Αντιγράφω από προσωπικό μήνυμα που μου έστειλε μία φίλη απ’ τα παλιά: “Μας αλυσοδέσανε ντόπιοι και ξένοι και δεν κάνουμε τίποτα. Πρέπει να πάρουμε πίσω τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας. ΠΩΣ ΟΜΩΣ; Είναι άλλου είδους πόλεμος αυτός…”.
Τι θα μπορούσε άραγε κάποιος από σας ν’ απαντήσει σ’ αυτό το (κοινό) ερώτημα με λίγα λόγια κι απλά;
Βάζω το ερώτημα σε σας, αλλά θα το επιχειρήσω πρώτος εδώ, μιας και το οφείλω στην φίλη μου, χωρίς να θέλω να προκαταλάβω καμία δική σας απάντηση:
Ξεκινάω από την καίρια παρατήρηση που λέει “είναι άλλου είδους πόλεμος αυτός”. Διότι, ναι, πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε πως, ό,τι και αν κάνουμε, θα ήταν ηλίθιο να χρησιμοποιήσουμε τα γνωστά όπλα διαμαρτυρίας ή αντίστασης: Την συγκέντρωση στην πλατεία, την διαδήλωση, την απεργία, την κατάληψη, τη βία. Είναι άχρηστα πλέον αυτά τα όπλα. Και είναι άχρηστα, επειδή το σύστημα, προτού κάνει το άλμα στο μέλλον (του) φρόντισε να εξουδετερώσει όλα τα διαθέσιμα όπλα του λαού. Που σημαίνει πρακτικά, ότι εμείς πρέπει να εφεύρουμε νέα. Επειγόντως, νέα.
Πώς τα εξουδετέρωσε;
Να σας πω: Δημιούργησε την Ευρωπαϊκή Ένωση, ας πούμε, στην οποία αποφασίζουν γραφειοκρατικά οι Τεχνικές Επιτροπές. Οι αιρετοί νομιμοποιούν με την υπογραφή τους τα “Σχέδια” των Επιτροπών, αδυνατούν όμως να ελέγξουν τις συνέπειες των κανονισμών που επικυρώνουν με την υπογραφή τους. Και να ήθελαν, δεν θα μπορούσαν να το κάνουν!
Αυτό σημαίνει ότι “τ’ αφεντικό” ΔΕΝ είναι ο αιρετός. Δεν είναι ο εκλεκτός του λαού, δεν είναι ο εξουσιοδοτημένος εκπρόσωπός του. Δεν είναι ο πρωθυπουργός της χώρας, ούτε ο υπουργός της Ελληνικής (ή όποιας άλλης Ευρωπαϊκής) κυβέρνησης, ούτε ο βουλευτής οιουδήποτε κόμματος, δεξιού ή αριστερού. Δεν είναι καν ένα πρόσωπο. Είναι μια απρόσωπη γραφειοκρατική οντότητα που δεν υπακούει σε καμία λογική, σε κανένα αίσθημα, σε καμία αίσθηση. Λειτουργεί μηχανικά, όπως το ρομπότ, αυτόματα, ψυχρά, παγωμένα, καταψυκτικά.
Με μια μονοκονδυλιά, οι αιρετοί όλων των Ευρωπαϊκών χωρών μετατράπηκαν σε άβουλα όργανα μιας απρόσωπης εξουσίας, παλιάτσοι ενός μυστικού θιάσου και, ως τέτοιοι, νομιμοποιούν τις αποφάσεις των τεχνοκρατών. Αποφάσεις που τις περισσότερες φορές οι ανέτοιμοι γι’ αυτά τα πράγματα αιρετοί άρχοντες των λαών ΔΕΝ κατανοούν, δεν προλαβαίνουν καν να διαβάσουν τους σωρούς των σελίδων…
Οι τεχνοκράτες αυτοί, οι συντάκτες των νόμων και των μνημονίων, ελέγχονται από τα συμφέροντα για τα οποία δουλεύουν μυστικά και τα οποία δεν εμφανίζονται ποτέ στο προσκήνιο.
Αλλ’ αυτό αυτό είναι μία κεκαλυμμένη δικτατορία!
Όταν κάποτε ο εργάτης κατέβαινε σε απεργία, ο εργοστασιάρχης “τα έκανε πάνω του” γιατί έπρεπε κάπως να δικαιώσει τον εργάτη ή, έστω, να διαπραγματευτεί μαζί του και να βρει μια δίκαιη λύση για το πρόβλημα.
Όμως εδώ…ν’ απεργήσει ποιος… εναντίον ποιου… να τον ακούσει ποιος… πού… και να διαπραγματευτεί ποιος με ποιον τι…
Είναι σα να λέμε ότι πάμε να κάνουμε τον “πόλεμο των άστρων” με τα καριοφίλια του Κολοκοτρώνη για να μην πω με τις σάρισες του Μεγαλέξανδρου. Οι διαδηλώσεις, οι απεργίες, οι καταλήψεις, η βία, το πολύ να μοιάζουν με το σπαθί του Νικηταρά του Τουρκοφάγου με το οποίο ξεκινάει μοναχός του να πάρει την Πόλη και την Αγιασοφιά…
Κι ερχόμαστε τώρα στο άλλο ερώτημα του μηνύματος: “Πώς θα πάρουμε πίσω τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας;”, αφού… δε μπορεί να γίνει με τις διαδηλώσεις, τις απεργίες, τις καταλήψεις, ούτε καν με τη βία;
Εδώ σε θέλω!
Άντε και ψηφίζουμε στις επόμενες εκλογές το κόμμα που θέλω εγώ ή το κόμμα που θέλεις εσύ ή το κόμμα που θέλει ο άλλος. Τι θα γίνει; “Μια τρύπα στο νερό” θα γίνει. Γιατί όλα τα πόστα είναι πιασμένα. Δεν υπάρχει ούτε μία ρωγμή στον τοίχο να περάσεις από κει… Οι Συριζαίοι που παρίσταναν τον κόκορα, έδεσαν τη χώρα χειροπόδαρα για έναν αιώνα. Και τώρα υποκρίνονται τον κυβερνήτη! Η αλήθεια όμως είναι πικρή: Ίσα που θ’ ανασαίνουμε εμείς, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, τα δισέγγονα και τα τρισέγγονά μας. Εκεί που θα μπορούσε ν’ αποφύγουμε τη σκλαβιά το 2014 ή, έστω, να την μετριάσουμε, ήρθαν αυτοί (με ορατούς πολιορκητικούς κριούς τον Κουβέλη, τον Παυλόπουλο, τα Αθηναϊκά έντυπα και, κυρίως, ηλεκτρονικά Μέσα Ενημέρωσης, και, φυσικά, με την ψήφο του πάντα ευκολόπιστου Ελληνικού λαού) για να το… σιγουρέψουν! Έκαμαν και μία εκλεπτυσμένη προπαγάνδα στα social media, ολοκλήρωσαν το παιγνίδι… Δε χρειάζεται να πούμε άλλα περί αυτού. Αυτό τελείωσε. Όπως τελείωσαν και όσα προηγήθηκαν αυτού…
Ξανά το ερώτημα: Τώρα… “πώς θα πάρουμε πίσω τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας”;
Υπάρχουν δύο λύσεις επιβίωσης:
Η μία είναι να γίνουμε καλόγεροι οι άντρες και καλόγριες οι γυναίκες. Να καταφύγουμε σε κοινόβια. Αν το αντρικό με το γυναικείο κοινόβιο είναι κοντά, η ζωή μας θα μοιάζει με αυτήν του παραδείσου.
Εδώ που τα λέμε… δεν ακούγεται και τόσο κακό αυτό το σενάριο…
Η άλλη λύση είναι κομματάκι πιο δύσκολη:
Να παραμερίσουμε ΟΛΕΣ τις διαφωνίες μας ΕΜΕΙΣ εδώ κάτω, να ξεπεράσουμε ΟΛΕΣ τις ξινίλες που αναπτύξαμε τον καιρό που οι Έλληνες διαχωρίστηκαν σε “πράσινους” και “Βένετους” (εννοώ τους “μνημονιακούς” και τους “αντιμνημονιακούς”) και να ιδρύσουμε ένα ευρύ λαϊκό ΚΙΝΗΜΑ χωρίς καμία μνησικακία και κανένα ιδεολογικό πρόσημο μπροστά, που δεν θα έχει κανέναν αρχηγό (θα μπαίνει τυπικά το όνομα ενός μέλους για να είναι νόμιμο) αλλά που θα κάνει μερικά πολύ απλά πράγματα, όταν θα γίνει εξουσία μέσω εκλογών (όχι μέσω δικτατορίας ρε)…
Ποια “απλά πράγματα” θα κάνει, δεν είναι της ώρας.
Εκείνο που προέχει, είναι να κατανοήσουμε την ανάγκη συμμετοχής του καθένα μας σε κάτι κοινό. Να κάνουμε από κοινού μονάχα εκείνο στο οποίο συμφωνούμε όλοι. Όλα τ’ άλλα να τ’ αφήσουμε στην άκρη. Η θεωρία ότι ένα κόμμα πρέπει να έχει θέσεις για όλα τα θέματα, είναι εκ του πονηρού, άσε που είναι και ηλίθια.
Είπαμε όμως: Ξεχάστε την διαδήλωση, την απεργία κ.λ.π. ως μορφές δράσης. Ξεχάστε τους αριστερούς μύθους για την επανάσταση και τους δεξιούς για την Αγιασοφιά. Όχι, Εδώ, έστω για λίγο, έστω με ημερομηνία λήξης της “συνεργασίας”, πρέπει να στήσουμε όρθιο ένα Μη Αρχηγικό Κίνημα. Χωρίς ιδεολογία, καθαρά ορθολογιστικό. Που θα πει, στρατηγικά, διαλεκτικά, ρεαλιστικά, ψυχρά, ήσυχα: Σέβομαι όλες τις διεθνείς συμφωνίες του κράτους (μ’ αρέσουν – δε μ’ αρέσουν, αδιάφορο) σέβομαι και όλους τους νόμους που ψήφισαν οι καραγκιόζηδες που κυβέρνησαν τη χώρα, εκτός από έναν: Το φορολογικό των επιχειρήσεων. Το μόνο που θα διαπραγματευτώ με τους δανειστές της χώρας είναι το φορολογικό. Απαιτώ, μέχρι θανάτου, απαιτώ αφορολόγητο για τη μικρή επιχείρηση.
Θυμηθείτε: Η μικρή ατομική επιχείρηση είναι στο DNA του Έλληνα. Είναι, γιατί η μικρή επιχείρηση ανταποκρίνεται στο μινιμαλιστικό αγροτικό τοπίο της χώρας, όπως οι πεζούλες στα βουνά, είναι η μήτρα που μας γέννησε, είναι το καλούπι μας. Ανταποκρίνεται στην ατίθαση και αρειμάνια Ελληνική ατομικότητα, ναι, αυτήν που γεννά το περίφημο “επιχειρηματικό δαιμόνιο” του Έλληνα. Οι Έλληνες έμαθαν να γίνονται εργοδότες του εαυτού τους, αυτό δεν μπορεί ν’ αλλάξει, δεν άλλαξε ποτέ, δεν θ’ αλλάξει τώρα, δεν θ’ αλλάξει στον αιώνα τον άπαντα. Η μεγάλη ξένη Εταιρεία που περιμένουμε τάχα μετά φανών και λαμπάδων να έρθει και να επενδύσει, όσα καλά και να φέρει, είναι η δύναμη που συντρίβει αργά – σιγά τον Έλληνα. Η ατομική όμως, αυτή που λέγεται “μικρομεσαία επιχείρηση”, τον κάνει δημιουργό.
Σ’ αυτήν ο Έλληνας μεγαλουργεί. Στην Πολυεθνική χάνεται. Και δεν υπάρχει κανένας λόγος “να εκπαιδευτούμε στην Σχολή σκέψης των Βορειοευρωπαίων και των Ιαπώνων…
Οι καταστροφικές συμφωνίες που υπέγραψαν οι κάφροι κυβερνήτες της χώρας με τους δανειστές (οι οποίοι ΔΕΝ είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν αυτό που ξέρουμε εμείς) είναι πρωτόκολλο ολικής παράδοσης της χώρας στους εχθρούς της, στ’ αρπακτικά και τα όρνεα.
Αλλά μην ακούτε ως συμβιβασμό, μην το εκλαμβάνετε ως πράξη υποταγής αυτό που γράφηκε παραπάνω, ότι “σέβομαι όλες τις διεθνείς συμφωνίες του κράτους”, αυτές που έκαμαν οι μέχρι τώρα (ή… οι μέχρι τότε) κυβερνήτες. Δεν είναι πράξη υποταγής, αλλά στρατηγική κίνηση. Είναι μία έμψυχη ενέργεια απέναντι στο άψυχο σύστημα. Η μικρή επιχείρηση είναι το μοναδικό όπλο που απέμεινε στο λαό για ν’ αντισταθεί στη Νέα Τάξη Πραγμάτων, όπως τη λένε. Είναι επίσης το μόνο όπλο του λαού που – σε ανθρώπινη διάσταση – η Νέα Τάξη Πραγμάτων ΔΕΝ μπορεί ν’ αντιμετωπίσει. Την κατεδαφίζει λοιπόν με την φορολογία. Άλλο τρόπο δεν έχει.
Τι θα γινόταν λοιπόν αν εστιάζαμε σ’ αυτό; Τι θα γινόταν άραγε αν δημιουργούσαμε ένα κόμμα δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, κάθε καρυδιάς καρύδι, με ΕΝΑΝ και μόνο στόχο, την κατάργηση της φορολογίας στη μικρή επιχείρηση;
Είναι αφελές άραγε να το προτείνει κανείς; Γιατί είναι αφελές; Επειδή, μάλλον, πιστεύεις ότι “όλα είναι στημένα”… Ναι, εντάξει, είναι. Λοιπόν; Εσύ τι κάνεις γι’ αυτό;
Ακόμα ένα επιχείρημα για το προτεινόμενο “διακύβευμα”:
Θυμηθείτε γιατί έπεσε η Κωνσταντινούπολη στους Τούρκους το 1453: Επειδή οι Βυζαντινοί φορολογούσαν με 50% και βάλε τους υπηκόους της αυτοκρατορίας, τους άφηναν μόνο όσο ήταν αρκετό για να ζήσουν… Πήγε λοιπόν ο Μωάμεθ στην Ελληνική τότε σημερινή Τουρκία και είπε στους κατοίκους που (όπως σήμερα εμείς) βρίσκονταν σε απόγνωση: “Βοηθήστε με να πάρω την Πόλη, γιατί σ’ εμένα θα δίνετε μόνο 10% φόρο”… Κι εκείνοι ανταποκρίθηκαν. Το στράτευμα του Μωάμεθ που πήρε την Πόλη και την Αγιασοφιά, αποτελούταν σε ποσοστό 70% από Έλληνες χριστιανούς, ΟΧΙ από Τούρκους!
Ε, λοιπόν, τα ίδια θα γίνουν τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα, εδώ, αν δεν κάνουμε ΤΩΡΑ κάτι ΕΜΕΙΣ. Θα γίνει η νέα άλωση της “νέας Πόλης”… Τα χρόνια πριν από το 1453 κανείς δεν άκουσε τον Γεώργιο Γεμιστό ή Πλήθωνα που φώναζε μάταια στον φίλο του Κωνσταντίνο Παλαιολόγο να δώσει την γεωργική γη σε όσους την δουλεύουν για όσο τη δουλεύουν. Σήμερα όμως… όλοι εμείς εδώ κάτω, όχι εκεί πάνω… πρέπει ν’ ακούσουμε το απλούστερο και να συμφωνήσουμε σε αυτό χωρίς αστερίσκους, χωρίς κομματικούς ή πολιτικούς διαχωρισμούς, χωρίς φιλοσοφικές ή άλλες αποκλίσεις:
Από την αφορολόγητη μικρομεσαία επιχείρηση που θα στηθεί στον πρωτογενή τομέα, μπορεί (για αρχή μόνο) να γεννηθεί ο νέος κύκλος της νεοελληνικής ιστορίας, αν ΕΜΕΙΣ, ο λαός, όχι τα κόμματα, επιβάλλουμε πολιτικά αυτήν την απλή, αλλά πυρηνική θέλησή μας.
Αντε καί καταφέραμε καί ιδρύσαμε τό ΜΑΚ.
Αντε καί στίς επερχόμενες εκλογές βγαίνει πρώτο κόμμα καί αναλαμβάνει τήν διοίκηση καί κατά συνέπεια καί τήν οργάνωση τής χώρας.
Αφορολόγητο στήν μικρομεσαία επιχείρηση;
Γιά ποιό λόγο;
Απ΄τό ένα άκρο δηλαδή στό άλλο;
Είναι δύσκολο νά γίνει κατανοητό(τουλάχιστον σέ μένα) πώς, μέσω φορολογικών συστημάτων γενικά καί μέ τό αφορολόγητο τών μικρομεσαίων επιχειρήσεων ειδικά, θά μπορέσουν κάποιοι ''νά πάρουν πίσω τίς ζωές τους……………….''
Καί επιτέλους άς γίνει κατανοητό κάποτε πώς κανείς δέν μπορεί νά αλυσοδέσει κάποιον, εάν αυτός δέν τού επιτρέψει νά τού πάρει μέτρα γιά τό μήκος τής αλυσίδας.
Αδαρτοι κλαίνε όλοι………..πού λένε στό χωριό μου. Δυστυχώς ξεχάσανε όλα όσα κάνανε ή ανέχονταν νά γίνονται τά προηγούμενα χρόνια καί ξαφνικά νομίσανε πώς ώς διά μαγίας βρεθήκανε δεμένοι. Κάτι σάν παρθενογέννηση ένα πράγμα.
Καί αφού ο πόλεμος είναι πόλεμος, έστω καί άν είναι ''άλλου είδους'', άς σταματήσουν επιτέλους τό κλάμα καί άς πολεμήσουν, φροντίζοντας πρώτα νά ελευθερωθούν απ΄τίς ''αλυσίδες'' πού μέ τήν δική τους ανοχή βρέθηκαν δεμένοι καί μετά βλέπουμε………………..
Θα διαφωνήσω οριζοντίως και καθέτως, παλιόφιλε. Διότι: Βάζεις σ' ένα τσουβάλι την Ελευθερία του Ανθρώπου, η οποία επιτυγχάνεται όντως με ανατροπή του συστήματος που τον υποδουλώνει. Στο ίδιο τσουβάλι όμως βάζεις και τον αγώνα επιβίωσης του Ανθρώπου για τον καιρό που ο πόλεμος μαίνεται.
Ε, λοιπόν, αυτά τα δύο μεγέθη είναι εντελώς διαφορετικά. Δεν συμβαδίζουν. Όποιος θέλει το ένα από τα δύο, όποιο από τα δύο και να διαλέξει, αν αδιαφορήσει για το άλλο, κάνει μια τρύπα στο νερό. Αλλά την τρύπα στο νερό που κάνει αυτός, είναι κακό να την αποδίδει στους άλλους, όταν αυτοί επιλέγουν να υπηρετούν ΚΑΙ τα δύο ταυτόχρονα. Αυτό λέγεται μετάθεση ευθύνης από τον εαυτό του στους άλλους.
Όσο για τη ΜΗ φορολογία της μικρομεσαίας επιχείρησης, έχω να σου πω το εξής: Σε καμία περίπτωση δεν είναι το “άλλο άκρο”. Είναι απλά ο τρόπος να γίνει επανεκκίνηση της οικονομίας. Με απλά λόγια, το κράτος, αν εφάρμοζε ποτέ μια τέτοια πολιτική, ΔΕΝ θα εισέπραττε πρωτογενώς, αλλά δευτερογενώς. Αυτή η δευτερογενής είσπραξη θα ήταν κατά πολύ αποδοτικότερη για το Δημόσιο Ταμείο από την πρωτογενή, από αυτήν δηλαδή που τσακίζει τα κόκαλα της μικρομεσαίας επιχείρησης.
Και, τέλος, ας αφήσουμε κάποτε την αντίληψη ότι όποιος έχει μιαν άλλη άποψη από την δική μας, είναι μόνο χλιμίτζουρας, άρα η θεωρία του είναι για τα σκουπίδια. Βαρέθηκα ν' ακούω ότι “αυτό που λες δεν γίνεται”. Από δω και πέρα, απ' όποιον μου το λέει αυτό, θα απαιτώ να μου λέει “πώς γίνεται”… Από κριτικές και αποκαθηλώσεις χορτάσαμε…
Παντελής Φλωρόπουλος
Αφού λοιπόν δέν υπάρχει άλλο σχόλιο πλήν τού δικού μου, προφανώς η απάντηση σου αφορά αποκλειστικά σέ μένα.
Είχα τήν βεβαιότητα πώς θά γινόταν αντιληπτό ότι, τά όποια σχόλια μου είχαν νά κάνουν μέ τό πνεύμα καί όχι μέ τό γράμμα τού ''νόμου''.
Οπότε, άν καί βαρέθηκες, όπως λές, επέτρεψε μου μιά απάντηση.
Από πού απορρέει τό “αυτό που λες δεν γίνεται” καθώς καί τό ''όποιος έχει μιαν άλλη άποψη από την δική μας, είναι μόνο χλιμίτζουρας''; Ειληκρινά από που; Ερωτήματα έθεσα στίς δημοσιευμένες προτάσεις σου, όπως θά έκανε ο οποιοσδήποτε, ο οποίος δέν διαβάζει απλά γιά νά περνάει τήν ώρα του, αλλά προσπαθεί καί νά σκέφτεται ταυτόχρονα(τουλάχιστον αυτό νομίζω πώς κάνω μερικές φορές). Καί δέν είναι απαραίτητο νά έχουμε όλοι τίς ίδιες σκέψεις καί απόψεις.
Δέν έκρινα κανέναν καί δέν αποκαθήλωσα κανέναν καί απορώ γιαυτήν τήν θέση σου. Μέ ποιό δικαίωμα άλλωστε μπορούσα νά τό κάνω; Τήν γνώμη μου εξέφρασα λαμβάνοντας υπ΄όψην τόν γνωστό σέ όλους(τουλάχιστον σέ όσους δέν εθελοτυφλούν) τρόπο σκέψεων καί επιλογών τού συνόλου τών κατοίκων αυτής τής χώρας, δεκαετίες τώρα, σέ κοινωνικό καί πολιτικό επίπεδο. Δηλαδή, αφού περνάμε καλά, δέν πειράζει πού είναι μέ δανεικά καί αφού ο τάδε μάς υποσχέθηκε διορισμό καί αυξήσεις(ανεξαρτήτως δικών μας προσόντων), άς τόν δοκιμάσουμε κι΄αυτόν. Καί μετά φυσικά κλαίνε.
Αλήθεια, πόσους γνωρίζεις πού γιά ν΄αποφασίσουν ποιόν θά ψηφίσουν στίς πάσης φύσεως εκλογικές αναμετρήσεις, δέν σκέφτηκαν κομματικά, μελέτησαν τό βιογραφικό τών υποψηφίων καί στήν συνέχεια σκέφτηκαν τό ''κοινό καλό'' καί όχι αποκλειστικά τό προσωπικό τους συμφέρον ;
Επιλέγουμε λοιπόν κατά τεκμήριο άτομα πού αποφασίζουν γιά τήν ζωή μας χωρίς σοβαρή σκέψη καί μετά φωνάζουμε γιά τήν ''ανικανότητα'' τους καί γιά τό ''δέσιμο μας'' μέ τίς αλυσίδες τους, ''βρίζοντας'' τους καθημερινά μέχρι τίς επόμενες εκλογές. Καί μόλις ξαναπαίρνουμε τό δρόμο γιά τήν κάλπη, κάνουμε πάλι τά ίδια, γιά νά έχουμε κάποιους νά ''βρίζουμε'' γιά άλλα τόσα χρόνια πάλι. Καί θέλεις αυτή τήν τρικυμία εν κρανίο, νά τήν πάρουμε καί στά σοβαρά, δίνοντας άφεση αμαρτιών σέ όλους αυτούς επειδή απλά τό μόνο πού ξέρουν είναι νά ''κλαίνε'';
Τά περί τοποθέτησης σέ τσουβάλια, ειληκρινά δεν τό καταλαβαίνω. Οπως καί τό διαχωρισμό πού λές πώς κάνω.
Στήν πρόταση σου γιά τό αφορολόγητο, δέν θά αναφερόμουν ξανά, εάν δέν έγραφες ότι είναι ''απλά Ο ΤΡΟΠΟΣ να γίνει επανεκκίνηση της οικονομίας''. Προφανώς είναι ΚΑΙ αυτός ένας από πολλούς άλλους τρόπους, αλλά προφανώς όχι ο μόνος. Ομως μιά καί μιλάμε γιά απαίτηση αποδείξεων γιά τό ''πώς γίνεται'', σέ ποιά οικονομοτεχνική μελέτη στηρίζεται η πρόταση σου γιά τό αφορολόγητο τών μικρομεσαίων επιχειρήσεων; Ποιά είναι τά υπέρ καί ποιά τά κατά; Δέν αμφισβητώ βεβαίως τήν πιθανή ύπαρξη της, απλά θά ήθελα νά τήν διαβάσω, εφ΄όσον υπάρχει.
Τέλος, θά ήθελα νά ξεκαθαρίσω πώς, επειδή έχω ερωτήματα γιά τήν πρόταση σου σχετικά μέ τό αφορολόγητο, καθώς καί τίς όποιες απόψεις σχετικά μέ τόν τρόπο σκέψης τών κατοίκων αυτής τής χώρας, δέν σημαίνει πώς κατέχω τήν μόνη αλήθεια καί πώς αποδέχομαι όλα αυτά τά τραγελαφικά(κυρίως στά θέματα φορολογίας) πού συμβαίνουν τά τελευταία χρόνια.
Απλά δέν μπορώ τό ''βαράτε με κι΄ας κλαίω………''
Δε γίνεται ν' απαντήσω στα πολλά θέματα που έθεσες Γιώργο. Θα εστιάσω λοιπόν σε ένα. Σ' αυτό που λες… “… θέλεις αυτή τήν τρικυμία εν κρανίο, νά τήν πάρουμε καί στά σοβαρά, δίνοντας άφεση αμαρτιών σέ όλους αυτούς επειδή απλά τό μόνο πού ξέρουν είναι νά ''κλαίνε'';
Επειδή μαζί σου δεν θα μαλώσω ποτέ για απόψεις δικές μου ή δικές σου, θα διατυπώσω αλλιώς το ζήτημα που θέτεις. Θα το κάνω για να γίνει πιο καθαρό. Μου λες ότι ΘΕΛΩ να δώσω άφεση αμαρτιών σε όλους αυτούς επειδή κ.λ.π.
Καμία άφεση δεν θέλω να δώσω σε κανέναν. Ότι βασίζεσαι σ' αυτή την εντύπωση για να στηρίξεις το επόμενο επιχείρημα, καθιστά το επόμενο επιχείρημά σου αβάσιμο. Αυτό το θεωρητικό λάθος το κάνουν οι πάντες, το κάνεις κι εσύ. Όταν κάποιος θέλει να προτείνει κάτι για το δέον, του πετάτε στη μούρη ότι θέλει ν' απαλλάξει από τις ενοχές τους τους ενόχους. Αυτό με κούρασε με όλους όσους – για διαφορετικούς λόγους – λέτε το ίδιο αυτό πράμα. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω απλά ότι: Κάνω μια ανάλυση των δεδομένων. Σε πολιτικό επίπεδο, επιχειρώ μία τομή, όπως ο αρχαιολόγος που ανασκάπτει έναν αρχαιολογικό χώρο. Με τα ευρήματα της τομής αυτής κάνει αναγωγές για ν' αναπλάσει δια της λογικής τον άσκαφτο χώρο, ο οποίος είναι και ο μεγαλύτερος. Εσύ βεβαίως πρόλαβες να το αντικρούσεις αυτό λέγοντας: “Σε ποια οικονομοτεχνική μελέτη στηρίζεται η πρότασή μου για το αφορολόγητο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων”… Θα σε ρωτούσα το ίδιο για το αντίθετο, αν δεν μ' έκανε να επαναστατώ η ιδέα σου να σωπαίνω, όταν δεν έχω να κομίσω μία οικονομοτεχνική μελέτη… Είδα κι εκείνους που βασίζουν τις απόψεις και τους νόμους τους σε οικονομοτεχνικές μελέτες!
Εν πάση περιπτώσει, σε περιμένω για καφέ. Όχι για να πούμε τα υπόλοιπα. Θα το πω εδώ σε όλους όσους διαβάσουν τη θέση μου ότι ΔΕΝ θα συνεχίσουμε αυτή την κουβέντα με καφέ, άρα κανείς τους δεν θα μείνει απέξω. Πίνοντας τον επόμενο καφέ μας θα μιλήσουμε για όλα τ' άλλα εκτός απ' αυτές τις μαλακίες…
Παντελής Φλωρόπουλος
Ωραία λοιπόν……….επί τής ουσίας θέλεις νά τό κλείσουμε. Δέν έχω αντίρρηση.
Ομως πώς θά μπορούσαν δύο άνθρωποι νά μαλώσουν γιά τίς διαφορετικές(;) απόψεις τους, Πώς;
Καί πώς θά μπορούσε ο κόσμος νά προχωρήσει χωρίς αυτές τίς όποιες διαφορετικές απόψειςκαί ιδέες; Πώς;
Γιά τίς μελέτες, πίστεψε με, δέν έχεις δίκιο. Τά πάντα στηρίζονται σ΄αυτές καί μέσω αυτών παίρνονται οι όποιες σοβαρές αποφάσεις. Θά συμφωνήσω όμως γιά τό ποιός κάνει τήν μελέτη καί πού αποσκοπεί. Γιατί υπάρχουν καί τέτοιες. Δέν έχω όμως στό μυαλό μου αυτές τίς μελέτες, αλλά τίς άλλες, πού φτιάχνονται από ειδικούς μέ πραγματική γνώση καί ανιδιοτέλεια. Καί εσύ στήν δουλειά σου τέτοιες μελέτες κάνεις γιά νά δείς πού πάει καί εάν μπορεί νά πάει. Τό εάν αυτές απαιτούν μισή σελίδα χαρτί καί πέντε λεπτά απ΄τό χρόνο σου καί κάποιες άλλες ολόκληρους τόμους καί χρόνο πού μετριέται σέ μήνες ή έτη, επ΄ουδενί αλλάζει τήν χρηστικότητα τής μιά καί τής άλλης. Τίποτα καί ποτέ δέν έγινε καί δέν πρόκειται νά γίνει χωρίς νά προηγηθεί σοβαρή μελέτη, πού νά προβλέπει, νά περιλαμβάνει καί νά επιλύει όλες τίς πιθανές καί απίθανες περιπτώσεις καί παραμέτρους.
Γιά τίς όποιες διευκρινήσεις, ρωτάμε πάντα αυτόν πού προτείνει κάτι καί αφορά στό κοινωνικό σύνολο. Δέν πρότεινα κάτι σχετικό μέ φορολογικά συστήματα πού θά μπορούσαν νά επανακινήσουν τήν οικονομία τής χώρας……..ρώτησα μόνο.
Τέλος, οφείλω νά ομολογήσω πώς η παρομοίωση τής τομής πού επιχειρείς προκειμένου νά αναλύσεις τά πολιτικά δρώμενα γενικά, μέ ανασκαφή σέ αρχαιολογικό χώρο, είναι ''όλα τά λεφτά''.
Γιαυτό καί μόνο άξιζε η όλη ''αντιπαράθεση''. Καί γιαυτό καί μόνο κερνάω τόν επόμενο καφέ.