Την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Και όσο τα σπίρτα λιώνουνε… φτερούγες σ’ αγκαλιάζουν» τύπωσε το 2012 η Αγρινιώτισσα Βίκυ Τσαβαλιά που τα τελευταία δέκα χρόνια ζει στη Νέα Υόρκη. Η Βίκυ Τσαβαλιά θέλει να επικοινωνήσει με το Αγρινιώτικο αναγνωστικό κοινό, διότι, όπως λέει, «το κοινό μου είναι σίγουρα η πόλη μου, το Αγρίνιο».
Πρόκειται δε να στείλει μερικά αντίτυπα του βιβλίου της στην καφετέρια «Καλντερίμι», όπου μαζεύονται φίλοι της Τέχνης. Ευκαιρία λοιπόν γνωριμίας με μία Αγρινιώτισσα ποιήτρια που ζει στη Νέα Υόρκη, αλλά νοσταλγεί την πόλη της και τους ανθρώπους της.
Βιογραφικό:
Η Βασιλική Τσαβαλιά, κατάγεται από το Αγρίνιο, άρχισε να γράφει ποίηση από την ηλικία των 12. Το ενδιαφέρον ξεκίνησε πολύ νωρίτερα στην ηλικία μόλις των 7 ετών. Έχει αποσπάσει 2 βραβεία ποίησης. Έχει γράψει 8 τετράδια ποιήματα από τα οποία ξεχώρισε και δημοσίευσε ένα πολύ μικρό ποσοστό.
Έχει κατά καιρούς δημοσιεύσει κάποια σε εφημερίδες και περιοδικά. Τα πρώτα ποιήματα τα θεωρεί πρακτικές, και άρχισε να αποκτά ύστερα από καλλιέργεια και ανάλυση του γραπτού λόγου, το προσωπικό της, διαφορετικό ύφος γύρω στα 18. «Η ομοιοκαταληξία είναι δεσμευτική… ψάχνοντας για το ρήμα, αποσπάσαι από την ουσία… καμιά ποιητική αρχή δεν θα μπορούσε να εγγυηθεί ελευθερία» υποστηρίζει. «Δεν υπάρχει επιρροή από κάποιον… παρά μόνο από τον εαυτό σου… παρατηρητής του εαυτού σου… δεν χρειάζονται ειδικές σπουδές για να θεωρείσαι ποιητής… η ποίηση είναι γέννημα, έρχεται μαζί σου την ώρα του τοκετού… αργότερα κάνει την εμφάνισή της και καλλιεργείτε… για να φτάσεις το σημείο που πραγματικά έχεις μέσα σου… ο συνδυασμός των λέξεων θα πρέπει να είναι διαφορετικός, εφόσον τις κοινοτοπίες τις βαρέθηκα γρήγορα, επίσης η χρησιμοποίηση πλούσιου λεξιλογίου είναι σοβαρή για να μπορέσεις να απεικονίσεις ακριβώς τα τρέχοντα της πηγής. Ένα βαθύ ξεφτυάρισμα, σε ώρες ανάγκης, είναι η ποίηση, σωτηρία για πολλούς…»
Έχει σπουδάσει, «Πληροφορική» στην Ελλάδα, «Φωτογραφία, Γραφιστικά και Web Design» στην Νέα Υόρκη. Εργάζεται σε περιοδικό στην Νέα Υόρκη. Όπως υποστηρίζει και η ίδια, οι σπουδές δεν έπαιξαν κανέλα ρόλο στην ποιητική της δημιουργία… έπαιζαν όμως σπουδαίο στο είδος και την ποιότητα ενασχόλησης.
Την παραγωγή, την καλλιτεχνική επιμέλεια, την σελιδοποίηση, και την φωτογραφία του βιβλίου τα έκανε η ίδια.
Aποσπασμα:
“Το φώς το πρωτοείδαμε αλλού, σε έναν τόπο
που μας άφησε την αύρα του καλά μέσα μας…
Κάτω από φτερούγες ανθρώπων που άλλοτε
ζέσταιναν και άλλοτε έδερναν…
Εκεί αποκτήσαμε το υλικό του ψυχισμού μας,
αυτό που κουβαλάει κάθε άνθρωπος
για πάντα εσωτερικά…
Ύστερα, ζήσαμε αλλού… και ο ήχος του δρόμου
ήταν πιο ζωντανός, τα φώτα της πόλης…
λύτρωση από την μοναξιά μας… την παιδική…
Χρόνια βαδίζαμε μέσα της, σέρνοντας της
πληγωμένες μας φτερούγες…
Κι ύστερα, ήρθαμε εδώ… και αποδεκατίσαμε
την προκατάληψη και την καταστολή των συναρτήσεων
… σε αυτήν εδώ την φύση…
όπου μέσα σε “χαμένες” φωλιές βρήκαμε τον χρόνο
να “συντάξουμε” τα αποκόμματα της ζωής μας..
Τώρα, δεν συλλέγουμε πολλά… ησυχία μόνο…
Μετά που θα είμαστε; Κάπου αλλού…
Σαν δέντρα δεν ριζώνουμε
εκεί που φυτρώσαμε… στα κλαδιά τους
στεκόμαστε μόνο, σαν πουλιά και σκορπάμε…
Οδοιπόροι… στον πηγεμό για την ανάγνωση
του εαυτού μας… παρατηρητές…
Κι αύριο… με το ίδιο όνομα και με άλλον αριθμό
θα ζούμε τον ”Υπερσυντέλικο”…
και να εύχεσαι… να ‘ναι πολλά τα σπίρτα…”
