Παρατηρείται κινητικότητα και αναζήτηση
Η πολιτική δεν θ’ αλλάξει από την κορυφή. Μάταια περιμένουμε τους πολιτικούς να πάρουν πρωτοβουλίες και να γυρίσουν αλλιώς το τιμόνι. Το σημειώνουμε αυτό, επειδή επικρατεί η θεωρεία ότι τίποτα δε μπορεί να γίνει από κάτω, από τη λαϊκή βάση. Τίποτα. Και δε μπορείς να πείσεις κανέναν για το αντίθετο. Ούτε έναν. Αλλά κι εσύ που απέμεινες να το πιστεύεις, έχεις αμφιβολίες που σε κρατάνε στο τέλος αδρανή.
Σε θεωρητικό επίπεδο η υπόθεση είναι σημαντική, πιθανότατα είναι και πρωταρχικής σημασίας: Από πού θα προέλθει τελικά η πολυπόθητη ΑΛΛΑΓΗ; Χώρια που η λέξη και η έννοια της Αλλαγής έχουν τραυματιστεί θανάσιμα πια. Όπως άλλωστε και άλλες σημαντικές λέξεις όπως «Υπέρβαση» ή αυτή η ίδια η λέξη και η έννοια «Δημοκρατία».
Λοιπόν, από πού θα προέλθει η Αλλαγή; Από πάνω ή από κάτω; Από τον πολιτικό κόσμο ή από τον λαό;
Μια πρώτη απάντηση στο ερώτημα θα μπορούσε να είναι:
Ούτε από τον πολιτικό κόσμο, ούτε από το λαό. Η Αλλαγή θα μπορούσε να προέλθει μόνο από κάποια λίγα άτομα του πολιτικού κόσμου ή από κάποια λίγα άτομα του λαού. Ή, επίσης, σε συνεργασία των λίγων ατόμων που προέρχονται από τον πολιτικό κόσμο και των λίγων ατόμων που προέρχονται από τον λαό, μετά από μια φυσική και γνήσια συνάντηση της βούλησης και των δύο.
Το κύριο πρόβλημα αυτής της αναγεννητικής διαδικασίας είναι φυσικά η Γνώση και η επαφή των πρωτεργατών με την αληθινή φύση του κοινού προβλήματος. Δεκαετίες τώρα πολιτικής αδράνειας των πολιτών, δεκαετίες κακής, τόσο κακής, αντιπροσώπευσης, εξουδετέρωσαν τις ανθρώπινες πολιτικές μονάδες και επέτρεψαν στους μέτριους, αν όχι στους άχρηστους, να το παίζουν πολιτικές αυθεντίες.
Η επικαιρότητα καταγράφει έναν αξιοσημείωτο αριθμό πρωτοβουλιών στη βάση και την αντίστοιχη με αυτές δημιουργία ομάδων πρωτοβουλίας. Ωστόσο καμία απ’ αυτές τις πολυάριθμες πρωτοβουλίες που εκδηλώνονται σε πολιτικό ή σε κοινωνικό επίπεδο, δεν κατάφερε μέχρι στιγμής να πείσει το ευρύ κοινό. Και δεν το πέτυχε, επειδή δεν μπορεί να πείσει ούτε τον ίδιο τον εαυτό της.
Κάτι λείπει. Αλλά τι;
Λείπει η εστίαση στο τουβλάκι που χρειάζεται για να γίνει ο τοίχος του οικοδομήματος. Το οικοδόμημα που θα θέλαμε να φτιάξουμε, χρειάζεται πολλά τουβλάκια, δε μπορεί όμως να γίνει με τουβλάκια που το καθένα τους είναι ελαττωματικό. Τα τουβλάκια του νέου οικοδομήματος πρέπει να είναι ένα προς ένα ακέριο και υγιές. Μετά τοποθετείς τα τουβλάκια με προσοχή το ένα πάνω στο άλλο. Είναι τότε που αρχίζει το χτίσιμο.
Αυτό λείπει: Η προσοχή στην εργαστηριακή λεπτομέρεια. Η οποία εντοπίζεται μόνο με τον μεγεθυντικό φακό. Ένα ξεχαρβαλωμένο κράτος δεν το φτιάχνεις από πάνω. Αλλ’ από κάτω. Από το τουβλάκι. Πας και οργανώνεις το χωριό σου. Όχι την πόλη σου, αλλά το χωριό σου. Το κύτταρο δηλαδή της πόλης, το κύτταρο του αστικού κέντρου της περιοχής σου. Όταν τα κύτταρα της πόλης θεραπευτούν, θα θεραπευτούν οι πόλεις και οι θεραπευμένες πόλεις θα φτιάξουν το κράτος.
Λοιπόν, αντί να περιμένουμε ν’ αλλάξουν τροπάρι τα κόμματα, αντί να περιμένουμε την ίδρυση ενός νέου κόμματος, ας αφήσουμε τα παλιά και τα νέα κόμματα να κάνουν τη δουλειά τους και ας κάνουμε εμείς τη δική μας. Εδώ κάτω. Στη βάση.
Μια απόπειρα προς την κατεύθυνση αυτή είναι το «Σχέδιο: Γουρίτσα». Αν πετύχει το «Σχέδιο: Γουρίτσα», θα μάθετε τι είναι. Αν αποτύχει, δεν χρειάζεται να μάθετε τίποτα. Διότι δεν θα έχει καμία σημασία.
