Στην Ελλάδα έχουν συμβιβαστεί όλοι με την ιδέα του χρήματος. Με την άποψη ότι αν δεν έχεις υψηλό μπάτζετ, δεν μπορείς να κάνεις τίποτε. Το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα που μπορεί κανείς να φέρει στην κουβέντα για… αντιπαράθεση είναι η Μονπελιέ. Οι.. φτωχοί επαρχιώτες κατέκτησαν το γαλλικό πρωτάθλημα όντας η 13η ομάδα στην σχετική λίστα του μπάτζετ ολόκληρης της κατηγορίας (των 20 ομάδων). Κόντρα στις Παρί Σεν-Ζερμέν, Μαρσέιγ, Λυών των εκατομμυρίων… Το θαύμα της Μονπελιέ γίνεται σπάνια, αλλά δημιουργεί μία συνθήκη… αισιοδοξίας, ότι τα λεφτά δεν είναι το παν.
Η περίπτωση της Μονπελιέ είναι η επιβεβαίωση του… τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία. Το μπάτζετ της πρωταθλήτριας αγγίζει τα 35 εκατομμύρια ευρώ, την ώρα που η Παρί Σεν-Ζερμέν ξόδεψε 150 εκατ. ευρώ για να τερματίσει στη δεύτερη θέση. Δεύτερο παράδειγμα, η Οσέρ, η οποία διαθέτει το ίδιο μπάτζετ με τη Μονπελιέ αλλά αποχαιρέτησε τα μεγάλα σαλόνια του Σαμπιονά.
Το θαύμα της Μονπελιέ αξιολογήθηκε από τους ειδήμονες ως ένας θρίαμβος των φτωχών επαρχιωτών επί των βαθύπλουτων πρωτευουσιάνων. Πραγματικά η σεζόν εξελίχθηκε σε μια μονομαχία της μικρούλας Μονπελιέ με την κραταιά Παρί Σεν Ζερμέν. Αν τα λεφτά έπαιζαν ποδόσφαιρο, ο τίτλος θα είχε καταλήξει στο Παρίσι, πριν ακόμη ξεκινήσει η αγωνιστική περίοδος. Οι πρωτευουσιάνοι μπήκαν στη σεζόν μ’ ένα μπάτζετ 160 εκατομμυρίων ευρώ, σχεδόν πενταπλάσιο αυτού της Μονπελιέ (36 εκατομμύρια) που την έφερνε στη 14η θέση της σχετικής λίστας μεταξύ των 20 συλλόγων της πρώτης κατηγορίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο προπονητής της Παρί, Κάρλο Αντσελότι, αμείβεται με 1,2 εκατομμύρια ευρώ μηνιαίως! «Μόνο με χρήματα δεν μπορείς ν’ αγοράσεις τίτλους», ήταν το εύστοχο σχόλιο του Ζιράρ, ο οποίος εισπράττει 24 φορές λιγότερα από τον Ιταλό ομόλογό του (50.000 ευρώ)! Ο Ζιράρ είναι μετρ στην διαχείριση των οικονομικών, αφού λατρεύει να αναδεικνύει νέα ταλέντα και δεν διστάζει να χρησιμοποιεί νεαρούς ποδοσφαιριστές, κυρίως από την ακαδημία της ομάδας.
Στην πορεία της προς το φαινομενικά ακατόρθωτο η Μονπελιέ βασίστηκε σε μια ομάδα απαρτιζόμενη από θεωρητικά ξοφλημένους βετεράνους (Ίλτον, Ζενσάν, Πιτό, Ντερνίς, Ουτάκα) και φυντάνια από την ακαδημία της (Ζουρντρέν, Γιανγκά-Μπιβά, Καμπελά, Μπελχαντά).
Αξιοσημείωτο ότι μόνον η απόκτηση του Χαβιέρ Παστόρε από την Παλέρμο κόστισε στην Παρί σχεδόν 10 εκατομμύρια περισσότερα απ’ όλο τον προϋπολογισμό της νυν πρωταθλήτριας (σ.σ. 42 εκατομμύρια)! Στην Μονπελιέ, ο Ολιβιέ Ζιρού (σ.σ. αποκτήθηκε έναντι 2,5 εκατομμυρίων από τη Τουρ) έχει τη μέγιστη αγοραστική αξία (9,5 εκατομμύρια), την ώρα που στους Παριζιάνους επτά παίκτες αξίζουν πάνω από 10 εκατομμύρια. Ο επιθετικός της Μονπελιέ έκανε μία εξαιρετική χρονιά σημειώνοντας 21 γκολ, μοιράζοντας παράλληλα 9 ασσίστ στους συμπαίκτες του!
Αυτό που κάνει ακόμη μεγαλύτερη την επιτυχία της Μονπελιέ είναι ότι ο τίτλος ήρθε με τη δεύτερη καλύτερη συγκομιδή όλων των εποχών (82 πόντοι, δύο λιγότεροι από αυτούς της Λιόν το 2006) στο γαλλικό πρωτάθλημα!
Μεγάλη… ευθύνη για την επιτυχία αυτή όμως έχει και ο πρόεδρος της ομάδας, Λουί Νικολέν. Μία αγωνιστική πριν το φινάλε δήλωνε πως θα χαιρόταν, αν η ομάδα του έκοβε πρώτη το νήμα, συμπλήρωνε όμως: «Θα προτιμούσα να τερματίζαμε έκτοι ή έβδομοι. Η μόνη μου απαίτηση από την ομάδα είναι η παραμονή. Αυτή τη χρονιά το άγχος είναι τρομακτικό. Υποφέρω!» Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Νικολέν ανέλαβε την ομάδα από το 1974, όταν η Μονπελιέ ήταν στην έκτη κατηγορία του γαλλικού πρωταθλήματος και με 38 χρόνια υπομονής και μεθοδευμένης προσπάθειας κατάφερε να δημιουργήσει μία ομάδα πρότυπης λειτουργίας σε όλα τα επίπεδα!
Ο ατίθασος πρόεδρος μολονότι είναι εκατομμυριούχος επιχειρηματίας (αν και οι εταιρείες του κάνουν αποκομιδή σκουπιδιών), εμφανίζεται συχνά με τζιν και φανελάκια που παραπέμπουν περισσότερο σε ιδιοκτήτη μπιραρίας. Ο λόγος του, ωστόσο, είναι συμβόλαιο. Στη φιέστα τίτλου στην Πλας ντε λα Κομεντί, εμφανίστηκε με μοϊκανική κόμμωση και μαλλιά βαμμένα στα χρώματα του συλλόγου (πορτοκαλί και μπλε), όπως ακριβώς προέβλεπε το στοίχημα που είχε βάλει με… τον εαυτό του, για το ενδεχόμενο κατάκτησης του πρωταθλήματος από την ομάδα του.
* Το παραπάνω θέμα το γράφουμε με αφορμή την δραστική μείωση μπάτζετ του Παναιτωλικού, η οποία αν υπάρξει μία σωστή διαχείριση μπορεί να φέρει ακόμη καλύτερες μέρες για τον Τίτορμο. Με παίκτες δουλεμένους στις ακαδημίες που σε συνδυασμό με κάποιους έμπειρους, αλλά διψασμένους για διάκριση ποδοσφαιριστές μπορούν να επαναφέρουν την ομάδα στην Σούπερ Λιγκ και να την διατηρήσουν στις υψηλότερες θέσεις της. Ο δρόμος αυτός είναι ο δύσκολος, αλλά είναι ο πιο σίγουρος για την δημιουργία μιας ομάδας πρότυπο, όπως η Μονπελιέ.
Αν έδιναν… ανάσες στο ελληνικό ποδόσφαιρο
Έχει καρφωθεί στο μυαλό όλων στο Ελληνικό ποδόσφαιρο, η πεποίθηση ότι «όλα είναι μαύρα» ή ότι «δεν υπάρχει τίποτα». Η απόλυτη αυτή στάση δεν είναι σωστή. Σε καμία περίπτωση. Το Ελληνικό ποδόσφαιρο έχει καλά στοιχεία και η μεγαλύτερη απόδειξη γι’ αυτό είναι τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα, τα οποία κάνουν συνεχόμενες αγωνιστικές επιτυχίες. Οι δύο πιο πρόσφατες είναι η πρόκριση των Ανδρών στους «8» της Ευρώπης και η πρόκριση των Νέων στους «4» του EURO.
Το επίπεδο της Εθνικής Αντρών είναι πλέον πολύ υψηλό και δημιουργεί αισιοδοξία για καλή πορεία σε κάθε διοργάνωση. Το ίδιο συμβαίνει και με τις μικρότερες Εθνικές, οι οποίες σε κάθε τους ευκαιρία αποδεικνύουν ότι το Ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πολύ μέλλον, αρκεί να προσεχτεί.
Οι Έλληνες παίκτες όλων των ηλικιών πασχίζουν και προσπαθούν να κρατήσουν το ποδόσφαιρο της χώρας μας σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο, αλλά υπάρχει κάτι που δεν επιτρέπει σε κανέναν να πάρει… ανάσα. Το είχε πει πολύ καλά ο Κώστας Κατσουράνης. Λίγο μετά το παιχνίδι με το Ισραήλ και το 0-1 (για τα προκριματικά του EURO 2012) χάρη σε εκείνο το πανέμορφο γκολ του Σωτήρη Νίνη: «Οι παράγοντες κάνουν ότι μπορούν να θάψουν το ποδόσφαιρο, και εμείς κάνουμε ότι μπορούμε να το κρατήσουμε ψηλά». Πολύ σωστό. Πολύ εύστοχο!
Το ίδιο προσπαθήσαν και κατάφεραν να κάνουν στα τελικά του EURO οι διεθνείς ποδοσφαιριστές. Λίγες μέρες μετά οι νέοι κέρδιζαν την Πορτογαλία με 3-2 και περνούσαν στους «4» του EURO, αποδεικνύοντας ότι υπάρχει μέλλον, αρκεί να επιτραπεί από κάποιους που δουλεύουν με βάση το προσωπικό τους συμφέρον και της ομάδας τους, καταστρέφοντας τις υπόλοιπες ομάδες. Φυσικά όχι με γνώμονα το συνολικό καλό του ποδοσφαίρου της Ελλάδας.
Είναι ωστόσο εξαιρετικό το στοιχείο ότι από τους 14 νεαρούς ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν στο παιχνίδι με την Πορτογαλία αρκετοί από αυτούς παίρνουν συνεχώς ευκαιρίες στις ομάδες τους, ακόμη και σε πολύ σημαντικά παιχνίδια. Ακόμη καλύτερο όμως είναι το γεγονός ότι με την οικονομική κρίση και τα στενά οικονομικά περιθώρια των ομάδων οι Έλληνες παίκτες θα αρχίσουν να παίρνουν ακόμη περισσότερες ευκαιρίες. Και το σίγουρο είναι ότι θα τις αξιοποιήσουν, όπως έκαναν στο παρελθόν και κάνουν ακόμη τώρα με τα τμήματα της Εθνικής ομάδας.
