Κάποτε στα μπουζούκια έσπαγαν κανονικά πιάτα. Φαίνεται στις ταινίες. Λίγοι, έτσι για το κέφι, για να κάνουν «ζημιά» στο μαγαζί, να υπερβούν τα όρια του καθωσπρεπισμού αλλά και να αναλάβουν να πληρώσουν την ζημιά, αποδεικνύοντας έτσι στους θαμώνες και στην συνοδό ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη ηρωικά.
Ελλάδα όμως είναι. Φαίνεται ότι όλοι ήθελαν να κάνουν το ίδιο. Σύντομα τα πολλά σπασίματα έγιναν επικίνδυνα, το μέτρο χάθηκε και όλοι διεκδικούσαν ηρωικό κέφι που το αντιμετώπιζαν όλοι με κατανόηση, ως κάτι γραφικό και χαριτωμένο. Τουριστικό αξιοθέατο. Αφού είχε την έγκριση των ξένων, που τους μαδάμε, αλλά και λιγουρευόμαστε την αποδοχή τους, έπρεπε να συνεχιστεί.
Λαός νταήδων, πανηγυρτζίδων, χρεωμένων.
Τα έξυπνα χρόνια του ΠΑΣΟΚ εφευρέθηκε το εικονικό πιάτο λοιπόν, από γύψο. Φτιαγμένο ειδικά γι’ αυτό το λόγο και όχι για φαγητό, έσπαγε χωρίς να δημιουργεί αιχμηρά κομμάτια. Έτσι όλοι έκαναν φιγούρα χωρίς στην πραγματικότητα να κάνουν τίποτε «ηρωικό». Ίδια όπως στα πολιτικά θέματα, η κοινωνία δέχτηκε να υποκρίνεται ότι σπάει πιάτα, όπως οι κυβερνήσεις υποκρίνονταν ότι κάνουν καλό στην χώρα με διορισμούς.
Σύντομα γέμισαν μπάζα οι πίστες αλλά και πολλά σαλόνια που ήθελαν να κάνουν κανέναν αρραβώνα και στο γλέντι έσπαγαν γύψινα πιάτα. Καθόλου σικ. Έτσι φτάσαμε στην εξειδίκευση της λουλουδούς, μια περίπου τεχνοκράτης της «επιχείρησης επίδειξης» αφού ο λαός δεν την χόρταινε, τόσα χρόνια μετά την προσφυγιά, την κατοχή και την φτώχεια.
Πλέον τα λουλούδια πετάνε μέσα σε ελαφρούς δίσκους από φελιζόλ, αφού ανάλαφρα και φουσκωμένα είναι όλα στη ζωή και στην πολιτική. Δεν κινδυνεύει ο τραγουδιστής ή η τραγουδίστρια να τρώει καλάθια στο κεφάλι. Ότι και να κάνει ο μπέμπης θαμώνας δεν μπορεί να βλάψει. Το κάπνισμα δεν μπορείς να του το κόψεις αλλά τουλάχιστον μπορείς με τα κατάλληλα προϊόντα να περιορίσεις τις συνέπειες της εξαλλοσύνης του. Ο λαός προνηπίων άλλωστε έχει πάντα δίκιο.
Βέβαια ένα από εκείνα τα παλιά, γνήσια πιάτα λέγεται πως έσκισε ένα βράδυ το φρύδι του Καζαντζίδη, κι έτσι σιχάθηκε τα μαγαζιά. Ό, τι δηλαδή λατρεύει αυτός ο λαός το καταστρέφει και το στερείται και του φταίνε διάφοροι. Ό, τι μεγαλειώδες βγάζει, το καταπίνει η εγωιστική του δίψα για καταστροφή, για παρανομία και κλάψα για την άδικη ζωή. Γιατί μέσα του είναι καταπιεσμένος.
Επόμενο ήταν, επί μνημονίων, να πετάξουν στον Ρέμο ένα τραπέζι.
