Το σύστημα έχει μια τρύπα στην κορυφή του και μέχρι να κλείσει…
Το νόμισμα αντιστοιχούσε κάποτε στο απόθεμα χρυσού μιας χώρας κι αυτό καθόριζε τους μισθούς, τις συντάξεις, την κατανάλωση. Κάποια ώρα σταμάτησε στις ΗΠΑ η αντιστοιχία χρυσού και νομίσματος. Αυτό ανέτρεψε τα δεδομένα σε όλο τον πλανήτη. Τα δολάρια και τα ευρώ που κυκλοφορούν, είναι χρεόγραφα και όχι αξιόγραφα. Το χρήμα δεν είναι πραγματικό, αλλά εικονικό. Μόνο που το κόστος του εικονικού χρήματος είναι πάντα μια ανθρωπιστική κρίση…
Τα μεγάλα καράβια είναι για τις μεγάλες φουρτούνες. Εμάς εδώ μας ενδιαφέρουν οι βαρκούλες! Οι πολίτες που ψάχνουν να βρουν ένα μονοπάτι διαφυγής μέσα στη ζούγκλα και δε βρίσκουν. Μας ενδιαφέρει η δική μας ζωή σε μια επαρχιακή πόλη.
Το νοικοκυριό που χρωστάει στις Τράπεζες ή στο Δημόσιο είναι αδύνατο να πληρώσει τα χρέη του μετά την «κρίση», αφού τα χρήματα που απαιτούνται για την απελευθέρωση του δανειολήπτη, δεν υπάρχουν! Όπως δεν υπάρχουν και τα χρήματα που απαιτούνται να εξοφληθούν υποχρεώσεις προς τρίτους.
Η ανυπαρξία των χρημάτων δεν αφορά την τσέπη ή το θησαυροφυλάκιο ή τις προθέσεις του οφειλέτη, αλλά την ίδια την αγορά, απ’ όπου αντλούν την οικονομική δύναμή τους ο επαγγελματίας και η επιχείρηση. Ό,τι και να κάνει, ακόμα και την καλύτερη κίνηση να κάνει ο πιο δαιμόνιος έμπορος ή ο ευφυέστερος επιχειρηματίας, αποκλείεται να κερδίσει εκεί έξω στην αγορά το χρήμα που απαιτείται για τον σκοπό της αποπληρωμής. Δεν θα βρει χρήμα, επειδή αυτό που υπήρχε πριν το 2008, δινόταν μόνο από τις Τράπεζες, ήταν λογιστικό και στα χρόνια της ύφεσης που ακολούθησαν, αποσύρθηκε από την αγορά. Πού πήγε; Πάλι στις Τράπεζες! Οι οποίες φυσικά το κρατάνε τώρα. Το έδωσαν για να κάνουν παιγνίδι.
Το παιγνίδι τους όμως άλλαξε. Δεν το δίνουν πίσω! Η ρευστότητα δεν θα επανέλθει ποτέ στα επίπεδα προ του 2008.
Τώρα, τι πρέπει να κάνει τάχα ένα νοικοκυριό που, όσο και να βαράει τον κώλο του στο χώμα, δεν μπορεί να βρει χρήμα για να εξοφλήσει τα χρέη του;
Το μόνο που αντικειμενικά μπορεί να κάνει, είναι να πουλήσει ό,τι έχει και δεν έχει, αν έχει. Αν έχει και δεν το πουλήσει, θα του το πάρουν οι Τράπεζες. Αν δεν έχει να πουλήσει κάτι, δεν έχει λόγο να στενοχωριέται για τίποτα! Οι Τράπεζες δεν νοιάζονται για τη ζημιά που θα έχουν από δάνεια που έδωσαν σε πένητες. Θα τους ενοχλούν βεβαίως με τις τηλεφωνικές εταιρείες, όχι για να εισπράξουν, αλλά μόνο για να νομιμοποιούν «ηθικά» το δόγμα ότι «όποιος παίρνει δανεικά, πρέπει να τα επιστρέφει». Η ουσία όμως γι’ αυτές είναι άλλη: Ήθελαν τον μέγιστο έλεγχο της ιδιοκτησίας και στο εξής θα τον έχουν. Τελεία.
Για το μέλλον, ο μόνος τρόπος αντίδρασης του πολίτη (εμείς θα λέγαμε του υπηκόου) είναι να ΜΗ δανείζεται πλέον ούτε δεκάρα τσακιστή από τις Τράπεζες. Έξυπνο είναι να ζει χωρίς απόκλιση από τα χρήματα που κερδίζει σε όποια δουλειά κάνει. Λίγα; Θα ζει με λίγα. Πολλά; Με πολλά! Ποτέ όμως περισσότερα από το μισθό ή από το οποιοδήποτε άλλο εισόδημα. Ούτε μία δεκάρα παραπάνω. Ποτέ πια δανεικά! Μέχρι τουλάχιστον να μάθουμε στις ειδήσεις ότι αποκαταστάθηκε απολύτως η σχέση του νομίσματος με το απόθεμα σε χρυσό. Δεν ξέρουμε αν θα γίνει μέχρι την επόμενη κρίση, αλλά επειδή «δεν πάει άλλο», επειδή «ο κόμπος έφτασε στο χτένι», κάποτε θα γίνει. Ο υπήκοος (άντε, ο πολίτης) μόνο τότε θα είναι ασφαλής.
