Μπήκε η Μαρία στη μεγάλη αίθουσα, ήταν κι άλλοι γονείς. Ο υποδιευθυντής του Σχολείου ανέβηκε στην έδρα να τους μιλήσει:
– Θέλω να σας ζητήσω κάτι… Για να έχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στα παιδιά μας, πρέπει να έχουμε συνεργασία. Εμείς από την πλευρά μας θα λέμε στα παιδιά ότι οι γονείς τους θέλουν μόνο το καλό τους, ότι δεν πρέπει να σας αμφισβητούν. Θ’ ακούνε από εμάς για εσάς τα καλύτερα λόγια. Εσείς στο σπίτι πρέπει να μιλάτε στα παιδιά σας για μας, τους καθηγητές τους. Να τους λέτε ότι όλοι οι καθηγητές σας είναι καλοί, θέλουν να σας μάθουν γράμματα, να τους σέβεστε. Έτσι θα έχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα. Πρέπει τα παιδιά να έχουν καλή άποψη για τους καθηγητές τους…
Η Μαρία σήκωσε το χέρι της, ήθελε να μιλήσει.
– Ορίστε κυρία, θέλετε να πείτε κάτι;
– Ναι!
– Παρακαλώ, σας ακούμε.
– Κύριε, συγνώμη, αλλά διαφωνώ μαζί σας. Πώς θα πω στα παιδιά μου ότι όλοι οι καθηγητές τους είναι καλοί; Αν το κάνω, το παιδί μου δεν θα μάθει να ξεχωρίζει το καλό απ’ το κακό. Τα παιδιά έχουν κρίση και είναι αυστηρά. Δεν είναι σωστό αυτό που λέτε, δεν μπορεί να είναι όλοι καλοί, ούτε οι καθηγητές, ούτε οι γονείς. Τα παιδιά πρέπει ν’ αμφισβητούν και τον γονιό και τον δάσκαλο. Κανείς δεν έχει το αλάθητο.
Γύρισαν κάποια κεφάλια γονιών, κοίταξαν τη Μαρία παράξενα, ο καθηγητής προσπάθησε να στρογγυλέψει τις απόψεις του…
Η Μαρία ποτέ δεν εφάρμοσε τις συμβουλές του καθηγητή στα δύο της παιδιά…
