Γράφει ο Νικόλαος Χρ. Ταφιάδης
Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αναφέρεται στην φυσική εξαφάνιση των γηγενών και χριστιανικών κοινοτήτων και ήταν αποτέλεσμα της απόφασης των Τούρκων εθνικιστών για την επίλυση του εθνικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Υπήρξε μια συστηματικά προσχεδιασμένη πολιτική γενοκτονία κατά τα έτη 1912-1923 με σφαγές, φρικαλεότητες, βιαιοπραγίες, μαζική βία, συλλήψεις, τάγματα εργασίας, πορείες θανάτου, μαζικές εκτοπίσεις και ολική εξαφάνιση.
1.131 εκκλησίες και 22 μοναστήρια λεηλατήθηκαν, 960 σχολεία καταστράφηκαν, 815 κοινότητες εξαφανίστηκαν και 353.000 ζωές Ελλήνων χάθηκαν από την περιοχή του Πόντου.
Την 24-02-1994 με ομόφωνη απόφαση η ολομέλεια της Ελληνικής Βουλής όρισε την 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης των αδικοχαμένων Ελλήνων του Πόντου και αναγνώρισε την “Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο” με το Ν. 2193/94.
Η έννοια της γενοκτονίας έχει τυποποιηθεί ως ποινικό αδίκημα με το άρθρο 2 της από 9.12.1948 Σύμβασης του Ο.Η.Ε. για την πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας, που κυρώθηκε από την χώρα μας με το νομοθετικό διάταγμα 3091/1954. Η Ποντιακή Γενοκτονία και όχι “αιματηρή εθνοκάθαρση” θεωρείται ως μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες στον εικοστό αιώνα.
Είναι γεγονός ότι η δικαίωση των νεκρών και των εκτοπισμένων προσλαμβάνει πλέον σήμερα διαστάσεις με σημαντικές πολιτικές προεκτάσεις, ικανές να οδηγήσουν σε κριτικό σκεπτικισμό και σοβαρότητα τις άβαθες πολιτικές εκτιμήσεις των ανιστόρητων διανοούμενων και μη ειδικών επιστημόνων, που φρονούν ότι η οικοδόμηση του μέλλοντος μπορεί να υλοποιηθεί μέσα από την αποσιώπηση του παρελθόντος και όχι μέσα από την επίγνωσή του.
Ήδη η διδασκαλία της Γενοκτονίας των Ποντίων έχει εξαιρεθεί από την διδακτέα ύλη της Γ΄ Λυκείου. Σημειώνεται πως το κεφάλαιο, που έχει αφαιρεθεί συμπεριλαμβάνει τα γεγονότα κατά τον 19ο και 20ο αιώνα του Παρευξείνιου Ελληνισμού, μία περίοδο στην οποία εντάσσονται τα ιστορικά γεγονότα της Γενοκτονίας των Ποντίων.
Το Ποντιακό ζήτημα είναι ευρωπαΐκό και παγκόσμιο και αφορά πλέον ολοένα και περισσότερους ανθρώπους, αλλά εδώ, στην Ελλάδα, αυτό το ζήτημα έχει περιοριστεί ή έχει πιεσθεί με ύβρεις και κατά συρροή πράξεις αχαρακτήριστες, σε τέτοιο βαθμό ούτως ώστε η αντίθετη άποψη (η στηριζόμενη επί νομοθετικών πράξεων/συμβάσεων εντός και εκτός συνόρων) να αποτελεί “εθνικιστικός” λόγος. Δεν μπορεί ο ελληνικός λαός να μην γνωρίζει το Ποντιακό ζήτημα στην πραγματική και ιστορική διάστασή του. Δεν μπορεί ο Πόντος να απουσιάζει από τα σχολικά εγχειρίδια.
Η ιστορική αλήθεια δεν πρέπει να αποκρύπτεται ούτε να παραποιείται λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων και τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα να παραμένουν ηθικώς αδικαίωτα.
