Ο Κώστας μένει στην Αθήνα, κατάγεται όμως από ένα χωριό του Ξηρομέρου. Ερχόταν συχνά όποτε έβρισκε χρόνο να επισκεφτεί τους γέρους γονείς του.
Τότε που η Ελλάδα ζούσε ακόμη τις μέρες που έζωναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα, πήγε ο Κώστας στο χωριό του να κάνει Πάσχα. Τέσσερα μέλη έχει η οικογένεια του, με τέσσερα αυτοκίνητα ήρθαν. Ο καθένας το δικό του. Για να έχουν, λέει, την ανεξαρτησία τους. Γέμισε η αυλή αυτοκίνητα. Πέρασε η Αμαλία από τη γειτονιά, βλέπει τη Χριστίνα στην αυλή.
– Καλημέρα Χριστίνα μου, καλή Ανάσταση.
– Καλημέρα Αμαλία, επίσης.
– Βλέπω αυτοκίνητα. Ήρθαν τα παιδιά; Ήρθαν όλα;
– Μπα! Αμαλία μου ο Κώστας μόνο ήρθε με την οικογένειά του.
– Τούτα εδώ τ’ αυτοκίνητα τι είναι όλα; Πάρκαραν εδώ οι γείτονες;
– Τι να πω Αμαλία μου, ο καθένας έχει το δικό του, ήρθαν διαφορετικές μέρες όπως έπαιρναν την άδεια, έρχονταν.
– Αχ Χριστίνα μου… τι να πούμε… δεν λυπούνται τη βενζίνη που χαλάνε… να έρθουν με ένα ή τουλάχιστον με δύο…
– Εσύ καλά το λες, αλλά έτσι λέει έχουν την άνεση να πάνε όπου θέλουν, όταν θέλουν χωρίς να περιμένουν τον άλλο.
Τώρα… δεν ξέρουμε αν έρχεται στο χωριό του ο Κώστας για Πάσχα. Διότι, τώρα, υπολογίζουν όλοι τα έξοδα με τις δύσκολες μέρες που περνάμε. Δεν ξέρουμε αν έχουν ακόμη τα τέσσερα αυτοκίνητα… Ξέρουμε όμως ότι παραπονιέται κι αυτός για την κατάντια της χώρας…
