Ο ήλιος άρχισε να δύει και μια δροσούλα έκανε αισθητή την παρουσία της προτρέποντας τα παιδιά να βγουν για μπάλα στη πλατεία και τους μεγάλους να πηγαίνουν για τον καθιερωμένο απογευματινό καφέ στα μαγαζιά πέριξ αυτής. “Μη Γιαννάκη θα χτυπήσεις τον κύριο με τη μπάλα, πρόσεχε” ακούω μια καλλίγραμη κυρία να φωνάζει, προφανώς, στον γιο της.
Ο NISOS πήρε την αφορμή που ζητούσε και της αποκρίθηκε αμέσως “Συνειδητοποιείς ότι μεγάλωσες, όταν αρχίζουν και σε αποκαλούν κύριο, άνθρωποι που μέχρι πριν λίγα χρόνια σε ονομάτιζαν με άλλα κοσμητικά ουσιαστικά. Αφήστε τον Γιαννάκη να παίξει”. Η καλλίγραμη κυρία του χαμογέλασε αμήχανα έως ψυχρά και γυρνώντας του επιδεικτικά την πλάτη, εξαφανίστηκε σε κλάσματα δευτερολέπτου από μπροστά μας. Σκέφτηκα ασυναίσθητα τα λόγια του Σεφέρη “η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί”, γι αυτό και δεν ασχολήθηκα περαιτέρω με το περιστατικό, αν και πολύ θα ήθελα να μάθω ποια ήταν η μυστηριώδης αλλά εντυπωσιακή κυρία, που τον έκανε να χαμογελάει απαλά επί ένα ημίωρο που περπατούσαμε πάνω κάτω την πλατεία. Το μόνο που αρκέστηκε να πει ήταν ένας αφορισμός του Όσκαρ Ουάιλντ “Aρκεί ένα λεπτό για να ερωτευθείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για ν΄αγαπήσεις. Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις”.
“Ξέρεις, το Αγρίνιο στα μάτια τα δικά μου, φαντάζει ως η πιο ωραία μεγαλούπολη της Ελλάδας. Ίσως να βοηθάει πολύ και η μνήμη καθώς και το ότι ζω σε άλλη πόλη – εκπληκτική κι αυτή. Όπως είχε πει και κάποιος λόγιος πολιτικός “είναι ένας τόπος φιλημένος από τον Θεό” αλλά θα προσέθετα και ξεχασμένος από τους ανθρώπους. Μια μεγαλούπολη χωρίς στρατό και χωρίς πανεπιστήμιο κι όμως οι νέοι άνθρωποι μένουν στην πόλη και επιμένουν να δημιουργούν σ’ αυτή. Μια μεγαλούπολη χωρίς εργοστάσια, βιομηχανίες ή βιοτεχνίες κι όμως ο πληθυσμός της βαίνει αυξανόμενος από τον ένα χρόνο στον άλλο. Στο Αγρίνιο υπάρχουν εκπληκτικά μέρη που προσφέρουν καταφύγιο στη σκέψη, στον προβληματισμό, στη δημιουργία, στον έρωτα, στην αγάπη. Σε μια πιο ενεργητική στάση ζωής, αν θες”.
Έχει βραδιάσει και το φεγγάρι έχει κάνει για τα καλά την εμφάνισή του, αντικαθιστώντας την απογευματινή δροσούλα με μια προτόγνωρη ψύχρα- για τα δεδομένα της πόλης και της εποχής – πάνω από τις ορδές των πολυκατοικιών, μισό με συντοφιά αστέρια να το περιστοιχίζουν. Σιγοτραγουδά ένα ξεχασμένο τραγούδι αλλοτινής εποχής “Κι ήταν κρύο το φεγγάρι, κρύο αλουμίνιο, σαν τα βράδια του Γενάρη πάνω από τ’ Αγρίνιο”. Κινούμενοι προς το σπίτι, ξαφνικά μπροστά μας παρουσιάζεται η Ινές και η Μαγιού σαν δυο οπτασιές που ξεπροβάλλουν μες στο σκοτάδι. Η βραδιά μας έβγαλε στις όχθες μιας λίμνης όπου και καθήσαμε σε ένα μαγαζί παραγγέλνοντας τα απολύτως απαραίτητα, με το κορίτσι να μη φεύγει από την αγκαλιά του NISOS. Aκούγοντας το θρόισμα από τα πλατανόφυλλα, αγκαλιάζει την Ινές και της ψιθυρίζει στο αυτί “Αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα, εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα”.
Υγιαίνετε.
