Ποτάμι χύνεται η λύσσα μες στα φρένα του
λάβα κύμα ορμητικό, τα σωθικά του διαβρώνει.
Χάνει τη Διηάνειρά του!
Αράχνη η ματιά της και τον έχει αιχμαλωτίσει.
Φίδι το κορμί της και τον έχει φαρμακώσει.
Μέλι τα χείλη της καυτό και τη λαλιά του κάψαν.
Έχασε τη Διηάνειρά του!
Και στέρεψε το αίμα του κι ερήμωσε το βλέμμα του.
Ένα δάκρυ το νερό του κι ένας αναστεναγμός
το πυρώνει και το εξαγνίζει στην οδύνη του
και ταύρος πια ξεχύνεται στης ήττας του τα βράχια
στην ανελέητη του θλίψη κατακλύζοντας τη γη.
Η Γη τον αγκαλιάζει τρυφερά σαν Κόρη
που περίμενε από καιρό τη ζείδωρο ανάσα του.
Κι εκείνος, όλος ύλη, όλος πνεύμα, όλος πόνος
σαν πέλαγος αγριεμένο απ’ τον Ποσειδώνα
τ’ ωκεάνιο φως που κρύβει μέσα του ξυπνά
και σπέρνει τη δροσιά του ομορφιά τη γη κεντώντας.
Κι όση οργή τ’ απέμεινε την κάνει αύρα κι άρμη
στο Ιόνιο που τους καημούς του πρόθυμα ακούει.
Ο Χρόνος πέρασε τη μάνητά του τιθασσεύοντας
και σύζυγος πιστός τη Γη του στοργικά φροντίζει.
Μα γω σα χάνομαι στο ήρεμο κελάρυσμά του
σταγόνες ανιχνεύω από βουβό καημό
σαν όνειρο ακοίμητο που όνειρο θα παραμείνει,
σαν το σαράκι ποιητή που δεν κατάφερε ποτέ
το έπος το μεγάλο που τον φλόγιζε να γράψει!
Βασίλης Μιχ. Κομπορόζος
