Δεν είναι μόνο η Εθνική Ποδοσφαίρου της Ελλάδας, ούτε μόνο το εθνικό μας φαγητό, η φασολάδα, δεν είναι μόνο η εθνική λέξη που αρχίζει από μ… δεν είναι αυτά μόνο τα εθνικά μας σπορ, είναι, θα το αναγνωρίσετε, μαζί με άλλα, και το εθνικό μας επιφώνημα: ΟΥΦ.
Με γκρίνια θ’ αρχίσει να παίζει η Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου της Ελλάδας στο μουντιάλ… ουφ και ουφ… Α, το ένα, ε, το άλλο… Κι όμως… ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι που τη ρίχνουμε στα τάρταρα, ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι την αποθεώνουμε, όταν κλείνει τ’ αυτιά της στη γκρίνια μας και φτάνει στο επίτευγμα. Κανονικά, θα έπρεπε «να το βουλώνουμε»… Αμ δε! Μωρέ θα του δώσουμε και θα καταλάβει! Θα το γλεντήσουμε παρέα μέχρι πρωίας σα να ήμασταν ΕΜΕΙΣ πάλι που κάναμε το θαύμα… Όσο για κείνους που επιβεβαιώθηκαν σε όσα εγκαίρως είπαν, τι λες τώρα… εμείς ξέρουμε καλύτερα τώρα που τ’ ανακαλύψαμε κι ας τους βρίζαμε όταν από νωρίς μας τα έλεγαν…
Η αποποίηση της αποτυχίας και, ταυτόχρονα, η οικειοποίηση του επιτεύγματος χρειάζεται προφανώς εθνική ψυχοθεραπεία για να βγάλουμε άκρη. Η άλλη λύση είναι να το πάρουμε ως δεδομένο, να το εκλάβουμε ως αρετή και… να το απολαμβάνουμε.
Από πού να το πιάσεις; Το ΟΥΦ μεταμορφώνεται αστραπιαία σε ΟΛΕ. Τη μια στιγμή στη λαιμητόμο, την άλλη στον Όλυμπο! Από το Γουδή, όπου θα κρεμάσουμε τους προδότες, στα ουράνια για να τους υμνήσουμε ως σωτήρες. Από τον αφορισμό του Καζαντζάκη, στη λατρεία τους, από το ανάθεμα στον ύμνο. Αυτοί είμαστε! Ουφ, για τις βροχές που δε λένε να σταματήσουν κι αμέσως, ουφ για τον καύσωνα, αν και δεν έχει δύο μέρες που ήρθε… Ουφ για το ένα, ουφ για το άλλο, ουφ για τα κέρατά μας τα τράγινα…
Ουφ, ουφ, ουφ…
Τι άραγε συμβαίνει μ’ εμάς; Γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι ποτέ;
