ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973: Η Έλλη Παπαγγελή, ο Φαήλος Κρανιδιώτης και ο Ανδρέας Μαλεφάκης

politexneio

Ποιο είναι το θέμα; Αν υπήρξαν ή δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο. Αυτό είναι το θέμα. Λέει όμως ο δεξιός: Μέσα ή έξω από το Πολυτεχνείο; Έχει λόγο που ρωτάει: Στο πόρισμα Τσεβά (14.10.1974) περιγράφονται λεπτομερώς και οι 24 νεκροί. Όμως, και τα 24 θύματα, βρήκαν το θάνατο έξω και γύρω, ακόμα και μακριά απ’ αυτό. Το θέμα λοιπόν είναι αν αμφισβητεί ή αν δέχεται το πόρισμα Τσεβά μια κοπέλα 26 χρονών, γεννηθείς το 1988, που δεν έζησε τα γεγονότα του 1973.

Η Έλλη Παπαγγελή ερέθισε κόσμο και ντουνιά γράφοντας “να σταματήσει η αριστερή μυθολογία”. Μίλησε για “εφηβική εξέγερση”, την οποία η αριστερά προέβαλε ως “πανεθνικό αγώνα”. «Τέσσερις δεκαετίες αρλούμπας αρκούν», έγραψε, «δεν χρειαζόμαστε νέα Πολυτεχνεία και νέους μάρτυρες, αλλά μια επανάσταση του πιο αυτονόητου πράγματος: Της κοινής λογικής».

Στην αυθάδη κοπέλα απάντησαν πολλοί με οργή, μεταξύ των οποίων και ο Ανδρέας Μαλεφάκης, Χανιώτης οικοδόμος που (17χρονος τότε) ήταν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Χαρακτήρισε τη νεαρή Οννεδίτισσα “ανιστόρητη, αγράμματη και επιπόλαια”. Προηγουμένως την είχε αφορίσει ο ίδιος ο κ. Κουμουτσάκος, υψηλόβαθμο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας κι επικεφαλής του συνδυασμού, στον οποίο συμμετείχε η Έλλη Παπαγγελή στις Δημοτικές εκλογές του 2014. Την υποστήριξε ωστόσο ο Φαήλος Κρανιδιώτης.

Ύστερα απ’ αυτά, ας επιτραπεί εδώ μια προσωπική μαρτυρία: Ο υπογράφων, 18χρονος έφηβος τότε, έζησε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου απ’ έξω κι όχι από μέσα. Αναγκαία εδώ διευκρίνιση: Όταν σήμερα λες “απ’ έξω”, ακούγεται στους άλλους… σα να μην ήσουν εκεί! Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική. Όλοι οι νεκροί του Πολυτεχνείου (και οι 24, κατά το πόρισμα του Δημήτρη Τσεβά) συνέβησαν ΑΠΕΞΩ και δεν ήταν όλοι διαδηλωτές. Εκεί, στους ίδιους δρόμους δηλαδή που συνέβησαν οι 24 δολοφονίες, ακριβώς εκεί βρισκόταν ο υπογράφων. Βάσει στατιστικής, θα μπορούσε να είναι ένας από αυτούς… Δεν βρέθηκε εκεί ως διαδηλωτής, αλλά ως διανομέας εμπορευμάτων μιας αποθήκης απορρυπαντικών στου Ψυρρή (οδός Αγίου Δημητρίου 26) αυτόπτης μάρτυρας των πυροβολισμών που ακούγονταν πανταχόθεν και με τα τανκς να του φράζουν το δρόμο στη Σταδίου. Σώθηκε μάλλον από το καρότσι με τις παραγγελίες που έσερνε και τα ρούχα του χαμάλη που φορούσε. Στην οδό Αθηνάς συνέβη μάλιστα ενώπιόν του και μία εικόνα που αργότερα θα γινόταν μύθος σε ολόκληρο τον πλανήτη, αυτή της πλατείας Τιεν Αν Μεν του Πεκίνου: Σε ένα τανκ που ερχόταν από το Μοναστηράκι προς Ομόνοια, ένας νεαρός, στο ύψος περίπου της διασταύρωσης με την οδό Ευριπίδου, στάθηκε μπροστά του και το τανκ πέρασε από πάνω του, χωρίς να σταματήσει. Ήταν ψηλό και δεν τον πολτοποίησε…

Αλλά στην περιοχή του μύθου πέρασε μόνο το “από μέσα”. Το “απέξω” καταγράφηκε περίπου ως απουσία, αν όχι ως ενοχή. Κι όμως, απέξω, κατά την εξαντλητική έρευνα του εισαγγελέα Τσεβά, υπήρξαν οι 24 νεκροί… Λοιπόν, η εντύπωση που έμεινε στον κόσμο επί τέσσερις δεκαετίες τώρα, ναι, είναι προϊόν μιας προπαγάνδας που δόξασε ορισμένους και τη δόξα τους αυτή την εξαργύρωσαν με πολιτική καριέρα, όμως άφησε ένα πλήθος ηρώων στην αφάνεια, αν όχι στη χλεύη.

Επί τέσσερις δεκαετίες συζητάμε για το Πολυτεχνείο με όρους αριστερής ή δεξιάς ορολογίας, κοντεύει δε ν’ αρχίσουμε όπου νάναι κάποιον νέο και ιδιότυπο εμφύλιο και δη στο όνομα της… ιστορικής ακρίβειας! Ε, λοιπόν, και οι δύο προσεγγίσεις είναι για τα σκουπίδια! Η συζήτηση για το Πολυτεχνείο που διεξάγεται επί σαράντα χρόνια, δεν είναι παρά ένα ακόμη επαναλαμβανόμενο επεισόδιο της εθνικής αμετροέπειας, όπως σημειώνεται πότε στη μία, πότε στην άλλη πολιτική όχθη.

Το κακό είναι ότι μια νέα κοπέλα 26 ετών έχει στρεβλή άποψη της Ιστορίας, όσο στρεβλή έχουν και όλοι εκείνοι που, υποτίθεται, υπερασπίζονται την Ιστορία… Δεν αρκεί να έχεις δίκιο σε ένα από τα δέκα θέματα που θίγεις. Έχει μεγάλη και βαρύνουσα σημασία το συμπέρασμα που εξάγεις από τις δέκα εφαρμογές του ενός θέματος που πραγματεύεσαι.

Ποιο είναι το θέμα λοιπόν; Αν υπήρξαν νεκροί μέσα ή έξω από το Πολυτεχνείο; Τι θ’ αποδειχτεί άραγε αν υπήρχαν έξω και δεν υπήρχαν μέσα, καθώς επίσημα καταγράφει το 1974 ο Τσεβάς; Τι θ’ αποδειχτεί άραγε, αν συνέβη το αντίθετο;

Για την ακραία ή την κεντρώα δεξιά που κινεί τέτοιες διαπιστεύσεις, τι άραγε σημαίνει να ήταν έξω οι νεκροί και όχι μέσα; Για την αριστερά, επίσης, την άκρα ή τη μέση ή όποια θέλει ο καθένας, για την αριστερά που (όπως ο κ. Μαλεφάκης) απαράδεκτα μιλάει για “τη χούντα του 2014”, τι θ’ αποδειχτεί άραγε αν το Πολυτεχνείο έριξε ή δεν έριξε τη χούντα του 1973;

Λοιπόν, ένα είναι το θέμα: Ναι, υπήρξαν δεκάδες νεκροί. Μέσα ή έξω από το Πολυτεχνείο δεν έχει σημασία. Ναι υπήρξαν εκατοντάδες τραυματίες. Μέσα ή έξω πάλι δεν έχει σημασία. Ναι, είναι ακριβές ότι έπεσε η χούντα του Παπαδόπουλου, όχι όμως για να έρθει η Δημοκρατία, αλλά για να έρθει η χούντα του Ιωαννίδη και, συνακόλουθα, η τραγωδία της Κύπρου.

Ας αφήσουμε τώρα κατά μέρος τους μύθους (νισάφι πια μ’ αυτούς) και να πούμε τη μία και μοναδική αλήθεια:

Έγινε (στην αρχή τουλάχιστον) μια εξέγερση για εντελώς άλλο λόγο, τον οποίο και περιγράφει με ακρίβεια ο εισαγγελέας Τσεβάς, δεν είναι της ώρας να το αναφέρουμε κι εμείς εδώ. Ο καχύποπτος παρατηρητής θα μπορούσε όμως να εκλάβει την εξέγερση εκείνη, κυρίως δε την όξυνση των πνευμάτων, ακόμα και ως προβοκάτσια. Για έναν σπουδαίο λόγο: Η χούντα είχε ήδη αποφασίσει να παραδώσει την εξουσία στους πολιτικούς και είχε ανακοινώσει εκλογές. Πόσοι το ξέρουν αυτό σήμερα; Κανείς δεν το γνωρίζει αυτό, ούτε το θυμάται! Για να μην είμαστε αφοριστικοί, ελάχιστοι το γνωρίζουν κι ακόμα λιγότεροι το αξιολογούν. Διότι αποσιωπήθηκε τεχνηέντως. Κι όμως! Ο Παπαδόπουλος μέσω του Μαρκεζίνη συνομιλούσε τότε με τους κορυφαίους πολιτικούς όλων των παλαιών κομμάτων, γεγονός που δεν τον αθωώνει βέβαια για τα εγκλήματά του, φωτίζει όμως τα γεγονότα! Πάλι δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες. Είναι καταγεγραμμένες για όσους ενδιαφέρονται ειδικά. Η παράδοση της εξουσίας δεν έγινε ποτέ λόγω των γεγονότων… του Πολυτεχνείου! Τώρα όμως μπορούμε να δούμε καθαρά ότι: Αν ΔΕΝ γινόταν το Πολυτεχνείο στις 17 Νοεμβρίου 1973, θα γίνονταν σίγουρα οι βουλευτικές εκλογές που είχαν ανακοινωθεί για τις 10 Φεβρουαρίου 1974. Και, αν γίνονταν εκλογές τον Φεβρουάριο του 1974, ΔΕΝ θα είχαμε την τραγωδία της Κύπρου τον Ιούλιο του 1974! Συνεπώς, το κρίσιμο ερώτημα “ποιος και γιατί δεν ήθελε εκλογές στις 10 Φεβρουαρίου 1974;” χρήζει αμέσου απαντήσεως…

Με απλά λόγια: Όπου κι αν έχασαν τη ζωή τους τα θύματα του Πολυτεχνείου, μέσα ή έξω απ’ αυτό, τους αξίζει τιμή και μνήμη από τους σύγχρονους και τους μέλλοντες, διότι έτσι καταγράφεται στην συλλογική μνήμη η ψυχή του λαού, εν τέλει, η Ιστορία του έθνους. Η αριστερά ΔΕΝ δικαιούται να οικειοποιείται τα γεγονότα εκείνα, διότι ΔΕΝ τα ήθελε, δεν τα γέννησε, ιδίως το ΚΚΕ τα αφόριζε κιόλας. Δεν είναι δικά της. Η δε δεξιά εκ φύσεως απείχε, όμως αυτό δεν τα καταχωρεί στην αριστερά ελλείψει γονέα… Θα ήταν λογικό να καταχωρηθούν στη μυστική αποστολή ενός προβοκάτορα μάλλον, όχι όμως στο ένα ή το άλλο αριστερό ή κεντροαριστερό κόμμα. Και η μετριοπαθής δεξιά που επιχειρεί εδώ και λίγα χρόνια να μπει με κάποιο τρόπο στο δοξασμένο κάδρο, το κάνει δυστυχώς με σοφίσματα, δε μπόρεσε ποτέ να διεκδικήσει αξιόπιστα ούτε την πατρότητα των γεγονότων εκείνων, ούτε την συνάφειά της μ’ αυτά, έλλειμμα που την κάνει αμήχανη, την καθιστά ενοχική, τελευταία και φλύαρη.

Εν κατακλείδι: Τα θύματα της ημέρας εκείνης δεν χρειάζονται κανέναν πάτρωνα, ούτε αριστερό, ούτε δεξιό. Η φιλολογία ή, κατ’ άλλους, η μυθολογία που αναπτύσσεται τόσο από τους μεν, όσο και από τους δε, προσβάλλει τη μνήμη των νεκρών εκείνων, παραμορφώνει όμως και τον εθνικό καθρέφτη, διαιωνίζει τον εμφύλιο αλληλοσπαραγμό, συντηρεί ανιστόρητες, όσο και αποτρόπαιες στερεοτυπίες.

Και κάτι ακόμα: Δεν υπάρχει “γενιά του Πολυτεχνείου”. Δεν υπήρξε ποτέ. Και, αν υπήρξε στο φαντασιακό κάποιων, ας το πάρουν επιτέλους απόφαση: Δεν ήταν παρά ένας μύθος που, αν και κράτησε υπερβολικά, πέραν του δέοντος, ήρθε η ώρα του κι εξατμίστηκε, όπως γίνεται πάντα με όλες τις ψευδαισθήσεις.

kammenos-banner-inner

Νόρα Καρατσικάκη - Κλινικός Διαιτολόγος - Διατροφολόγος

Comments (2)

  1. ΑΝΔΡΕΑΣ
  2. ΑΝΔΡΕΑΣ