Η επικείμενη πτώση του Σύριζα σηματοδοτεί προοιμιακά μια επιτακτική ανάγκη ολικής επανεξέτασης του πολιτικού ζητήματος γιατί η χώρα μπαίνει ολοταχώς στον φαύλο κύκλο της εθνικής ομφαλοσκόπησης.
Η Ελλάδα με την απλή αναλογική στις εθνικές και τις Δημοτικές εκλογές δεν θα μπορεί να μετατοπίσει το κέντρο βάρους από την πολιτική ανωμαλία στο υγιές επιχειρείν, άρα είναι αδύνατο να ξεφύγει από το δόκανο στο οποίο έχει πιαστεί.
Λοιπόν, τα ψέματα τελείωσαν. Κυριολεκτικώς, τα ψέματα τελείωσαν. Τα παλιά τουλάχιστον. Τα νέα ψέματα, του Σύριζα αυτή τη φορά, δεν τελείωσαν ακόμα, όπου νά ‘ναι ΄μως θα τελειώσουν κι αυτά, είναι ζήτημα λίγου ή λιγότερου χρόνου.
Κι αφού θα τελειώσουν όλα τα ψέματα, παλιά και νέα, μόνο ένα συμπέρασμα βγαίνει:
Είμαστε ως κοινωνία μπροστά στην αλήθεια που πρέπει να δούμε κατάματα, ότι η πολιτική τάξη της χώρας δεν μπορεί ν’ αναγεννηθεί με την επάνοδο της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία, ούτε με την ανασύσταση της κεντροαριστεράς, ιδίως αν η κεντροαριστερά προώρισται να παίξει το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οπότε θα μπορεί να κάνει όνειρα και για την δική της επάνοδο στην εξουσία.
Η χώρα είναι ακυβέρνητη, και θα παραμείνει ακυβέρνητη, ακόμα και αν υπάρξει κυβερνητική αλλαγή.
Όποιος και αν γίνει πρωθυπουργός στην θέση του Τσίπρα, δεν θα μπορεί να ενσταλάξει την σωστή δόση του φαρμάκου στην πληγή, γιατί θα κουβαλάει τα βαρίδια του κομματικού συστήματος που δεν μπορεί να ξεχάσει τους εθισμούς του.
Είναι χαρακτηριστικό ότι με την δημοσκοπική πρωτιά της Νέας Δημοκρατίας, μια σειρά στελεχών του κόμματος, παλαιών και νέων, φωτογραφίζονται σαν μοντέλα και “ράβουν κοστούμια”, ενώ δεν παραλείπουν να εξασκήσουν την αχυρένια “δημοσιογραφία των πολιτών” στο διαδίκτυο.
Κάθε σοβαρός παρατηρητής θα διακρίνει αμέσως την γλοιώδη αυτή ενασχόληση με τα κοινά που, ωστόσο, εμφανίζει αποτελέσματα δημοφιλίας, εν αντιθέσει με τις εχέφρονες φωνές που αγωνίζονται να θέσουν ζητήματα ορθοκρισίας στον δημόσιο διάλογο, αλλά για μιαν ακόμα φορά απαξιώνονται, ώστε να βρίσκουν ελεύθερο έδαφος δράσης οι ξεγάνωτοι ντενεκέδες.
Με απλά λόγια, χωρίς βαρύγδουπη ορολογία, το πολιτικό πρόβλημα της χώρας ΔΕΝ θα λυθεί με την πτώση του Σύριζα.
Και είναι πολλοί εκείνοι που λένε ότι “δεν χρειάζεται να γίνουν εκλογές”… Σκέπτονται ότι “τίποτα δεν θ’ αλλάξει”. Κάνουν λάθος.
Οι εκλογές πρέπει να γίνουν, ο Σύριζα πρέπει να πέσει, η κυβερνητική αλλαγή είναι αναγκαία όσο ποτέ, ένα ισχυρό κόμμα μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και Σύριζα είναι πολύτιμο, η ανακούφιση της Αγοράς με μείωση των κρατικών δαπανών και ανάλογη μείωση της φορολογίας είναι επείγουσα, παρ’ όλ’ αυτά, το πολιτικό πρόβλημα της χώρας ΔΕΝ θα λυθεί.
Η Δημοκρατία έχει υποστεί βαρύτατο πλήγμα.
Η Ελληνική κοινωνία είναι συντριπτικά έτοιμη να υποδεχτεί ως ήρωα τον λοχία που θα την σώσει.
Άρα είναι ηλίθιο να επενδύουμε σε κομματικές λύσεις.
Χρειαζόμαστε πολιτικές λύσεις ευρέος φάσματος.
Απαιτούνται ριζικές μεταρρυθμίσεις. Δεν εννοούμε τις μεταρρυθμίσεις που επιβάλλουν τα μνημόνια, αλλά τις μεταρρυθμίσεις που απαιτεί η ίδια η κοινωνία, κι αν όχι αυτή, οι μεταρρυθμίσεις που απαιτεί η Ιστορία.
Πρέπει να εξετάσουμε καινοτόμα και ρηξικέλευθα την φύση της Δημοκρατίας που έχουμε ή δεν έχουμε, και πρέπει να έχουμε.
Να παραδεχτούμε γενναία ότι η Δημοκρατία των αιρετών έχει χρεοκοπήσει, επειδή θεμελιώνεται πάνω στην εξαγορά ή την υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου, αλλά με την συναλλαγή αυτή στήνεται όρθιο και μένει κραταιό ένα διεφθαρμένο σύστημα που τυραννάει τον πολίτη, ρίχνει τον λαό στην κόλαση, βάζει το έθνος μπροστά σε κινδύνους ιστορικής επιβίωσης…
Αν λοιπόν αρνούμαστε τον ολοκληρωτισμό ή τον αφανισμό που ολοένα και περισσότερο πλησιάζει για να μας πνίξει, αν θέλουμε όντως την αληθινή Δημοκρατία την οποία υποκριτικά υμνούμε νυχθημερόν, ε, πρέπει να ξηλώσουμε όλο αυτό το σύστημα που άμεσα ή έμμεσα θεμελιώνεται στην ιδιοτελή συναλλαγή της ψήφου, πρέπει να καθαρίσουμε τους στάβλους του Αυγεία.
Μιλώντας πρόθυμα και με ατελείωτο θαυμασμό για την αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία, έχουμε κάθε λόγο να εναρμονίσουμε τον λόγο μας με την πράξη, άρα να μάθουμε και ν’ αποδεχτούμε ότι οι Αθηναίοι είχαν κληρωτίδα, δεν είχαν κάλπη.
Να το κάνουμε αυτό γιατί χρειαζόμαστε μια ζωογόνα ιδέα στην πολιτική μας σκέψη. Να το κάνουμε γιατί χρειαζόμαστε μια επαναστατική υποδομή στην πολιτική μας σκέψη. Να το κάνουμε γιατί έτσι θα ξηλώσουμε το τερατώδες πελατειακό κράτος που χτίσαμε. Να το κάνουμε γιατί χρειαζόμαστε ανατροπή του συστήματος που καθολικά αμφισβητούμε, αλλά δεν έχουμε, λέει, με τι άλλο να το αντικαταστήσουμε. Να που έχουμε! Να το κάνουμε γιατί έτσι θ’ αποκτήσει πάλι νόημα η ενασχόληση των νέων με την πολιτική. Να το κάνουμε γιατί χρειαζόμαστε ένα ΝΕΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, αυτή τη φορά έξω από κάθε κομματικό ή ατομικό υπολογισμό.
Ας προσθέσει ο καθένας τα υπόλοιπα οφέλη μιας τέτοιας επαναστατικής απόφασης.
Εμείς, εδώ, ας περιοριστούμε στο απλό μήνυμα ότι “δεν πάει άλλο” και ότι “κάτι πρέπει να κάνουμε”, κάτι μεγάλο και αναστάσιμο…
