Προσχωρώντας στον κόσμο της «ελπίδας» η χώρα πιάστηκε από την τελευταία σανίδα μυθολογίας που μπορούσε να βρει. Η νέα Παναγία που θα καθοδηγούσε τα στρατεύματά μας προς τη νίκη είχε πάρει πια μορφή υλική και εγκαθίσταντο στη Βουλή και τα πρωθυπουργικά γραφεία χωρίς να ορκίζεται απαραίτητα σε Θεό. Η ίδια ήταν άλλωστε, μια θεότητα που θα διόρθωνε τα πάντα και θα έπαιρνε πίσω την Αγιά Σοφιά της καλοπέρασης.
Δύο μηνών η κυβέρνηση και μας έφερε ολόκληρη άνοιξη.
Αφού δεν μπήκε κανείς στον κόπο να εξηγήσει στον κόσμο τι πρέπει να γίνει, ο κόσμος έφυγε. Οι παλιές θρησκείες – κόμματα δεν είχαν απαντήσεις. Όλο νηστεία και νηστεία. Τα θαύματα δεν λειτουργούσαν πια. Ούτε τα τάματα και οι λιτανείες – πορείες. Έκλεινες δεν έκλεινες τον δρόμο, έπιανες δεν έπιανες όμηρο, τον άλλο πολίτη, τον συμμαθητή, τον άρρωστο, δεν υπήρχε κανένα αποτέλεσμα. Λεφτά δεν έσταζαν. Το πολύ να κατάφερνες να μην αλλάξει τίποτα. Γιαούρτωνες κανέναν παπα-υπουργό, τον έπιανες από τον λαιμό, τον κυνηγούσες που σου έκοβε τον μισθό αλλά λεφτά δεν έβγαιναν.
Ίδια όπως οι τζιχαντιστές σπάζουν αρχαία αγάλματα, να μην υπάρχουν ίχνη άλλης θρησκείας και τους απειλεί και τους κολάζει, ίδια και τώρα, εδώ, να φύγουν οι άθλιοι παλιοί κι ας είναι όποιος θέλει. Ας κάνει ό, τι θέλει, έστω και κάτι ελάχιστο από όσα λέει.
Οι καινούριοι ιερείς πρέπει να σκηνοθετήσουν καινούρια θαύματα που ζητά το πλήθος. Καλά τα κηρύγματα αλλά χωρίς εφέ δεν σφυρηλατείται η φαντασία πάνω στην πραγματικότητα. Το ραβδί πρέπει να μεταμορφωθεί σε φίδι και να φάει τα άλλα φίδια ραβδιά τω άλλων μάγων, όπως έκανε του Μωυσή. Καινούριες λέξεις, καινούριες ψαλμωδίες, κάτι να απαλύνει τον πόνο. Κι ας μη γίνει καλά ο άρρωστος. Γιατί να γίνει; Δεν συμφέρει. Θα μείνουν οι «ιερείς» άνεργοι.
Κι η νηστεία ακόμα είναι γλυκιά και αποδεκτή όταν πιστεύεις. Κι ακόμη κι αν δεν πιστεύεις πολύ, βρίσκεις κάτι για να την δεχτείς, την λες «αποτοξίνωση».
