Η διακοπή του πρωταθλήματος λόγω των υποχρεώσεων των εθνικών ομάδων στο ποδόσφαιρο, μας δίνει την αφορμή και τη δυνατότητα να ασχοληθούμε ακριβώς με θέμα που αφορά την εθνική μας ομάδα. Πέρα από τον προβληματισμό για την πορεία που αναμένεται να κάνει ενόψει των προκριματικών του παγκοσμίου κυπέλλου και τα ερωτηματικά που υπάρχουν σχετικά με τις δυνατότητές της και τις προοπτικές, καλό θα ήταν να δούμε λίγο και τον τρόπο με τον οποίο στελεχώνεται αυτή η ομάδα και τα κριτήρια που παίζουν ρόλο για τις κλήσεις των ποδοσφαιριστών στην εθνική.
Η αλήθεια είναι πως ο ντόρος που έχει γίνει τώρα τελευταία (τουλάχιστον πιο έντονα σε τοπικό επίπεδο) αναφορικά με την μη κλήση του φορμαρισμένου όπως και πέρυσι Κυριακίδη, δίνει μια επιπλέον αφορμή σε αυτό, όμως πρόκειται για ένα θέμα διαχρονικό με το οποίο έχουμε ασχοληθεί ξανά στο παρελθόν και δυστυχώς τα γεγονότα μας υποχρεώνουν να το ξανακάνουμε.
Πέρα από την περίπτωση του Κυριακίδη που έχει καθαρά Παναιτωλικό ενδιαφέρον, η πρακτική της μη κλήσης φορμαρισμένων ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται σε μικρομεσαίες ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος, συνεχίζεται δυστυχώς χωρίς διακοπή και κάποιες φορές δημιουργεί έντονο προβληματισμό για την εμμονή των εκάστοτε ομοσπονδιακών προπονητών σε αυτή. Μάλιστα το όχι σπάνιο φαινόμενο της κλήσης τέτοιων ποδοσφαιριστών μόλις πάρουν μεταγραφή σε κορυφαία ομάδα, αντί να αμβλύνει τις αρνητικές εντυπώσεις και τον προβληματισμό, μάλλον το αντίθετο επιτυγχάνει.
Η κυριότερη δικαιολογία για την συγκεκριμένη πρακτική, έχει να κάνει με το ανταγωνιστικό περιβάλλον που συναντάται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό στους μεγάλους συλλόγους και στις αναβαθμισμένες υποχρεώσεις που καλούνται να ανταπεξέλθουν οι ποδοσφαιριστές που ανήκουν σε αυτούς, είτε εγχώριες είτε διεθνείς. Στην περίπτωσή μας όμως αυτό δεν μπορεί να ισχύει, καθώς καλούνται επανειλημμένα και μετέχουν στις υποχρεώσεις τις εθνικής, ποδοσφαιριστές που δεν υπολογίζονται ως βασικοί και δεν παίρνουν συμμετοχές σε αυτές τις ομάδες! Τα παραδείγματα δεν είναι λίγα και είναι χαρακτηριστικά.
Από την άλλη η δικαιολογία της διατήρησης μιας ομοιογένειας που απαιτεί την χρησιμοποίηση συγκεκριμένου αριθμού ποδοσφαιριστών, πάλι δεν δικαιολογεί αυτή την συνήθεια των εκλεκτόρων, γιατί απλά δεν ισχύει. Με αυτή την έννοια δεν θα έπρεπε να καλούνται νέοι ηλικιακά ποδοσφαιριστές και να παρατηρείται το φαινόμενο να βλέπουμε μια ομάδα που να την απαρτίζουν τριαντάρηδες και βάλε. Όμως αυτό δεν συμβαίνει και δεν συμβαίνει επιλεκτικά. Αυτό είναι το θέμα.
Συνεπώς ο προβληματισμός για όλο αυτό παραμένει και θα παραμένει για όσο κυριαρχεί η εν λόγω πρακτική. Το πόσο κάνει ή δεν κάνει καλό στην εθνική ομάδα αυτή η πραγματικότητα είναι ένα μεγάλο θέμα. Μεγάλο θέμα όμως αποτελεί και η επίδραση που έχει στην ανάπτυξη του ποδοσφαίρου και στα κίνητρα που έχει ένας νέος ηλικιακά ποδοσφαιριστής να διεκδικεί με την αγωνιστική παρουσία και με τη δουλειά του αυτή την τιμητική και όχι μόνο διάκριση, που μπορεί να εκτοξεύσει την καριέρα του και κατ’ επέκταση την ίδια του τη ζωή.
Αφήστε που ο προβληματισμός για την συντήρηση αυτής της κατάστασης, επεκτείνετε εύλογα και στον ρόλο που μπορεί ίσως να παίζει ο τρόπος λειτουργίας της ίδιας της ομοσπονδίας και των συνεργατών που πολλές φορές επιβάλλονται σε έναν ομοσπονδιακό προπονητή.
