Δεν υπάρχουν λεφτά. Δεν κυκλοφορεί χρήμα… Η αγορά στεγνώνει. Μέρα τη μέρα σβήνει. Και μαραζώνει. Οι μικρές επιχειρήσεις δεν αντέχουν άλλο ή, όσες άντεχαν μέχρι σήμερα, προστίθενται σ’ εκείνες που εδώ και πολύν καιρό είχαν κάνει αναγκαστική παύση πληρωμών σε Εφορία, Ασφαλιστικά Ταμεία και Τράπεζες. Η κυρία Βαλαβάνη… ηθικοποιεί απαράδεκτα τις πληρωμές των πολιτών προς το κράτος, βαφτίζει “πατριωτικό καθήκον” την καταβολή φόρων και ασφαλίστρων. Εις μάτην πάντως… Η συμφωνία που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση με τους Ευρωπαίους, ακόμα κι αν γινόταν όπως την ήθελε το “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”, παρά τις προθέσεις της λαοπρόβλητης κυβέρνησης, δε μπορεί ν’ ανακουφίσει τον κοσμάκη… Τα ταμεία του κράτους αδειάζουν, οι πόροι φθίνουν. Το τέλος της λιτότητας που επαγγέλλεται ο Τσίπρας, είναι, δυστυχώς, ανέφικτο. Με ευρώ ή δραχμή δεν θα υπάρξει λύση, ούτε καν με συμφωνία για ένα “νέο συμβόλαιο” στη θέση του “μνημονίου”.
Λύση του προβλήματος ΔΕΝ είναι η γενικόλογη καραμέλα της ποθούμενης μεν, ουτοπικής δε ανάπτυξης, ούτε η διάθεση επιθυμητών μεν, ανύπαρκτων δε, κεφαλαίων για τη θεραπεία της ανθρωπιστικής κρίσης. Λύση θα ήταν μόνο η επίπονη σίγουρα, ταχύρρυθμη όμως οργάνωση της πρωτογενούς παραγωγής, ταυτόχρονα δε, η απελευθέρωση του επιχειρείν. Κι αυτό δεν έγινε από την κυβέρνηση Καραμανλή, ούτε από την κυβέρνηση Παπανδρέου, ούτε από την κυβέρνηση Παπαδήμου, ούτε από την κυβέρνηση Σαμαρά, δεν θα γίνει, δυστυχώς, δυστυχέστατα, ούτε από την κυβέρνηση Τσίπρα. Οι προηγούμενοι αδράνησαν από ανικανότητα, ετούτοι το αγνοούν από ιδεολογία! Είναι όμως καθοριστικό….
Με την λαϊκίστικη κυβέρνηση Τσίπρα χάνεται η τελευταία ελπίδα να γίνει κάτι προς την ορθή κατεύθυνση… Το εθνικό νοικοκυριό, η χώρα δηλαδή, καταρρέει, ο δε νοικοκύρης αναλώνεται σε ψευτομαγκιές μαζικής κατανάλωσης… Η χώρα οδεύει μαθηματικά σε εθνική καταστροφή, ακόμα και αν οι διαπραγματεύσεις του Βαρουφάκη αποδώσουν τα μέγιστα.
Να το πούμε απλά: Δεν είναι ο εκλογικός θρίαμβος, αλλά η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας που θα δώσει τη λύση. Αυτή, μόνο αυτή, είναι η θεμελιώδης προϋπόθεση για να έχουμε ως νόμισμα το ευρώ, αντί δραχμής, μόνο που “ανταγωνιστικότητα στην οικονομία” δεν σημαίνει “δίκιο του εργάτη”, αλλά “δίκιο του εργοδότη”. Μπορεί οι σύντροφοι του Σύριζα να βγάζουν σπυράκια μ’ αυτή την αλήθεια (ούτε σ’ εμάς αρέσει, ελπίζουμε να είναι αυτονόητο) εντούτοις είναι έτσι και δεν είναι αλλιώς, αυτά τα πράγματα δεν ζυγίζονται με σταθμά το δίκιο και το άδικο, αλλά με την ψυχρή διάγνωση του χειρούργου, διότι μόνο αυτή αποτυπώνει τη φύση των πραγμάτων. Για να μπήξουμε ακόμα λίγο το μαχαίρι στην πληγή, να σημειώσουμε ότι μοναδικό φάρμακο για τη θεραπεία της ασθένειας είναι ο περιορισμός του συνδικαλισμού και η λιτότητα των λαϊκών στρωμάτων, πάνω δε απ’ όλα η σκληρή δουλειά με μικρό μισθό…
Αυτό δεν αρέσει καθόλου στον αποπρολεταριοποιημένο μικροαστό, ούτε στον επιτήδειο ή τον λουφαδόρο της μεταπολίτευσης, αυτή όμως είναι η πραγματικότητα! Και δεν είναι, καθώς λένε οι συνωμοσιολόγοι, πραγματικότητα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, αλλά πραγματικότητα της Παλαιάς (όσο και φθίνουσας) Τάξης Πραγμάτων, η οποία – λόγω ιστορικών υστερήσεων – δεν βιώθηκε ποτέ στην Ελλάδα…
Καταγράφοντας δε αυτή την ψυχρή και ωμή εγχώρια και διεθνή πραγματικότητα, δεν σημαίνει ότι (σ’ αυτήν εδώ την τοπική εφημερίδα που εκφραζόμαστε) συμφωνούμε ή ταυτιζόμαστε με τη βούληση των αφεντικών (είναι ανάγκη μάλλον να σημειωθεί εδώ πως, εμείς τουλάχιστον, σταθερά, εδώ και 25 χρόνια, οραματιζόμαστε άλλον κόσμο, δεν είναι της ώρας να πούμε ποιον) ωστόσο, επί του παρόντος, είμαστε όλοι εδώ, αιχμάλωτοι του συστήματος που παραπαίει και ψάχνει νέα εργαλεία σκέψης και συμπεριφοράς, αφού επιδιώκει ένα παγκόσμιο σύστημα νέων αξιών, όχι απαραιτήτως κακών ή απαραιτήτως καλών, άλλο θέμα αυτό, η Ελλάδα όμως, ω της αφροσύνης, ΔΕΝ συμμετέχει στη διαμόρφωση του Νέου Κόσμου, παρά ως πειραματόζωο και μόνο. Είμαστε ένα αιχμάλωτο ποντίκι εργαστηρίου, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο… Βρισκόμαστε στην ουρά των παγκόσμιων γεγονότων. Και είναι κωμικό να λεονταρίζει ο πρωθυπουργός της χώρας πουλώντας φθηνό πατριωτισμό… Και είναι σκανδαλώδης η τεχνική αλλοίωση των διεθνών ειδήσεων, αλλοίωση που συντελείται με μπόλικη ιδιοτέλεια από τα κανάλια και τις μεγάλες εφημερίδες, φίλα προσκείμενες στην εκάστοτε ισχυρή εξουσία, αλλοίωση που συνιστά βεβαίως απάτη ολκής, αλλοίωση που συνιστά εξαπάτηση του (ευκολόπιστου πάντα) Ελληνικού λαού.
Στο νέο κόσμο που κτίζεται από τους ηγήτορες του πλανήτη με όξυνση των αντιθέσεων του καπιταλισμού, όπως ακριβώς το είχε προβλέψει ο Κάρολος Μαρξ (1818 – 1883) η Ελλάδα, όπως και νά ‘χει, με τις πολιτικές που ασκήθηκαν και ασκούνται, με την πρωτόγονη πολιτική σκέψη των ηγετών της και των πολιτικών κομμάτων δεξιάς και αριστεράς, θα βρεθεί πολύ σύντομα στο μαύρο περιθώριο της Ιστορίας. Η μόνη ελπίδα, όχι μόνο για το αντίθετο αλλά και για τη νέα έκλαμψη του Ελληνισμού, δεν ανήκει στη βούληση της μάζας, όπως και αν εκφράζεται διοικητικά ως κυβέρνηση των Ρωμιών, αλλά – θα τολμούσαμε να πούμε ότι – ανήκει στην Ανάσταση των Ελλήνων που ακόμα δεν έγινε… Μέλλεται όμως να γίνει…
Κι αν αυτό απαιτεί για τους ψαγμένους κάποια περαιτέρω διευκρίνιση, έχουμε να πούμε τούτο μονάχα: Η ύπαρξη τούτου εδώ του Ελληνικού κράτους, του οποίου είμαστε κι εμείς πολίτες, οφείλεται στον παλαιό και το νέο, θα λέγαμε δε στον διαρκή Φιλελληνισμό των Ευρωπαίων, αφού εμείς ηττηθήκαμε κατά κράτος σε κρίσιμες στιγμές της νεότερης Ιστορίας μας, η δε ήττα μας εκείνη (π.χ. το 1897) χωρίς την επέμβαση των Ευρωπαίων, σήμαινε ότι σήμερα, εδώ, αυτός ο τόπος, θα ήταν Τουρκία, κι εμείς θα μιλούσαμε Τουρκικά…
Για να μην το αφήσουμε ατεκμηρίωτο αυτό, να προσθέσουμε την άγνωστη όσο και αζύγιστη από το πλήθος πληροφορία ότι ο Φιλελληνισμός άλλοτε μας σώζει από τους Τούρκους, άλλοτε μας εντάσσει χαριστικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή την Ευρωζώνη, άλλοτε εκφράζεται με πρωτόγνωρο δανεισμό σε μια χώρα – ορόσημο. Είναι αυτή η ευμένεια απέναντί μας που ΔΕΝ οφείλεται σ’ εμάς, τους καθ’ έξιν αγνώμονες, αλλά στους αθάνατους αρχαίους, εκείνους που οι ανιστόρητοι κάτοικοι αυτού του τόπου, τι ντροπή, εμπορεύονται μεν, ατιμάζουν δε…
Όσο για κάποια υπό συζήτησιν ιστορικά επεισόδια που μπορεί ν’ αντιπαραθέσει κανείς, όπως για παράδειγμα την ανάμιξη των Άγγλων στον εμφύλιο και ειδικότερα στην Κύπρο ή τη στήριξη της χούντας από τους Αμερικανούς, γεγονότα που σημάδεψαν βαθιά τα αισθήματα των Ελλήνων για τους Δυτικούς μέχρι σήμερα, ένα μπορεί να κρατήσει κανείς ανάμεσα στα πολλά: Ο σεβασμός των ξένων για ό,τι αντιπροσωπεύει το σύγχρονο Ελληνικό κράτος, δε μειώθηκε ποτέ.
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης εντόπισε το ψυχολογικό κενό του νέου Ελληνικού κράτους μιλώντας για μια αναγκαία συλλογική κατάκτηση που όμως δεν επετεύχθη ποτέ, γι’ αυτό και η ψυχολογική μας στάση συνιστά κάποια ιστορική αναπηρία. Συμβαίνει μάλιστα σ’ ένα λαό με αμέτρητα μεν, περασμένα δε μεγαλεία, όμως έτσι γίνεται χειρότερη, σε βαθμό δε, που τίθεται το ερώτημα: Ποια ελευθερία και ποια ευμάρεια μας αξίζει; Ποιο επίτευγμα αυτής της νέας χώρας, ποιο δικό μας κατόρθωμα δικαιούται την ευμενή μεταχείρισή του από τους Ευρωπαίους; Μήπως το παρακάναμε μ’ αυτά τα αιτήματα αλληλεγγύης; Ποιος μας χρωστάει την Ελευθερία για να μας τη δώσει; Η Ελευθερία δεν χαρίζεται, σύντροφοι! Η Ελευθερία κατακτάται. Και δεν κατακτάται με μαγκιές, αλλά, καθώς λέει ο Κάλβος λιτά, “με αρετήν και τόλμην”… Άγνωστα όμως και τα δύο στη σύγχρονη πατρίδα… Όσο για την ευμάρεια, να μάθουν κάποτε οι νέοι μας, ότι είναι αποτέλεσμα σκληρής εργασίας, όχι της επαιτείας…
Κάνοντας μια υπέρβαση του θέματος, θα γράψουμε λίγες αράδες ακόμα, όχι όμως για τον σημερινό, αλλά για τον μελλοντικό αναγνώστη:
Η Ελλάδα που ξέρετε, πεθαίνει και παραπεθαίνει, μην αμφιβάλλετε! Σε πείσμα του Γιάννη Ρίτσου, σε τούτα εδώ τα μάρμαρα σκουριά πιάνει και παραπιάνει… Η Ελλάδα όμως (την οποίαν αγνοείτε και σίγουρα δεν βλέπετε πουθενά) είναι όπως ο αόρατος αέρας στα φύλλα των δέντρων. Βλέπετε τα φύλλα του δέντρου να θροΐζουν κι ακούτε το σύριγμα του ανέμου, γι’ αυτό λέτε ότι ο άνεμος φυσά, στην ουσία όμως λέτε ότι ο άνεμος υπάρχει, αν και αόρατος, ο άνεμος υπάρχει! Έτσι να σκέφτεστε και για την Ελλάδα που δεν βλέπετε, όμως βλέπετε το αποτέλεσμά της ή το ακούτε: Οι Έλληνες είναι εδώ! Βουβοί και αόρατοι θεοί, αλλά ηχηροί, ανάμεσα στους υπνωτισμένους Ρωμιούς. Δεν τους βλέπετε, αλλά κοιτάτε τα έντονα σημάδια τους στην ατμόσφαιρα, είναι ορατά και ακουστά κι αναγνωρίσιμα βεβαίως από τον καθένα.. Οι Έλληνες περιμένουν την ώρα και τη στιγμή της Ανάστασης. Που θα έρθει… Δε μπορούν να τη φέρουν δια της πειθούς, γιατί η πειθώ προϋποθέτει την δεκτικότητα των πολλών, ούτε δια της βίας, γιατί η βία αντιβαίνει στο πνεύμα τους. Μπορούν όμως να τη φέρουν δια της εμπνεύσεως. Αυτό, για την ώρα, αρκεί…
