Αν ο Σαμαράς δεν εκβίαζε να γίνουν εκλογές το 2012, δεν θα είχαν συμβεί μια σειρά από εθνικές καταστροφές τα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν. Καταστροφές που, με τη σειρά τους, γέννησαν άλλες:
Φούσκωσε ο Σύριζα κι έγινε κόμμα εξουσίας εκεί που χαροπάλευε να μπει στη Βουλή… Κοντεύει να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση η Χρυσή Αυγή, εκεί που, επί δεκαετίες, δεν είχε ξεκολλήσει ποτέ από το 0,25%…
Αν ο ρίψασπις Καραμανλής είχε πάρει μέτρα που όφειλε να πάρει το 2008, αντί να κάνει εκλογές το 2009 και να κάτσει κότα για να χάσει από τον Παπανδρέου, ώστε να υποστεί τη ζημιά ο πολιτικός αντίπαλος, η χώρα δεν θα είχε μπει ποτέ σε μνημόνια.
Και αν η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε τη βούληση ν’ απολύσει τους αργόμισθους του Δημοσίου (που ήταν βέβαια οι πελάτες της) να κλείσει τους Οργανισμούς – φαντάσματα, αν νοικοκύρευε τα ασφαλιστικά Ταμεία… δεν θα είχαν κλείσει 300.000 επιχειρήσεις, δεν θα είχαν φύγει 500.000 σπουδαγμένοι νέοι στο εξωτερικό, δεν θα είχαν αυτοκτονήσει μερικές χιλιάδες χρεοκοπημένοι συμπολίτες…
Η χώρα δεν ναυάγησε από τις Τράπεζες. Ναυάγησε από το υπερτροφικό Δημόσιο, από τις πελατειακές πολιτικές που ασκήθηκαν. Αγκομαχάει από τα φορτία που ακόμα σήμερα κουβαλάει το Δημόσιο Ταμείο.
Και, για να λέμε όλες τις πικρές αλήθειες, μέρες φοβερές που περνάμε, για τις πολιτικές αυτές δεν ευθύνονται μόνο τα δύο κόμματα εξουσίας, δε φταίνε μόνο αυτοί που κυβέρνησαν, αλλά και αυτοί που συναγελάστηκαν με την εκάστοτε κυβέρνηση.
Πρώτος και καλύτερος φταίει ο αριστερός συνδικαλισμός, άρα η αριστερά που τον καθοδήγησε, φταίει ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός που διαμόρφωσε την κουλτούρα του τρωκτικού στον δημόσιο βίο.
Δεν είναι μόνο αυτές οι πικρές αλήθειες. Είναι κι άλλες. Αν πάμε λίγο βαθύτερα, θα φτάσουμε ακόμα και μέχρι την Εκκλησία που δεν δικαιούται “να το παίζει υπεράνω”…
Η διανόηση έχει το δικό της μεγάλο μερίδιο στην κατάντια της χώρας. Η διανόηση που σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης νοήθηκε ως αριστερή στο σύνολό της και εκφράστηκε μέσ’ απ’ όλες τις μορφές Τέχνης. Φόρεσε ένα φουλάρι στο λαιμό, και, αφ’ υψηλού, απαξίωνε κάθε τι λαϊκό γύρω της, επέβαλε μία ταξική ξινίλα απέναντι σε όλα και όλους, μείωνε κάθε άνθρωπο που δεν ταίριαζε με τα χνώτα της, τον κατέτασσε άλλοτε στα “τσόλια” κι άλλοτε στους πουλημένους μιας μεταφυσικής (θα έλεγε κανείς) εξουσίας. Μέσα στην αίγλη της παντοδύναμης “πνευματικής” εξουσίας της, η αριστερή διανόηση που “κυβέρνησε” την πνευματική Ελλάδα, απαξίωσε την Πολιτική και την Δημοσιογραφία σε βαθμό κακουργήματος, αγνοώντας ότι δηλητηρίαζε ανίατα τους δύο βασικούς πυλώνες της Δημοκρατίας!
Η διανόηση… στο όνομα της Υψηλής Τέχνης… πλήγωσε τόσο την Δημοκρατία, όσο δεν κατάφερε να το κάνει η χούντα του Παπαδόπουλου!
Πικρές αλήθειες που δύσκολα χωνεύονται απ’ όσους θα θεωρήσουν εαυτόν θιγμένο. Αλλά δε γίνεται να βουλώνουμε το στόμα, καθώς κατήχησαν τους ευκολόπιστους ή απαιτούν από την κοινωνία οι κυριλέδες. Γιατί πεθαίνει η χώρα. Το καράβι μας βουλιάζει.
Μετά από μια χουντική επταετία των μνημονίων, δεν έχουμε τελειώσει με τα δεινά. Βρισκόμαστε μπροστά σε νέα, πολύ χειρότερα κι από τα πρώτα.
Είναι πασιφανές: Δεν έχουμε περιθώριο να κάνουμε πάλι λάθος.
Αν ο Σύριζα δεν φύγει ΤΩΡΑ, η παραμονή του στην εξουσία θα είναι μεγαλύτερο λάθος απ’ όλα μαζί τα προηγούμενα των προηγούμενων!
Και βέβαια, αν δεν ομονοήσει ο λαός, δεν αρκεί να φύγει ο Σύριζα από την εξουσία. Ούτε αρκεί να έρθει η Νέα Δημοκρατία. Δεν αρκεί καν η κυβέρνηση εθνικού σκοπού, την οποία προωθούν πονηρά όσοι αποβλήθηκαν από την ίδια την πραγματικότητα κι επιχειρούν τώρα να επιστρέψουν στη σκηνή από το παράθυρο.
Το τρένο που έρχεται καταπάνω μας, με τον Σύριζα ή τη Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση, δεν φέρει απλά ετικέτα “τέταρτο μνημόνιο”, αλλά “μνημόνιο της δραχμής”.
Αν είναι να επιστρέψουμε στη δραχμή, να επιστρέψουμε! Όχι όμως έτσι. Όχι στα κουτουρού. Όχι λουμωχτά. Όχι δόλια. Όχι κατσαπλιάδικα. Κι αν είναι να ΜΗΝ επιστρέψουμε στη δραχμή, πρέπει να μάθουμε (επειγόντως πάλι) τι πρέπει να κάνουμε ΜΕΣΑ στο ευρώ.
Γιατί, αν πάμε σε εθνικό νόμισμα από τον αχαρτογράφητο δρόμο που – μη παραιτούμενος – μας οδηγεί ο Σύριζα, θα είναι μια εθνική καταστροφή μπροστά στην οποία θα ωχριούν το ’22 και το ’41 μαζί.
Κι αν μείνουμε στο ευρώ, καθώς ιδεοληπτικά επιμένουν οι ευρωλάγνοι, την εθνική καταστροφή που θα είναι ισοδύναμη του ’22 και του ’41 μαζί, δεν θα την αποφύγουμε.
Όσο είναι ακόμα καιρός, πρέπει να περάσουμε σε μία “πολιτική κανονικότητα”, ώστε μετά οι κοινωνικές δυνάμεις να κάνουν απερίσπαστες τον δημόσιο διάλογο που απαιτείται και ν’ αποφασίσουν για το μέλλον της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Αλλά στην εποχή της πληροφορικής, όπου οι ειδήσεις, οι γνώσεις και οι ιδέες διακινούνται ελεύθερα, όσο και πληθωρικά, ενώ φτάνουν παντού, μέχρι την τελευταία καλύβα, ο λαός είναι ανενημέρωτος, όσο ποτέ άλλοτε.
Αν πάντως ορίζουμε ακόμα τις εξελίξεις ως λαός, αν ήδη δεν γίναμε έρμαιο της Ιστορικής νομοτέλειας, πρέπει να κάνουμε κάτι το έκτακτο.
Δεν έχει δικαίωμα να πει τι ένας απλός συντάκτης. Αν ο λαός δεν το αισθάνεται, αν δεν του μιλά στην καρδιά το ένστικτο της επιβίωσης, τότε αξίζει να του παριστάνει τον κυβερνήτη ο Τσίπρας και, μετά απ’ αυτόν, όποτε δηλαδή, να πάρει το σκήπτρο του ο Μητσοτάκης.
Αλλά στην περίπτωση αυτή, τι νόημα έχει να κουβεντιάζουμε; Τι νόημα έχει τάχα να μην υποκύπτουμε στη μοίρα;
