Ο καταρράκτης του Μοκιστιάνου στη Μυρτιά έγινε ήδη αγαπημένος τόπος προορισμού πολλών εκδρομέων. Οι λάτρεις της φύσης αναζητούν την εμπειρία αυτή, πηγαίνουν στη Μυρτιά και ρωτούν «πώς πάμε στον καταρράκτη;». Μετά από πολλή μεγάλη καθυστέρηση ο Δήμος αποφάσισε να προχωρήσει στην τοπογραφική μελέτη για την διάνοιξη του μονοπατιού που θα οδηγεί με ασφάλεια τους εκδρομείς στον διάσημο πλέον καταρράκτη, οι φωτογραφίες του οποίου έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο.
Μέχρι όμως να γίνει το μονοπάτι και να καταστεί ασφαλής η διαδρομή, σκεφτήκαμε να δημοσιεύσουμε έναν ΟΔΗΓΟ, με βάση τον οποίο θα μπορέσετε να φτάσετε στον καταρράκτη με τους φίλους σας. Αφορμή γι’ αυτό ήταν το αίτημα ενός αναγνώστη που ζήτησε να τον κατατοπίσουμε για το πώς μπορεί να φτάσει εκεί:
Πηγαίνετε στην Κάτω Μυρτιά. Περνάτε τον γνωστό σε όλους Αϊλιά. Φτάνετε στο γνωστό εξοχικό κέντρο Ντάλα, όπου μπορείτε να πιείτε τον καφέ σας και, στο γυρισμό, να φάτε, αν θέλετε. Μετά το Κέντρο Ντάλα σε μικρή απόσταση θα βρείτε το ποτάμι και τη γέφυρα πάνω από αυτό. Αυτό το ποτάμι είναι ο Μοκιστιάνος.
Αμέσως μετά τη γέφυρα ο δρόμος δεξιά οδηγεί στα Λουτρά Μυρτιάς και (αμέσως) αριστερά, σαν διχάλα, υπάρχει ένας ανηφορικός αγροτικός δρόμος. Αυτός είναι ο δικός σας δρόμος. Αν έχετε χαμηλό αυτοκίνητο, πρέπει να το αφήσετε κάπου πριν τη γέφυρα, επειδή είναι επικίνδυνο να του προκαλέσετε ζημία σε κάποια σημεία του ανηφορικού αγροτικού δρόμου. Μπορείτε να το αφήσετε και μετά την πρώτη ανηφόρα του αγροτικού δρόμου, κάπου δεξιά, στην πρώτη στροφή. Αν έχετε 4χ4 ή έστω ψηλό αυτοκίνητο, μπορείτε ν’ ανεβείτε με αυτό ολόκληρη την ανηφόρα και να διανύσετε έτσι τη μεγαλύτερη απόσταση με άνεση.
Με τα πόδια ή με το αυτοκίνητο ή με τη μηχανή (που θέλει βέβαια πολλή προσοχή) θ’ ανεβείτε τον αγροτικό δρόμο και τις στροφές του, θα προσπεράσετε έναν ελαιώνα (εντός του οποίου υπάρχει ένα σπίτι που βλέπει κάτω χαμηλά την Τριχωνίδα) και θα φτάσετε στα πρώτα λιοστάσια. Αυτός είναι ο Παλιουριάς, όπως λέγεται. Εκεί θα βρεθείτε σ’ ένα σταυροδρόμι. Μην πάτε δεξιά. Η δική σας διαδρομή είναι αριστερά.
Θα βαδίσετε για λίγο ανάμεσα στα λιοστάσια και συνεχίζοντας στον αγροτικό δρόμο, βγαίνοντας πλέον από τα λιοστάσια, έχετε το νου σας, διότι φτάνετε στο σημείο, όπου θ’ αναζητήσετε την αρχή του μονοπατιού. Το δύσκολο θα είναι να βρείτε το ακριβές σημείο. Αν έχετε όχημα, πρέπει να το αφήσετε τώρα στην άκρη του αγροτικού δρόμου και περπατώντας στ’ αριστερά του να βρείτε την αρχή του μονοπατιού. Μοιάζει με ξέφωτο και βρίσκεται ανάμεσα σε ψηλούς θάμνους.
Κάποιοι καλοί άνθρωποι φροντίζουν από καιρού εις καιρόν να βάζουν πρόχειρες πινακίδες που δείχνουν το δρόμο. Δυστυχώς όμως οι πινακίδες αυτές δεν είναι πάντα στη θέση τους, επειδή καταστρέφονται από εξυπνάκηδες.
Βρίσκοντας την πρώτη «πύλη» ανάμεσα στους θάμνους βγαίνετε σ’ ένα κτήμα και βαδίζετε στην κορυφή του προσπερνώντας το. Αναζητάτε ένα παλιό μαντρί αριστερά σας και θα το δείτε σε λίγο. Στρίβετε για να περάσετε μπροστά του και να συνεχίσετε στα ριζά του λόγγου μέχρι να βρείτε ένα αραιοφυτεμένο λιοστάσι. Μέχρι να γίνει το μονοπάτι που θα φτιάξει ο Δήμος, πρέπει να βαδίσετε μέσα στο λιοστάσι αυτό. Τώρα αναζητάτε στη βόρεια πλευρά του μια «στοά» μέσα στο λόγγο. Σχηματίζεται από ψηλούς θάμνους. Εκεί αρχίζει το κατηφορικό μονοπάτι. Σκεπάζεται από τα άγρια κλαριά.
Μόλις μπείτε σ’ αυτό το σκιερό μονοπάτι που μοιάζει με στοά μέσα στο δάσος, πρέπει να μεγιστοποιήσετε την προσοχή σας. Στην περιοχή υπάρχουν αγριογούρουνα και φίδια. Και βέβαια πρέπει να κατεβαίνετε με προσοχή για να μη γλιστρήσετε ή για να μην κατρακυλήσετε. Το μονοπάτι αυτό δεν προσφέρεται για παιδιά, ούτε για καρδιακούς, ούτε για παχείς ανθρώπους.
Η προσεκτική κατάβαση μπορεί να πάρει γύρω στα 15 λεπτά και, αντίστροφα, η ανάβαση, γύρω στα 20 λεπτά. Είναι μαγική διαδρομή, αλλά πρέπει να γίνει με προσοχή και σε καμία περίπτωση να μην την κάνει κανείς μόνος. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι απρόβλεπτος: Ένα χαλίκι που θα πατήσετε, μπορεί να λειτουργήσει ως «ρόδα» στα πόδια σας κι εσάς ένα αυτοκίνητο χωρίς τιμόνι. Ή μία μικρή ρίζα που μπορεί να τυλιχτεί στο πόδια σας και να λειτουργήσει σαν μια γερή τρικλοποδιά.
Κατεβαίνοντας θ’ ακούσετε τον αχό του καταρράκτη. Κι αυτό θα σας οδηγεί. Μπορεί να δείτε και αετούς ή γεράκια να πετάνε. Κάπου σιμά, στους βράχους της άγριας κοιλάδας έχουν τη φωλιά τους. Όταν όμως φτάσετε σε αυτόν, μη θαμπωθείτε από την ομορφιά του και χαλαρώσει η προσοχή σας, γιατί κινδυνεύετε να γλιστρήσετε πάνω στις βρεγμένες πέτρες. Αν πέσετε, θα χτυπήσετε σίγουρα. Δεν θα είναι οποιοδήποτε πέσιμο.
Η «γαλάζια λίμνη» που σχηματίζεται στην βάση του καταρράκτη, θα βάλει τις αισθήσεις σας σε πειρασμό και θα περάσει από το νου σας να κάνετε βουτιά. ΜΗΝ το τολμήσετε. Ο καταρράκτης «δουλεύει» σα νεροτριβή. Μπορεί να παρασύρει τον κολυμβητή στη δίνη του ή, ακόμη χειρότερα, να τον «πατήσει» στο βυθό. Αλλά και η έξοδος από την «περιφέρειά» του δεν είναι εύκολη. Τα τοιχώματα κάτω από την επιφάνεια είναι επικλινή και λεία. Ο κολυμβητής θα είναι πολύ δύσκολο να βγει μόνος του, αν δεν τον τραβήξουν οι φίλοι του.
Λίγο πιο κάτω από τον καταρράκτη υπήρχε παλιά ένα ξύλινο γεφύρι, μισό μέτρο πλάτος, από το οποίο περνούσαν οι Μυρτιώτες πανωχωριανοί για τα κτήματά τους στον Παλιουριά ερχόμενοι από τις «Βαμπακιές» και τον «Κούμαρο», όπως έλεγαν το μικρό οροπέδιο και την κορυφή του λόφου αντίστοιχα, πάνω από το ρέμα. Τα φορτωμένα ζώα περνούσαν μέσα στο νερό. Τώρα το ξύλινο γεφυράκι δεν υπάρχει.
Τα υπόλοιπα δεν χρειάζονται περιγραφή. Τ’ αφήνουμε στην απόλαυση όποιου τολμήσει να κάνει αυτή την έξοδο στο μεγάλο Ναό της φύσης για να προσευχηθεί στο εικονοστάσι της.
