Κάθομαι κάθε βράδυ σε κάποιο κεντρικό καφέ της πόλης. Τέλη Μαΐου. Απέναντί μου η πλατεία Δημοκρατίας. Όταν το ρολόι χτυπήσει δέκα, χαμηλώνουν τα φώτα, αδειάζουν τα πλακόστρωτα, οι φωνές σβήνουν. Σε μισή ώρα τα πάντα σταματούν, σα να παγώνει ο χρόνος.
Άδειοι δρόμοι, αόρατες οπτασίες, καθηλώνουν το βλέμμα μου στα αμίλητα δέντρα. Περνά κανά αυτοκίνητο ανά τέταρτο, καμιά φορά το ίδιο αμάξι δύο και τρεις φορές. Έτσι σπάει η απέραντη ησυχία της βραδιάς, μπορεί και της ψυχής μας.
Η αστυνομία της πόλης δε, κάνει περίπολο στο ίδιο τετράγωνο όλη τη νύχτα. Έτσι, για να κάνουν κάτι κι αυτοί σε μια τόσο «διάφανη» πόλη. Άλλωστε τι πιο καθαρό από το μαύρο της νύχτας;
Τέλη Μαΐου και ο κόσμος περιμένει σε λιγότερο από είκοσι μέρες τις εκλογές. Περιμένει ένα θεϊκό χέρι να μας βγάλει από την απελπισία.
Τελείως ανθρώπινο αυτό το συναίσθημα, να ονειρεύεσαι μια ζωντανή πόλη, ενώ μέσα σου ξέρεις πως αυτή η πλατεία θα κάνει χάζι πια μόνο στα υπάρχοντά της. Μα δεν της λείπει και κάτι. Δύο χρόνια έκαναν να την φτιάξουν καινούρια!
Εδώ που κάθομαι και ριγώ από την βραδινή δροσιά, περιμένω τα χειρότερα. Μα ξέρω μέσα μου πως θα τα καταφέρω. Θα τα καταφέρω, γιατί το αίμα μου προέρχεται από τον Διάκο, τον Κανάρη και τον μεγάλο Λεωνίδα. Έτσι μπορώ να ελπίζω. Μπορώ να ελπίζω γιατί είμαι Ελληνίδα. Μόνο το DNA μας θα μάς σώσει!
Όσο ρομαντικές κι αν φαίνονται οι σκέψεις μου, είναι ότι μας έμαθε η ιστορία μας, το σχολείο και οι κακουχίες που μαρτυρά το πετσί μας, εδώ και εκατοντάδες χρόνια.
Ίσως αν κοιτάξουμε ξανά τα αστέρια μιας φεγγαρόλουστης βραδιάς, να νιώσουμε πως όλοι κοιτάζουμε τον ίδιο ουρανό!
Χρύσα Τριανταφυλλοπούλου
