Μα ποιος κάνει τόσο ντόρο για τις δηλώσεις Λοβέρδου περί μετεκλογικής συνεργασίας του ΠαΣοΚ και της Νέας Δημοκρατίας, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας του Σαμαρά; Από τη μια διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους κάποια μεγαλοστελέχια του ΠαΣοΚ και από την άλλη βγαίνει ο κ. Μιχελάκης και λέει ότι «όσοι μιλούν για μετεκλογική συνεργασία του ΠαΣοΚ και της Νέας Δημοκρατίας, το κάνουν εκ του πονηρού».
Λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι, είτε ψήφισαν «όχι» στο δεύτερο «μνημόνιο», είτε ψήφισαν «ναι», δεν έχουν ακόμα καταλάβει πού βρίσκονται ή, μάλλον, πού βρίσκεται η Ελλάς. Αν καταλάβαιναν τα ελάχιστα, θα έβαζαν στο στόμα τους φερμουάρ, αν μη τι άλλο.
Διότι: Ο πολίτης σήμερα, είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί με τις διατάξεις των «μνημονίων», είτε αισθάνεται ευτυχής που επιτέλους γίνονται στην Ελλάδα μερικά πράγματα, είτε τον πιάνει ο διάολος για τη θηλιά που του σφίγγουν στο λαιμό, έτσι εξουθενωμένος, ταπεινωμένος και περιδεής που είναι πλέον, ζητά το ελάχιστο απ’ όλους αυτούς τους καραγκιόζηδες (πολιτικούς και δημοσιογράφους) που συνεχίζουν να λαλούν στα τηλεοπτικά παράθυρα, όπως λαιλούσαν τη δεκαετία του ’80 και του ’90, με την ίδια παλιομοδίτικη φρασεολογία, με τα ίδια πολιτικάντικα τσιτάτα. Όχι ο ακραίος, αλλά ο μετριοπαθής πολίτης σήμερα, δηλαδή αύριο, ενόψει των εκλογών, όσο κι αν είναι συγχυσμένος ή, απλά, μπερδεμένος, ξέρει καλά και θέλει με σιγουριά να ψηφίσει ένα κόμμα, χωρίς να πάει «χαμένη η ψήφος του».
Θέλοντας όμως αυτό, θέλοντας να εκφράσει ταυτόχρονα όλη του την οργή για το πολιτικό σύστημα που έθαψε την Ελλάδα στην Οικουμένη, θέλει να ψηφίσει το ΠαΣοΚ ή τη Νέα Δημοκρατία ή ψάχνει να βρει ένα οποιοδήποτε νέο κόμμα, υπό ΕΝΑΝ όρο: Το κόμμα που θα ψηφίσει, ΟΠΟΙΟ κι αν είναι, δεξιό ή αριστερό, παλιό ή νέο, να δώσει κυβέρνηση, ΕΑΝ χρειαστεί. Υπέρ ή κατά του «μνημονίου», δεν έχει ρόλο στο θέμα αυτό.
Με απλά λόγια, εάν η Νέα Δημοκρατία βγει πρώτο κόμμα, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, αλλά δεν μπορεί να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, ο μετριοπαθής, θα λέγαμε: ο λογικός πολίτης, θέλει το κόμμα που θα ψηφίσει, να ορίσει με σαφήνεια εκ των προτέρων τη θέση του, ότι δηλαδή θα συμπράξει με τη Νέα Δημοκρατία ή με οποιοδήποτε άλλο πρώτο κόμμα, ώστε η χώρα να ΜΗ μείνει ακυβέρνητη, διότι αυτό θα ήταν καταστροφικό, κάποιοι ισχυροί στην Ευρώπη μας περιμένουν στη γωνία για να μας λιώσουν.
Επειδή λοιπόν κανείς πολίτης δεν θέλει να δει τη χώρα να σπαράσσεται από την αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης, προκύπτει το αυτονόητο: Ψηφίζει υπέρ του κόμματος που θα προσθέσει στο προεκλογικό του πρόγραμμα την δέσμευση, ότι θα συμπράξει στο κυβερνητικό έργο, χωρίς τσιριμόνιες. Όχι όπως έκαμε ο Καρατζαφέρης, «μπαίνω – βγαίνω, μένω – φεύγω», αυτά είναι γελοιότητες.
Ξανά το ερώτημα λοιπόν: Ποιοι είναι αυτοί που (ένθεν κακείθεν) κάνουν τόσο ντόρο για τις δηλώσεις Λοβέρδου ή για ανάλογες δηλώσεις άλλων βουλευτών; Μήπως είναι αυτοί που θα έπρεπε να ξεκουμπιστούν πρώτοι απ’ όλους, επειδή είναι ηλίθιοι, άρα εθνικώς επικίνδυνοι;
