Μετά τις χρεοκοπίες των κομμάτων, στην αναμονή για νέο πολιτικό φορέα, όποτε και αν προκύψει, δεσπόζουσα θέση έχει το ερώτημα: Τι είδους κόμμα θ’ ακολουθούσε τάχα ο λαός, η πλειοψηφία του δηλαδή, τι σόι κόμμα θα ήταν αυτό για να μπορέσει να πείσει πολίτες που δεν συμφωνούν σε τίποτα με κανέναν;
Όταν ο ευφυέστερος λόγος, ο τιμιότερος, απαξιώνεται, όταν οι μεγαλύτερες αυθεντίες (βάλε στο μυαλό σου έναν Νανόπουλο) περνούν απαρατήρητες, σα να μη λένε κάτι χρήσιμο που πρέπει ν’ ακολουθήσει ο λαός, ένα και μόνο ένα συμπέρασμα βγαίνει: Η “καλή δουλειά” που έγινε δια μακρών από τους σφετεριστές της εγχώριας και της Ευρωπαϊκής, αλλά και της παγκόσμιας εξουσίας, απέδωσε τα μέγιστα, διότι κατακερμάτισε την κοινωνία και, χωρίς καμιάν απαγόρευση, κανένας δεν μπορεί πια να σχηματίσει με κανέναν κάποια επικίνδυνη για το σύστημα παρέα.
Η αναγωγή του Εγώ σε μέγιστη αξία ήταν η συνταγή. Το δέλεαρ ήταν ελκυστικό και βεβαίως συμβατό με την υλική υπόσταση του ανθρώπου. Με το Εγώ στα ύψη θα ήταν εύκολο να διολισθήσει η ατομικότητα στον ατομισμό. Ο συλλογικός εαυτός μετατράπηκε σε μάζα. Οι δήθεν επαναστατικές κοσμοθεωρίες ήρθαν για να συμπληρώσουν το έργο που η θρησκεία δεν μπορούσε να ολοκληρώσει.
Με τέτοια εγχώρια και διεθνή δεδομένα, η ίδρυση ενός “Κόμματος Αρχών” αποτελεί ουτοπία. Αντ’ αυτού, η ίδρυση ενός αρχηγικού κόμματος είναι εφικτή. Υπό προϋποθέσεις βέβαια, μεταξύ των οποίων είναι το “χαρισματικό πρόσωπο” και τα “πολλά λεφτά”.
Φτάσαμε λοιπόν στο ζουμί:
Σε ό,τι αφορά τα “πολλά λεφτά”, τα διαθέτουν εκείνοι που θα κερδίσουν περισσότερα. Η χρηματοδότηση ενός κόμματος εξουσίας είναι η καλύτερη επένδυση, αποδίδει τόκους σε ποσοστό 1.000% (ολογράφως: χίλια τα εκατό), άρα… συμφέρει!
Πιο δύσκολο από τα λεφτά είναι το “χαρισματικό πρόσωπο”. Για τον λαό, αυτό το στοιχείο ταυτίζεται με τα ελέη και τις χάρες του Θεού, για τους… επενδυτές όμως, όχι. Μπορούν να πάρουν οποιοδήποτε πρόσωπο και να το χρίσουν “χαρισματικό”. Έχουν στα χέρια τους την δύναμη της πολυεπίπεδης προπαγάνδας (κυρίως μέσω του Τύπου) και αυτή αναλαμβάνει το έργο να μετατρέψει σε ταλέντο ένα βούρλο. Μόνο που… μια τέτοια ανάδειξη προσώπου απαιτεί χρόνο, δηλαδή χρόνια. Μερικά, όχι πολλά, πάντως… χρόνια!
Ύστερα, ο λαός ψηφίζει και αναδεικνύει το “χαρισματικό πρόσωπο” σε ηγέτη, ενίοτε και εθνάρχη. Όποιον και να ρωτήσεις, θα σου πει περήφανα: “Εγώ τον ψήφισα”. Κανείς δεν θα διακρίνει ότι ψήφισε μετά από υποβολή που, ανεπαισθήτως, μετατρέπεται σε αυθυποβολή. Οπότε γίνεται περήφανος για την αγάπη του στον “Μεγάλο”. Κι όποιος τολμήσει να τον αγγίξει, αλίμονό του…
Έτσι γεννιούνται οι “ταλιμπάν”.
Από δω και πέρα, ο λαός “χάνει τη μπάλα”. Ο αρχηγός μετατρέπεται σε “μεταφυσικό ον” και αποσπά την συμπάθεια της κυρά – Κατίνας, ακόμα κι αν, στην πράξη, ως ηγέτης, αποδεικνύεται βλίτο.
Στο προκείμενο τώρα:
Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό, τι κόμμα να ιδρύσει ποιος; Ο λαός να ελπίζει σε τι; Με ποιον τρόπο θα ομογενοποιηθεί η κατακερματισμένη Κοινή Γνώμη για να εκφραστεί ως ενιαία πολιτική Δύναμη; Συγκολλητική ουσία της μάζας είναι ο Θεός. Όπου δεν φτάνει ο Θεός, αναλαμβάνει ο ηγέτης. Κι όπου δεν φτάνει ο ηγέτης, αναλαμβάνει το ρόλο της η κυρά – Κατίνα.
