα και αν η κυβέρνηση δεν εκφράζει την πλειοψηφία των εκλογέων.
ΟΛΟΙ όσοι βρεθούν στη Βουλή στις 7 Μαΐου 2012, και οι 300, καλά θα κάνουν να μην προκαλέσουν με οιονδήποτε τρόπο επαναληπτικές εκλογές… Τότε το γιαούρτωμα θ’ αντικατασταθεί με λιθοβολισμό. Θ’ ακολουθήσει για άλλους ο ανασκολοπισμός και για άλλους η σταύρωση. Διότι οι απανωτές εκλογές θα είναι εξουθενωτικές για το λαό, εξοντωτικές για τη χώρα. Δεν αντέχουμε απανωτές εκλογές. Δεν τις πιστεύουμε κιόλας. Να πετύχουν τι; Να εκβιάσουν το λαό να δώσει μία ψήφο που δεν θέλει να δώσει; Κανείς δεν έχει δικαίωμα να εκβιάσει το λαό για να δώσει αυτοδυναμία σε κανέναν. Είναι αποτρόπαιο αυτό που ισχυρίζεται (λογικοφανώς βέβαια) ο Σαμαράς. Αποτελεί κατάφορη παραβίαση της ατομικής και της συλλογικής συνείδησης των πολιτών.
Στις έκτακτες αυτές συνθήκες η ιδέα για κυβέρνηση του πρώτου “μνημονιακού” ή “αντιμνημονιακού” κόμματος είναι η καλύτερη λύση. Ναι λοιπόν σε κυβέρνηση μειοψηφίας, στην οποία πρέπει να δοθεί απ’ όλους τους βουλευτές όλων των κομμάτων η «δεδηλωμένη». Ας κάνουν (και ας κάνουμε) την πολιτική αυτή υπέρβαση για να επικρατήσουν η λογική, η σύνεση και η σωφροσύνη, αντί του χάους. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου… Η χώρα κινδυνεύει με αφανισμό…
Η πρόκληση δε να κυβερνήσει η Ενωμένη Αριστερά ενάντια στην κούφια ρητορεία της, είναι εδώ, έχει ημερομηνία στην ούγια, γράφει 6 Μαΐου 2012, άρα θα πρέπει να σκεφτεί εν συνόλω διπλά και τρίδιπλα σχετικά με αυτό, διότι θα της πέσει πολύ βαριά η ευθύνη να ξαναγίνει (άθελά της αυτή τη φορά) αιτία ένοπλης αντιδικίας του λαού… ΑΥΤΗ τη στιγμή, η ΜΟΝΗ λύση (όχι βεβαίως η ιδανική, αλλά η καλύτερη) είναι να δεχτούμε όλοι κυβέρνηση του πρώτου κόμματος, συμφωνούμε ή διαφωνούμε μ’ αυτήν, όποιο κι αν είναι αυτό το κόμμα, όσο χαμηλό κι αν είναι το ποσοστό που θ’ αποσπάσει στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Η ιδέα αυτή απελευθερώνει συν τοις άλλοις και τους ψηφοφόρους ως προς το ερώτημα του καθενός: «Τι να ψηφίσω;». Ψήφισε ό,τι θέλεις πατριώτη! Αρκεί να δεχτείς ότι το πρώτο κόμμα στις εκλογές, είτε υποστηρίζει το «μνημόνιο», είτε θέλει την κατάργησή του, ακόμα κι αν δεν έχει πλειοψηφία στη Βουλή, θα είναι αυτό που θα σχηματίσει “καθαρή” κυβέρνηση με ψήφο εμπιστοσύνης των υπολοίπων. Κι αυτό, επειδή είναι καλύτερο να κυβερνά τη χώρα ένα πολιτικό κόμμα μειοψηφίας, παρά ένας δικτάτορας που θα μας βάλει στο γύψο ένα πρωί…
Εντάξει. ΑΥΤΟΙ είναι οι ένοχοι. Τα έκαμαν μπάχαλο. Τι μπορούσαμε να κάνουμε εμείς; Τίποτα, λέει… Εντάξει… Τώρα όμως που ξέρουμε τι έκαμαν, μήπως πρέπει να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, να μην ξανακάνουμε λάθος, να μην ξαναγίνει λάθος; Διότι αυτό που θ’ αποφασίσουμε εμείς στις εκλογές της 6ης Μαΐου, θα είναι ΔΙΚΟ ΜΑΣ λάθος. ΔΕΝ θα είναι δικό τους… Κι αυτή η απόφαση (που ΘΑ αποδειχτεί σωστή ή λάθος) είναι αυτή την ώρα στα χέρια του λαού: Θέλουμε το ευρώ ή δεν το θέλουμε; Θέλουμε επιστροφή στη δραχμή; Θέλουμε μονομερή διαγραφή του χρέους; Είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε το ανάλογο τίμημα της μίας ή της άλλης απόφασής μας; Εμπρός λοιπόν: Απόφαση τώρα. Να πιούμε το φαρμάκι μια και καλή κι όχι σταγόνα – σταγόνα…
