ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ
Εύκολο είναι να θυμώσω, ευκολότερο να καταγγείλω κι ακόμα ευκολότερο να καταδικάσω σε πολιτικό ή ακόμα και βιολογικό θάνατο τους πολιτικούς που υπέγραψαν το καταραμένο «μνημόνιο 2» κι εφαρμόζουν ή δηλώνουν ότι θα εφαρμόσουν την δανειακή σύμβαση με τους δανειστές. Θα είχα δε και μια σειρά επιχειρημάτων, με τα οποία θα τεκμηρίωνα την κατηγορία ότι «αυτοί φταίνε για όλα».
Όμως τι τιμιότερο υπηρετείς, σύντροφε, τι τιμιότερο ή τι εξυπνότερο από το δικό μου, εσύ που υβρίζεις ως ηλίθια πρόβατα ή ακόμα και ξεπουλημένα τομάρια, εκείνους τους πολίτες που συγκράτησαν το θυμό τους, χαμήλωσαν τους καταγγελτικούς τους τόνους και διστάζουν να προχωρήσουν σε μια ανελέητη καταδίκη των πολιτικών που – με το μαχαίρι στο λαιμό – ψήφισαν «ναι»;
Άκου, σύντροφε!
Δεν είναι ώρα να επικαλεστεί κανείς την ιστορία του, τις αναζητήσεις και τις θυσίες του, για να νομιμοποιήσει την αντίρρησή του σε όσα λες και όσα κάνεις. Ας είμαστε ρεαλιστές: Τα στερνά τιμούν (ή ατιμάζουν) τα πρώτα.
Τώρα που αναταράχτηκαν τα έγκατα, βγαίνει στην επιφάνεια της λίμνης όλο το σάπιο φύκι του βυθού. Αποκαλύπτεται. Ανάμεσα δε στις άλλες φαντασιώσεις του καπιταλιστικού βίου καταλαβαίνει ο καθένας και τι (συνειδητά ή ασυνείδητα) σήμαινε τόσα χρόνια η ιδεολογική αντίθεση σε αυτόν, εκείνη που απέρρεε από την κομματική γραμμή και όχι από την πνευματικότητα του Ανθρώπου.
Αν δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ, θα το κάμω λιανά: Ήταν μια πολιτική στάση ζωής που θεμελιωνόταν στον περιορισμό, αν όχι στην εξαφάνιση της ατομικής σκέψης, εκεί που θα έπρεπε να κάνει ακριβώς το αντίθετο. Καθότι, σύντροφε, η εξουδετέρωση της ατομικής σκέψης δεν οδηγεί στο συλλογικό, καθώς ψευδώς ή αφελώς διατείνεσαι, η εξουδετέρωση της ατομικής σκέψης (δηλαδή η μονολιθικότητα της κομματικής γραμμής) οδηγεί στο μαζικό. Και μαζικό σημαίνει χυλός. Κουρκούτη.
Να γιατί ευθύνεται για όλα τούτα τα δεινά η ιδεολογία της αριστεράς εξ ίσου με τον γνήσιο ή το νόθο καπιταλισμό.
Κοίτα τι συμβαίνει:
Τώρα που έχω μια διαφοροποίηση στην (κοινή κάποτε) αριστεροσύνη μας, ανοίγεις το στόμα σου και τ’ αφήνεις να ξερνά δηλητήριο. Ούτε λίγο ούτε πολύ, όποιος περιέπεσε αυτόν τον καιρό σε περίσκεψη, όποιος προτάσσει τη σωφροσύνη στα πολιτικά πράγματα ή, έστω, τη μετριοπάθεια, είναι θύμα εκβιασμού της άρχουσας τάξης, είναι λακές του καπιταλισμού κι όλα αυτά τα παχιά και τα ωραία, με τα οποία ηδονίζεσαι μια ζωή…
Όποιος δεν συμφωνεί απόλυτα και ολοκληρωτικά μαζί σου, θεωρείς ότι «τα πήρε» ή ότι ξεπούλησε τη συνείδησή του ή ότι προσχώρησε στο ΠαΣοΚ των προδοτών. Το λες ακόμα και για πολίτες που δεν ψήφισαν, ούτε θα ψηφίσουν ποτέ ΠαΣοΚ. Για σένα όμως είναι προδότες εκείνοι που έβαλαν την υπογραφή τους σ’ αυτά τα χαρτιά που έβαλαν στο τραπέζι οι ξένοι. Όλως περιέργως λες τα ίδια γι’ αυτούς μ’ εκείνα που έλεγαν παλιότερα για σένα «οι άλλοι», με τους οποίους τώρα μάχεσαι στο ίδιο ακριβώς μετερίζι του «αντιμνημονίου», χωρίς να προβληματίζεσαι καν για τη χοντρή σύμπτωση…
Θα σου το πω ευθέως, σύντροφε:
Είναι πολιτικά πρωτόγονη η θεωρία και η πράξη που εφαρμόζεις, επειδή αδικείς όσους συμπολίτες σου δεν έγιναν ποτέ πολιτικοί, ενεργούσαν όμως και ενεργούν πολιτικά με τη μετριοπάθειά τους. Αγνοείς ή αρνείσαι να δεχτείς ότι στη μετριοπάθεια αυτών των εργαζόμενων και ήσυχων πολιτών οφείλεις τη νομιμότητα να εκφράζεις τις απόψεις σου ελεύθερα, φωναχτά, εις επήκοον πάντων. Κάτι που δεν θα έκανες εσύ γι’ αυτούς, εάν το κόμμα του οποίου θα ήσουν ψηφοφόρος, κάτεχε την εξουσία. Αντί λοιπόν να τους σέβεσαι στο όνομα της απλής λογικής (χωρίς να χρειάζεται να είσαι κι ευγνώμων για την ανοχή που δείχνουν στην αντίθετη άποψη) τους υβρίζεις, τους προσβάλεις, τους υποδεικνύεις με το δάχτυλο ως υποστηρικτές προδοτών…
Τι θα κάνω μ’ εσένα που δεν σέβεσαι γενναίους και περήφανους ανθρώπους, οι οποίοι θυσίασαν τη ζωή τους, θυσίασαν προνόμια και εύνοιες για να είναι συνεπείς στις αρχές και τα ιδανικά τους, ακόμα κι αν δεν είναι ίδια με τα δικά σου; Δε σου φτάνει καν να είναι αριστεροί ομοϊδεάτες σου για να τους τιμάς! Απαιτείς να είναι και με την απόχρωση της αριστεράς που εσύ προτιμάς. Εσύ, αγαπητέ, δεν συκοφαντείς μόνο τους υπηρέτες του δικομματισμού, μιλάς το ίδιο απαξιωτικά και για τους αριστερούς που ανήκουν σε άλλη απόχρωση από τη δική σου. Δε νομίζεις ότι σ’ αυτό υπάρχει κάποιο πρόβλημα λογικής;
Αλλά με ποιο δικαίωμα εκστομίζεις εναντίον τους κατηγορίες ότι τάχα προσχώρησαν στο «μαύρο μέτωπο» εναντίον της εργατικής τάξης; Χρησιμοποιείς ως απόδειξη ότι ψηφίζουν τον δικομματισμό ή ότι δεν καταδικάζουν τους προδότες με την ψήφο τους. Τι να σου πω…
Δεν ακούς τίποτε! Ακούς μόνο τη θυμωμένη σου σκέψη. Δε νοιώθεις! Εκπαιδεύτηκες επί δεκαετίες στην κομματική πειθαρχία και δεν αντιλήφθηκες ότι τελικά επρόκειτο για νοητική ασυδοσία στη θέση της πνευματικής ελευθερίας. Ήταν μια τυφλή γκρίνια! Μπούρου – μπούρου…. Με κούρασες, σύντροφε… Ακόμα κι όταν πέρασε απ’ το μυαλό σου η ανάγκη αποστασιοποίησης από το μονολιθικό δόγμα, όταν μπήκες στη λογική των αναθεωρήσεων ή των συγχρονισμών, ακόμα και τότε δεν απαλλάχτηκες από το DNA της ολοκληρωτικής άρνησης των πάντων.
Άκου σύντροφε!
Είναι δύσκολο να συνομιλήσω αποδοτικά με κάποιον που άφησε να πεθάνουν μέσα του όλες οι θετικότητες, αλλά δεν θα παραιτηθώ από την ελπίδα να ενεργοποιηθεί ένα κύτταρο ελεύθερης σκέψης και ν’ ανταποκριθεί στην αγωνιώδη πρόκληση της εποχής.
Σου το λέω καθαρά: Δεν έχω όλες τις απαντήσεις στις ερωτήσεις σου, ούτε στις ερωτήσεις μου. Δεν ξέρω ακριβώς ποιο είναι το σωστό ή το δίκιο, το καλό ή το καλύτερο. Ξέρω καλά όμως ότι αυτό που λες, αυτό που κάνεις, μου προκαλεί πόνο. Μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι απορροφήθηκα από το Σύστημα, καθώς διατείνεσαι, όμως – θα σου το πω κι αυτό ευθέως – δεν αντέχω άλλο την ορθοδοξία σου. Με ταλαιπωρεί, όσο με ταλαιπωρεί και ο φασισμός.
Δεν έχω πού να πάω, δεν ξέρω τι να ψηφίσω. Στις προσεχείς εκλογές, θέλω να ψηφίσω ΟΧΙ στο ΠαΣοΚ, επίσης ΟΧΙ στη Νέα Δημοκρατία, επειδή ευθύνονται για τις άθλιες κυβερνητικές επιλογές τεσσάρων δεκαετιών. Όμως… πού να ψηφίσω ΝΑΙ; Να δώσω ψήφο στην στείρα άρνηση; Στην υστερία; Στο ντόρο; Στο φραμπαλά; Να ρίξω λευκό ή άκυρο; Να κάνω αποχή;
Δεν ξέρω τι θα κάμω! Θ’ αποφασίσω κατά συνείδηση την τελευταία μέρα. Λίγο πριν φτάσω στην κάλπη. Όταν θα μπω στο παραβάν. Αλλά…
Την δική σου πρόταση, με το συμπάθιο κιόλας, ΔΕΝ θα την ψηφίσω ρε σύντροφε… Μόνο τέτοια έσχατα λόγια μπορεί να πει τώρα…
… ένας νηφάλιος πολίτης αυτής της χώρας
