Στον “ενδιάμεσο χώρο” γίνονται πολλά, χωρίς να γίνεται τίποτα. Δεν σημαίνει όμως ότι ο δημοκράτης που αναμένει το ουσιώδες, θα εγκαταλείψει την πολιτική του πατρίδα για να ξενιτευτεί στην αριστερά ή την δεξιά ενισχύοντας τον νέο διπολισμό που φιλοτεχνείται. Όχι. Ο δημοκράτης επιμένει: Θέλω έναν φορέα να στεγάσει το “φιλελεύθερο κέντρο”.
Μια εξήγηση για την αυτοακύρωση, τελικά δε, την αλληλοεξουδετέρωση των καλύτερων αναλύσεων ή και των προτάσεων που διατυπώνονται στον “ενδιάμεσο χώρο”, θα μπορούσε να είναι η κοινή εμμονή τους να στήσουν από την αρχή το μαζικό κόμμα του παρελθόντος, αναζητούν δηλαδή αναβίωση της πολιτικής κληρονομιάς που άφησε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα.
Όπως και να στολίσουν το εγχείρημα συνένωσης των κομμάτων και των κομματιδίων του χώρου, δεν θα το πετύχουν, επειδή τουλάχιστον δύο προϋποθέσεις φαίνεται να είναι ανέγγιχτες μέχρι στιγμής, απ’ όλους: Η ηγετική φυσιογνωμία και το πλατύ λαϊκό έρεισμα.
Λοιπόν, η ηγετική φυσιογνωμία που λείπει, δεν αποτελεί μειονέκτημα, καθώς νομίζουν οι πολλοί, αλλά ιστορική ευκαιρία να οικοδομηθεί ένα “κόμμα αρχών”. Απέναντι στον ηγέτη Ανδρέα δεν υπήρχε καμία τέτοια δυνατότητα επί δεκαετίες. Ούτε καν απέναντι σ’ αυτό που άφησε πίσω του, αν και στο σημείο αυτό αξίζει να σκεφτεί κανείς ότι… τίποτα δεν θα μπορούσε να σταματήσει και τη φθορά του, τη φθορά που θα φτάσει νομοτελειακά μέχρι την εξαέρωση και, φυσικά, την ανυπαρξία. Να προσθέσουμε δε ότι: Η Ιστορία χρίζει τους ηγέτες που χρειάζεται σε μια ορισμένη στιγμή της. Για να το κάνει αυτό, δεν ψάχνει ταλέντα. Μπορεί να κάνει ηγέτη ακόμα και τον Φούφουτο. Μπορεί να μετατρέψει σε εθνάρχη ακόμα και το γίδι.
μως σε τούτη εδώ την εποχή η Ιστορία ΔΕΝ χρειάζεται ηγέτες που να οδηγούν το λαό, αλλά πρώτους μεταξύ ίσων που οδηγούνται από τον λαό. Κι αυτό έχει τεράστια διαφορά! Στην πολιτική γλώσσα αυτό μεταφράζεται κάπως έτσι: Σε τούτη τη συγκυρία είναι χαζό να ψάχνουμε ποιος θα ηγηθεί. Είναι η στιγμή που πρέπει να πούμε ότι οι ΑΡΧΕΣ θα ηγηθούν. Πρώτος μεταξύ ίσων θα είναι εκείνος που μπορεί να τις εφαρμόσει καλύτερα από άλλους. Οι δε ΑΡΧΕΣ είναι οι “πολιτικοί νόμοι” που θα θέσουμε ΕΜΕΙΣ.
Έτσι κάπως ξεκαθαρίζουμε το θέμα του ηγέτη που ψάχνει και δεν βρίσκει το “προοδευτικό κέντρο”.
Η δεύτερη προϋπόθεση για την ανασύσταση του “προοδευτικού κέντρου” (που λείπει) είναι η εμμονή όλων των αναλυτών και των στοχαστών στον μαζικό χαρακτήρα που πρέπει να έχει ο “τρίτος πόλος” ή, κατ’ άλλους, το νέο κόμμα εξουσίας. Ο κόσμος τελεί ακόμα υπό τον αστερισμό του ΜΑΖΙΚΟΥ, δεν έχει γίνει αντιληπτό ότι οι μάζες έχασαν ΚΑΙ την επαναστατική τους ορμή που υποδείκνυε ο Μαρξ ΚΑΙ τον ιστορικό τους ρόλο που τους έδινε ο Λένιν, έχασαν όμως ΚΑΙ την φυσιογνωμία τους, αυτή που – μέσω του συνδικαλισμού – έδινε μέχρι τώρα την ορμή της μάζας απέναντι στην κυβερνητικό αυταρχισμό. Η αναβίωση κατά συνέπεια του “μεγάλου κόμματος” δεν μπορεί να θεμελιωθεί πάνω στη μάζα, ούτε στη ισχύ του “όλοι μαζί”, ούτε καν στην έγερση του πολίτη από τον καναπέ. Το “κόμμα αρχών” ΔΕ μπορεί να είναι μαζικό. Κι αφού δε μπορεί να είναι μαζικό, πρέπει να είναι φιλοσοφημένο, για να διατηρείται στο “μέτρο” που ορίζεται από την δημοκρατικότητα και τον ουμανισμό, να κινείται στο όριο που αφήνει μακριά τις ακρότητες, τόσο τις αριστερές, όσο και τις δεξιές. Όχι μόνο τις αριστερές και τις δεξιές, αλλά και τις δογματικές, κάθε είδους δογματικές ακρότητες, ενδεικτικά ν’ αναφέρουμε τις συνωμοσιολογικές και τις θρησκευτικές.
Όμως: Αν ένα νέο κόμμα ΔΕΝ είναι μαζικό, όπως ήταν το ΠΑΣΟΚ στις δόξες του, τι άραγε θα μπορούσε να είναι;
Ολιγάριθμο.
Και, θα πεις, ένα ολιγάριθμο “κόμμα αρχών”, χωρίς φίρμα στην αρχηγία του, μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία;
Ναι, μπορεί! Για ένα σπουδαίο λόγο μπορεί: Το εκλογικό σώμα δεν είναι εκπαιδευμένο να δέχεται μόνο την ηγετική προσωπικότητα ως μεσσία, αλλά και την “πεφωτισμένη συλλογική ηγεσία”. Δεν είναι η άριστη συνθήκη για να φτιάξουμε έναν ωραίο κόσμο, είναι όμως η αφετηρία μιας νέας πολιτικής διαδρομής.
Να το πούμε πιο απλά: Φανταστείτε ένα ολιγάριθμο “κόμμα αρχών”, ένα “κόμμα δημιουργών”, που έχει επίλεκτα μέλη γνώστες της πολιτικής επιστήμης, βασικό αξίωμα του οποίου είναι ότι το επιχειρείν είναι εθνική αρετή. Αρχηγός του είναι ένα από τα μέλη του, “πρώτος μεταξύ ίσων”, με ορισμένη θητεία που δεν θ’ ανανεώνεται με καμία διαδικασία. Το κόμμα απευθύνεται στο λαό αναγορεύοντας τον Τύπο Μέγα Κριτή του και αυτή θα είναι μία από τις βασικές του Δημοκρατικές Αρχές. Ο έντυπος και ο ηλεκτρονικός Τύπος για το καταστατικό του κόμματος θα είναι ιερός και απαραβίαστος ακόμα και αν ασκεί στο κόμμα ή στους αξιωματούχους του κατεδαφιστική κριτική. Ούτε καν η “συκοφαντική δυσφήμιση δια του Τύπου” δεν θα διώκεται.
Φανταστείτε ένα τόσο φιλελεύθερο κεντρώο κόμμα, ικανό να μας κάνει πολιτικά ευτυχείς. Με δώδεκα μέλη ανά Δήμο, εκλεγμένα από τους ίδιους τους δημότες (και φίλους του κόμματος) ίσον 3.900 μέλη σε όλη την Ελλάδα, θα κάνει ευκίνητα τις συμμαχίες του σε τοπικό ή σε κεντρικό επίπεδο, ανάλογα τις περιστάσεις.
Γιατί “12”;
Επειδή ο αριθμός “12” είναι μεγαλύτερος από το τίποτα και μικρότερος από τη μάζα. Θέλουμε ένα κόμμα σφιχτό, κρουστό, λειτουργικό, που θα ασκεί συνεχή διάλογο με το λαό, οργανώνοντας σε κάθε πόλη, κάθε βδομάδα, μία πολιτική εκδήλωση ανοιχτού διαλόγου, μία “κάτω Βουλή”, ας πούμε. Ανά τακτά διαστήματα, όλοι οι πολίτες θα μπορούν να είναι υποψήφια μέλη του, αλλά για να γίνουν δεκτά, θα πρέπει να έχουν αποδείξει την πολιτική τους σκέψη, να συγκεντρώνει ο καθένας μία σειρά προϋποθέσεων τελοσπάντων.
Φτάνουν αυτά. Όσα παραλείπονται, περιμένουν εσάς…
