Η συνηθέστερη κατηγορία που διατυπώνεται μετά από εκείνη εναντίον των πολιτικών είναι αυτή που διατυπώνεται εναντίον των διανοουμένων: «Πού είναι η διανόηση; Γιατί δε μιλάει κανείς;».
Η απάντηση είναι: Και βέβαια μιλά η διανόηση. Μα δεν ακούει κανείς. Ένα παράδειγμα: Σε συνέντευξή του στις 19 Οκτωβρίου 1979 με αφορμή την αναγγελία της βράβευσής του με Νόμπελ λογοτεχνίας, ο Οδυσσέας Ελύτης έλεγε:
«…Ήδη σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω νά ’ρχεται μεταμφιεσμένη κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.
Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί που όλα δείχνουν ότι δεν θ’ αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα που γι’ αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα.
Είναι η οντότητα του ατόμου που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι “πρακτικοί άνθρωποι”, κατά πλειονότητα οι σημερινοί αστοί, μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό. Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το παν. Πού βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα ‘μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ’ όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας και της εποχής μας».
Πηγή: www.defence-point.gr 12/01/2013
