Στις 28.1.2015, τρεις μέρες μετά τις εκλογές που ανέδειξαν τον Σύριζα στην εξουσία, σε άρθρο της “Αναγγελίας” με τίτλο “ποιοι είναι οι φόβοι μας;” μεταξύ άλλων γράφαμε:
“… Ο Σαμαράς αποδείχτηκε ανάξιος. Δεν είχε καν την ευαισθησία να παραιτηθεί από την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας. Θα οδηγήσει το κόμμα του σε νέο Βατερλώ. Αλλά μαζί με το κόμμα του που το περιμένει νέα πανωλεθρία, θα μείνει ακυβέρνητο και το δικό μας πλοίο, η Ελλάδα. Και δη κατά την κρίσιμη ώρα. Ας αφήσουμε τον Αλέξη Τσίπρα να υλοποιήσει τα υπεσχημένα. Έχει δικαίωμα και στο λάθος και στην αποτυχία. Ας στρέψουμε όμως το βλέμμα στον τελευταίο κομματικό οργανισμό που μπορεί να σταθεί απέναντι στην (πιθανή, όπως είπαμε) αποτυχία του Σύριζα. Τα σκεπτόμενα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας έχουν ιερή υποχρέωση απέναντι στην πατρίδα ν’ απαιτήσουν την παραίτηση Σαμαρά. Κι όχι για να έρθει ο έτερος ολετήρας, τον οποίο πολλοί περιμένουν ως σωτήρα, αλλά, τώρα που το κόμμα βρίσκεται στην αντιπολίτευση, ν’ ανασυνταχθεί και να συγκροτηθεί από τη βάση, όχι για το καλό της παράταξης (με την οποία ο υπογράφων δεν έχει καμία ιδεολογική σχέση) αλλά για το καλό της Ελλάδας. Ο Σύριζα χρειάζεται ένα αξιόπιστο και σοβαρό αντίβαρο στην διακυβέρνηση της χώρας. Δεν υπάρχει δυστυχώς άλλο από τη Νέα Δημοκρατία. Η οποία έχει χάσει προ πολλού την ταυτότητά της και είναι αμφίβολο αν και πότε θα την ξαναβρεί…”
Αρχές Μαΐου, εκατό μέρες μετά τις εκλογές, στις οποίες η Νέα Δημοκρατία έχασε την εξουσία, ο Αντώνης Σαμαράς κάθεται καρφωμένος στην καρέκλα του σε πείσμα της πλειοψηφίας των μελών της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και των ψηφοφόρων της κεντροδεξιάς. Το σκηνικό εντός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης μοιάζει με καζάνι που βράζει. Ο Σαμαράς κωφεύει ελπίζοντας στην γρήγορη πτώση του Τσίπρα, άρα και σε έκτακτες διαδικασίες που θα του επιτρέψουν να επανέλθει στο Μέγαρο Μαξίμου.
Την ίδια ώρα η πολιτική αμηχανία του Σύριζα οδηγεί τη χώρα στο χειρότερο που μπορούμε να φανταστούμε. Αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση αδυνατεί ν’ ανταποκριθεί στις περιστάσεις. Κι αντί να ορθώσει κάποιος έναν αξιόπιστο πολιτικό λόγο απέναντι στον κυβερνητικό ανεμόμυλο, κάθονται όλοι τους και ψελλίζουν διάφορα τετριμμένα. Είναι φανερό: Δε μπορούν.
Ύστερα όμως από την “τελευταία ζαριά” που έπαιξε ο λαός αναδεικνύοντας τον Σύριζα στην εξουσία, μοιραία η προσοχή όλων στρέφεται στην αξιωματική αντιπολίτευση. Αποκτά έτσι ευρύτερο ενδιαφέρον η “πνιχτή” διεργασία που συντελείται στα εντός της, με διασπασμένη πάντως την επιθυμία της πλειοψηφίας για άμεση αλλαγή της ηγεσίας. Εκτός από τους Σαμαρικούς (υπάρχουν και τέτοιοι) άλλοι θέλουν αφοριστικά την παραίτηση του Αντώνη χωρίς να διαθέτουν σοβαρή εναλλακτική πρόταση, άλλοι αγιογραφούν τον Καραμανλή (εξ άλλου προστάτευαν τη φήμη του πεντέμισι χρόνια τώρα) επιδιώκοντας τη δήθεν θριαμβευτική επιστροφή του, χωρίς ωστόσο να πείθουν ευρύτερες ομάδες ψηφοφόρων για την ισχύ του σιωπηλού “αυτοεξόριστου της Ραφήνας”, ενώ άλλοι ψάχνουν κάποιο φρέσκο πρόσωπο στη νεότερη γενιά στελεχών, ηλικιακά κοντά στον Αλέξη, χωρίς να βρίσκουν κι εκεί κάτι αξιόλογο. Η κομματική μήτρα εδώ και πολύν καιρό είναι στείρα. Έτσι γίνεται άλλωστε με όλα τα αρχηγικά κόμματα, είναι ιστορική νομοτέλεια.
Μ’ αυτά και τ’ άλλα η χώρα ΔΕΝ διαθέτει εναλλακτική πολιτική λύση. Η διαφαινόμενη χρεοκοπία του Σύριζα (ας ελπίσουμε ότι δεν θα σημαίνει ΚΑΙ χρεοκοπία της χώρας) θα επισφραγίσει την ολική απαξίωση των πολιτικών προσώπων αλλά και της Πολιτικής στο σύνολό της. Η ανάδειξη της γνήσιας δεξιάς στην εξουσία ή της ακροδεξιάς θα ήταν υπ’ αυτές τις συνθήκες ανεπίστροφη, λείπει όμως ο ηγέτης που θα συσπείρωνε τους συντηρητικούς ή τους εθνικόφρονες ψηφοφόρους.
Στο άφθαρτο πρόσωπο του άλλοτε φρέσκου (αμήχανου πλέον και πανικόβλητου) Τσίπρα φαίνεται να εξαντλήθηκαν όλες οι διαθέσιμες λύσεις του λαού. Αυτό ανιχνεύεται και στις δημοσκοπήσεις όπου το εκλογικό σώμα αδιαφορεί πλήρως για την αριστερή προέλευση του κυβερνώντος κόμματος κι εστιάζει μεσσιανικά στο πρόσωπο του Τσίπρα! Πρόκειται φυσικά για μια τραγωδία, καθόλου αναγνωρίσιμη από τον “μέσο άνθρωπο”, αισθητή όμως σε κάθε μυημένο παρατηρητή.
Κάτι που διαφεύγει της προσοχής όλων, όχι μόνο στην άνευρη και χυλώδη Νέα Δημοκρατία, αλλά και στο πάσχον υπόλοιπο του ΠαΣοΚ, είναι και το γεγονός ότι ο ηγέτης ενός κόμματος, ταυτόσημα δε του λαού, δεν προκύπτει ξαφνικά, ούτε είναι θεόσταλτος. Κατασκευάζεται. Και μάλιστα με αυστηρά καθορισμένη διαδικασία, χρονική και επικοινωνιακή. Παράδειγμα ο Τσίπρας. Τον επέλεξε ο Αλαβάνος και τον επέβαλλε στο κόμμα τον Φεβρουάριο του 2008. Αυτό που είχε διαβλέψει ο πάλαι ποτέ μέντορας του σημερινού πρωθυπουργού, ήταν ότι η μάζα εμφάνιζε πολιτικές κοπώσεις από τα δύο μεγάλα (τότε) κόμματα εξουσίας, χρειαζόταν επομένως ένα κλειδί για να ξεκλειδώσει την πόρτα της εξουσίας. Το πέτυχε βάζοντας απέναντί του ως ΜΙΑ έννοια το μέχρι τότε ακαταμάχητο δίπολο εξουσίας. Εφάρμοσε κυριολεκτικά την παροιμία που λέει “μ’ ένα σμπάρο, δύο τρυγόνια”. Πώς το πέτυχε; Πήρε έναν εκπρόσωπο της αθώας “γενιάς των καταλήψεων” και τον έβαλε να εμβολίσει την κουρασμένη, αλλά και ένοχη πια στα μάτια του λαού “γενιά του Πολυτεχνείου”.
Μιλούν τώρα για ανασύσταση της κεντροαριστεράς οι μεν, της κεντροδεξιάς οι δε. Είναι απλό: Δε γίνεται! Ούτε η κεντροαριστερά, όπως ηγεμονεύτηκε από το ΠαΣοΚ, ούτε η κεντροδεξιά, όπως εκφράστηκε από τη Νέα Δημοκρατία, φρόντισαν για διάδοχη κατάσταση, δεν είχαν την πολιτική σοφία, την πρόνοια πες, να εκπαιδεύσουν κομματικά μία ομάδα μελλοντικών ηγετών, όπως κάνουν τα σοβαρά κόμματα της Ευρώπης. Πού να βρουν τώρα ηγέτη; Έφυγαν οι ιδρυτές και οι δελφίνοι τους, μαζί τους εξανεμίστηκε το σφρίγος και η υγεία. Ο ηγέτης έχει ορισμένα χαρακτηριστικά. Δεν είναι ο καθένας. Κι αυτά τα χαρακτηριστικά, άλλοτε είναι φυσικά, άλλοτε είναι τεχνητά, άλλοτε και τα δύο, ποτέ όμως δεν είναι τυχαία.
Ο Σύριζα, αξιοποιώντας την πολιτική σοφία του Αλαβάνου, έφτιαξε έναν ηγέτη. Μέχρι να γίνει πρωθυπουργός ο εκλεκτός του Αλαβάνου, πέρασαν εφτά χρόνια. Ένα κόμμα που θέλει την εξουσία, φτιάχνει έναν ηγέτη, τον εκπαιδεύει, τον ετοιμάζει για να γίνει πρωθυπουργός μετά από εφτά ή πέντε ή εννιά χρόνια. Δε γίνεται να εκλέξει τώρα η Νέα Δημοκρατία έναν αρχηγό και να διεκδικήσει αμέσως την εξουσία. Δε γίνεται! Αν – υπό ορισμένες περιστάσεις – συμβεί, θα είναι παρέκκλιση με ανυπολόγιστες συνέπειες.
Ο Αλαβάνος έφτιαξε ηγέτη τον Τσίπρα τεχνητά. Παρά την εφαρμογή αξιοσημείωτων κανόνων στην κατασκευή του, ο Τσίπρας δεν παύει ακόμα σήμερα να είναι “διορισμένος” από τον προηγούμενο ηγέτη του κόμματός του. Δεν είναι “ηγέτης από τα κάτω”. Δεν είναι φυσικό βλάστημα του λαού. Ο Αλέξης είναι συμπαθής, έξυπνος αρκετά, χαρισματικός όμως δεν είναι, δεν έχει βάθος, ούτε βάρος, δεν έχει καν λαϊκό έρεισμα. Έχει ωστόσο θράσος και αυθάδεια που το απέδειξε περίτρανα: Μόλις ο φέρελπις ηγέτης του Σύριζα “στάθηκε στα πόδια του”, εξόρισε πολιτικά τον μέντορά του, όπως κάνει κάθε αδίστακτος σαλτιμπάγκος, όπως κάνει κάθε αναιδής νέος απέναντι στον πατέρα του. Αυτό μαρτυράει έναν φιλόδοξο (για να μην πούμε ματαιόδοξο) νέο πολιτικό.
Όμως οι ανόσιες πράξεις πληρώνονται. Η έλλειψη σεβασμού του Αλέξη Τσίπρα στον Αλέκο Αλαβάνο θα κοστολογηθεί από την Ιστορία με μια βραχύβια μάλλον, όσο και άδοξη πρωθυπουργία.
Εν κατακλείδι, η Νέα Δημοκρατία θα βρει πρόεδρο, αλλά ΔΕΝ θα βρει ηγέτη. Ούτε το ΠαΣοΚ. Μετά τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο (που δεν ήταν δα και ηγέτες με στόφα) το μέλλον αυτών των πάλαι ποτέ κραταιών κομμάτων δεν προδιαγράφεται ευοίωνο. Δεν θα βρουν αξιόπιστο ηγέτη ούτε η κεντροδεξιά, ούτε η κεντροαριστερά. Δεν θα βρουν. Όχι γιατί δεν υπάρχει, αλλά γιατί δεν προνόησαν για να τον φτιάξουν. Η σχεδιασμένη σιωπή του Καραμανλή τον προστάτευσε μέχρι ενός σημείου, βάζει και μια υποθήκη επιστροφής, η εμβέλειά του όμως θα είναι και πάλι αχαμνή, περιορισμένη.
Ευτυχώς που, για τους ίδιους λόγους, δεν βρίσκει ηγέτη ούτε η ακροδεξιά. Μετά όμως από την διαφαινόμενη αποτυχία του ηγέτη Αλέξη (στην ουσία θα είναι αποτυχία της αριστεράς, όχι του ιδίου) τα πράγματα στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας θα είναι χαοτικά. Και, μάλλον, θα πρέπει να συμβιβαστούμε μ’ αυτό.
Η ευφυέστερη επιλογή του Ελληνικού κράτους υπό τις παρούσες συνθήκες θα ήταν ν’ αφεθούμε (όχι βέβαια χωρίς σκληρή διαπραγμάτευση) στα χέρια των ξένων που (μόνο) μέσω ενός τρίτου μνημονίου μπορούν να κρατήσουν τη χώρα στον αφρό. Με “κυβερνήσεις Παπαδήμου”; Ναι, με “κυβερνήσεις Παπαδήμου”. Τι να κάνουμε; Δεκτό! Πόσο θα κρατήσει αυτό; Εφτά χρόνια; Πέντε; Εννιά; Δεκτό! Στο μεταξύ όμως, αρχίζοντας από αύριο το πρωί, να βάλουμε τις βάσεις για την ανασυγκρότησης της Πολιτικής μας ζωής. Τα κόμματα να ιδρυθούν από την αρχή. Όλα τα κόμματα, όλων των χώρων. Και στο καταστατικό τους να προβλέψουν δημιουργία ηγετικής ομάδας, από την οποία να εκλέγεται ο εκάστοτε αρχηγός.
Έρχεται τώρα ο ιδεαλιστής και λέει: Ίσως είναι καιρός για ένα “κόμμα από τα κάτω”. Που το αναζητήσαμε ματαίως στην διάρκεια της μνημονιακής εποχής… Ματαίως, επειδή ο “ηγέτης από τα κάτω”, και όχι ο διορισμένος από κάποιον Αλαβάνο, όπως ο Τσίπρας, εμφανίζεται στην Ιστορία μόνο σε συνθήκες κάποιας ομοιογένειας του λαού. Κι όταν λέμε “κάποιας ομοιογένειας” εννοούμε την ταξική ομοιογένεια του λαού που γεννά η εξομοίωση των ανθρώπων προς τα κάτω, όπως το προλεταριάτο που γέννησε η βιομηχανική επανάσταση διακόσια χρόνια πριν. Δεν είναι όμως η μόνη. Την ίδια δουλειά κάνει και η θρησκευτική ομοιογένεια, όπως εκείνη που επιδίωξε και πέτυχε με τον χριστιανισμό ο Μέγας Κωνσταντίνος. Υπάρχει και η εθνική ομοιογένεια, σαν εκείνη που προκάλεσε το απατηλό ιδεολόγημα της Ελληνορθοδοξίας του Παπαρρηγόπουλου.
Στην Ελλάδα δεν διαπιστώνεται καμία ομοιογένεια αυτή την ώρα, επειδή βιώνουμε τη μετάβαση από το παλιό στο καινούριο, κι αυτό (σε πείσμα της αριστερής ιδεοληψίας) δεν είναι πρόοδος, επειδή η ευθύγραμμη ανάγνωση της Ιστορίας, αυτή που ανέλυσαν ο Μαρξ και ο Έγγελς, αποδείχτηκε λάθος.
Προτού όμως μιλήσουμε για την κυκλική ανάγνωση της Ιστορίας (ανάγνωση που καταρρίπτει τον Μαρξισμό και την αριστερά) ας σταθούμε σε κάτι άλλο, υποστηρικτικό του συλλογισμού μας:
Η κοινωνία είναι κατακερματισμένη, ο λαός μοιάζει με έναν σωρό από κέρματα, το καθένα έχει την δική του αξία, όμως συνολικά συνιστά ένα αβάστακτο βάρος. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι είναι αδύνατο ν’ αποκτήσουμε ηγέτη στο κόμμα, στο κόμμα του ο καθένας, πολλώ δε μάλλον εθνάρχη, θα έχουμε όμως κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον, προς τα εκεί βαδίζουμε. Όταν συμβεί η νέα ομοιογένεια, θα γεννηθεί ο ηγέτης.
Αλλά ποια είναι η “νέα ομοιογένεια” που θα γεννήσει τον ηγέτη;
Έχει διαπιστωθεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι παλιές ομοιογένειες ξεθώριασαν, δεν προσφέρουν καμία προοπτική. Μαζί τους ξεθώριασαν τα κόμματα και οι ιδεολογίες. Προβάλλει όμως μία κοσμοθεωρία στη θέση όλων των παλιών ομοιογενειών και λέγεται Παγκοσμιοποίηση, έχει ήδη επιτευχθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό και αναφέρεται ευθέως στο πνευματικό δίδυμό της, στην πολυπολιτισμική κοινωνία, που, μέσω της μαζικής μετανάστευσης διαμορφώνεται δυναμικά σε όλη τη γη. Η μεγαλύτερη μετακίνηση των πληθυσμών της Ιστορίας που συντελείται στις μέρες μας, αυτή που παραπειστικά ονομάζεται “μετανάστευση”, ένοχα δε “προσφυγιά”, δεν είναι “ιστορικό φαινόμενο”, αλλά τεχνητή συνθήκη εγκαθίδρυσης ενός νέου υπερκράτους, απείρως μεγαλύτερου της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τα σημερινά κράτη δεν θα είναι στο μέλλον παρά οι “Δήμοι” ή οι “Κοινότητες” αυτού του υπερκράτους. Οι κατασκευαστές της νέας ομοιογένειας έχουν κάθε λόγο να προκαλούν πολέμους, σφαγές και κάθε είδους φρικαλεότητες σε πολυπληθείς χώρες, έχουν απολύτως μετρήσιμο λόγο να χρηματοδοτούν τρομοκρατικές οργανώσεις. Δεν το κάνουν για το πετρέλαιο, καθώς λέγεται, ούτε για στεγνά οικονομικά συμφέροντα. Είναι ένα υπερπολιτικό σχέδιο. Με τον πανικό δε που σπέρνουν στα φτωχά κράτη της Ασίας και της Αφρικής, εξαναγκάζουν πληθυσμούς να μετακινηθούν μαζικά προς τις αναπτυγμένες χώρες του Βορείου ημισφαιρίου, όπου κάποια στιγμή θα ριζώσουν και θ’ αναμιχθούν με τους γηγενείς. Η αφομοίωσή τους είναι νομοτέλεια. Η πολυπολιτισμική κοινωνία που θα προκύψει, σε μερικές δεκαετίες από σήμερα θα ολοκληρωθεί και θ’ αποτελεί αναπόφευκτα μια πλανητική αυτοκρατορία.
Το 325 μ.Χ. ο αυτοκράτορας της Ρώμης Κωνσταντίνος συγκαλεί στη Νίκαια την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο. Δεν ήταν σύνοδος “πατέρων”, καθώς φύτεψε στο μυαλό μας η προπαγάνδα στο σχολείο. Ήταν σύνοδος εκπροσώπων των πέντε επικρατέστερων τότε θρησκειών, μηδέ εξαιρουμένης του Ελληνικού Δωδεκαθέου. Ο Κωνσταντίνος ήθελε να πετύχει ομοιογένεια στο στρατό ΚΑΙ το λαό της απέραντης αυτοκρατορίας, η οποία είχε διπλή έκταση από την σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση! Ήθελε έναν ακατανίκητο στρατό κι έναν υπάκουο λαό. Πήρε λοιπόν τα καλύτερα στοιχεία των πέντε θρησκειών κι έφτιαξε μία νέα θρησκεία, τον χριστιανισμό, τον οποίο επέβαλλε “δια πυρός και σιδήρου” στην αχανή αυτοκρατορία.
Ίδια συμβαίνει σήμερα, 1700 χρόνια αργότερα! Γιατί είναι αρχετυπικό. Μόνο που στη θέση της θρησκείας, τοποθετείται η Οικονομία. Στη θέση των πέντε επικρατέστερων θρησκειών, οι εθνικές οικονομίες. Που πρέπει να συγχωνευτούν όλες σε μία υπερθρησκεία – υπεροικονομία. Κι αυτό έχει ήδη γίνει! Στη θέση του “πιστεύω” , στη θέση μιας νέας “ομολογίας της πίστεως”, η πολυπολιτισμική κοινωνία. Όλα τα άλλα γεγονότα που συμβαίνουν εδώ κι εκεί, είναι απλά επεισόδια από την κατά τόπους διαδικασία εφαρμογής. Σε ό,τι αφορά τον Ελληνικό χώρο, η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου είναι ακριβώς ίδια με την συγκυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου. Καμία διαφορά, πλην του φρεσκαρίσματος και της ανανέωσης. Όπως θα είναι ίδια και κάθε άλλη συγκυβέρνηση που θα διαδεχτεί αυτά τα αναλώσιμα κυβερνητικά σχήματα.
Η διαδικασία ίδρυσης της Νέας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είναι ακριβώς ίδια μ’ εκείνη που εφάρμοσε ο Μέγας Κωνσταντίνος: Αναζήτησαν νέες πρωτεύουσες και τις έχουν βρει: Είναι το Βατικανό, είναι το city του Λονδίνου. Οι νέοι αυτοκράτορες, αχαλίνωτοι πια στην ακαταμάχητη οικονομική τους εξουσία, αναζήτησαν νέα θρησκεία για τον πληθυσμό της γης και την έχουν βρει: Λέγεται Οικονομία. Αναζήτησαν νέο σύστημα πολιτισμικών αξιών και το έχουν βρει: Λέγεται πολυπολιτισμική κοινωνία. Το μόνο που λείπει ακόμα, είναι η μίξη των λαών, των εθνών και των φυλών, η ολική μίξη τους για την παραγωγή μιας νέας και ενιαίας φυλής, υπάκουης και πειθήνιας στην παγκόσμια πια εξουσία της Νέας Ρώμης. Οι κοσμοκράτορες θέλουν ένα δέρμα για όλους, προς το καφετί θα είναι… και θα επιτευχθεί μέσω του ανίκητου έρωτα.
Το ερώτημα “πώς αντιστέκεται κανείς σε αυτό;” είναι ανόητο! Δεν υπάρχει ανθρώπινη δύναμη να το αντιπαλέψει! Έχει όμως μεγάλη, πιθανότατα δε και ιστορική σημασία η κατανόηση, άρα και η δυνατότητα ερμηνείας των φαινομένων. Ερμηνεύοντας όμως τα γεγονότα καταλαβαίνεις ποιος είναι τι. Αναπόφευκτα μετά θα φτάσεις (ατομικά) στην επίγνωση. Και τη σοφία.
Σε ό,τι αφορά την ηγέτη που λέγαμε, η αναζήτηση του οποίου μας απασχόλησε από την αρχή αυτού του κειμένου, να σημειωθεί και το εξής: Ο νέος ηγέτης δεν θα είναι αρχηγός κόμματος, ούτε αρχηγός κράτους. Θα είναι ηγέτης σε μια υπερεθνική κοινωνία. Για την ακρίβεια, δεν θα είναι ένα πρόσωπο, αλλά μία ηγετική ομάδα, μία ελίτ της παγκόσμιας οικονομίας, με υπερεθνικά χαρακτηριστικά και, φυσικά, με πολιτική διάσταση. Μετατρέποντας αυτή την θεωρία σε πράξη, εξειδικεύοντάς την στην πολιτική καθημερινότητα της Ελλάδας, ατομικά εσύ, δεν έχεις να κάνεις πολλά, δε μπορείς, εκτός από ένα:
Να πεις “άσε τους εξουσιαστές να κάνουν τη δουλειά τους, ας δω τι μπορώ να κάνω εγώ στον ζωτικό μου χώρο”. Το πρώτο που θα καταλάβεις αμέσως, θα είναι ότι πρέπει να οχυρώσεις το εσωτερικό σου σύμπαν για ν’ ανταπεξέλθει (με κέφι μάλιστα) στις αφόρητες περιστάσεις. Και μέχρι να βρεις το ολικό στίγμα σου, να θυμάσαι τούτο: Ο λόγος που ήρθες σ’ αυτόν τον πλανήτη, δεν είναι να υποταχθείς σε αυτό που υπηρετούν οι ηγέτες της χώρας σου ή απεργάζονται οι ηγέτες του κόσμου. Είναι η διάσωση, αλλά και η εξέλιξη της ανθρωπιάς σου. Της δικής σου, ατομικά. Της οικογένειάς σου, αν είναι δυνατόν και των φίλων σου. Γιατί η ανθρωπιά του ατόμου μπορεί να γεννήσει την απελευθέρωση της γης από την τυραννία των ηγετών της. Το πώς, δεν είναι της ώρας. Η ώρα όμως που θα κληθείς από τη Φύση των πραγμάτων για να ενώσεις την ανθρωπιά σου με την ανθρωπιά άλλων, ίσως δεν είναι μακριά. Κι όταν η ζώσα ανθρωπιά σου συναντηθεί με εκείνων, θα παραχθεί μία χημική ένωση, όπως όταν ενώνεται το οξυγόνο και το υδρογόνο για να παραχθεί το νερό που κατακλύζει τη γη. Ε, τότε θα καταρρεύσει εν μιά νυκτί όλο αυτό το δυσώδες σύστημα που τώρα σε δυναστεύει. Η ίδρυση ενός πολιτικού κόμματος, μιας εφημερίδας, ενός Συλλόγου, μιας Εταιρείας, είναι καλά πράγματα, χρήσιμα, έχουν θετικότητα μέσα τους, υπό τον όρο να εφαρμόζουν τον Κώδικα που διδάσκουν τα 147 Δελφικά Παραγγέλματα, διότι κάπως έτσι προετοιμάζεται ο καιρός για τη λύτρωση του Έλληνα, τη λύτρωση του Ανθρώπου…
