Τίτλος κινηματογραφικού έργου, που είδαμε όταν ήμασταν παιδιά, στο Σινέ Τιτάνια έναν χειμώνα ξεχασμένης χρονολογίας.
Σκαστοί από το μάθημα των αρχαίων ελληνικών οι άμυαλοι και της αχώνευτης γαμώτο μου γραμματικής, ώρα τρεις, απομεσήμερο και μ’ ένα εισιτήριο μπήκαμε όχι στην κατάμεστη αίθουσα αλλά στη γαλαρία.
Εκεί, όλη η σαλημαρία της συνοικίας Φούσκαρη και κάποια πρώιμα αντράκια από την Ντούτσαγα να μας παρακινούν στη μόδα του φουμαρίσματος.
Με κομμένη ανάσα και μάτια γουρλωμένα, από τις τρεις μέχρι τις εννιά, θαυμάζαμε τον ήρωα Έρολ Φλυν με την παρέα του, να σκοτώνουν τις χιλιάδες των «κακών» ημίγυμνων Ινδιάνων με τις άναρθρες κραυγές τους.
Όλοι οι γαβριάδες ήμασταν με το μέρος των ανίκητων καουμπόηδων, τόσο που πολλοί τους μιμούμασταν στα πολεμοχαρή παιχνίδια μας.
Μας είχε μείνει κατάλοιπο η πολεμομανία από τον αντιφασιστικό πόλεμο του ’40 – ’44 όπου με την συμβουλή των απόγονων των καουμποϊσμού, γίναμε περιώνυμοι στα πεδία των μαχών για λευτεριά.
Περάσανε χρόνια και στην εποχή του – τεντυμποϊσμού – θυμήθηκα τ’ ανωτέρω και ντράπηκα για την αθώα άγνοιά μας.
Δεν ξέραμε, ότι: όταν ηχούν τα τύμπανα «ξεσπερμεύονται οι λαοί και ξεθεμελιώνονται πατρίδες» όπως η θύραθεν παιδεία μας δίδαξε.
Δεν γνωρίζαμε για την υπό των ήχων των τυμπάνων γενοκτονία, των γνήσιων αμερικανών Ινδιάνων από τους έποικους της πολιτισμένης Ευρώπης, πάσης φυλής, παντός συρμού και γένους τυχοδιώκτες. Ίσως γι’ αυτό σήμερα, όταν ακούω τυμπανοκρουσίες, νιώθω την μυρουδιά ανθρώπινου κρέατος.
Σήμερα, στην μαραζώστρα εποχή, που άλλοι όρισαν να ζούμε, μπορεί να μην ακούμε τον ήχο των τυμπάνων, σειρήνων ή βούκινων για ό,τι μας συμβαίνει, ακούμε όμως τις ξινές φωνές των τηλεοπτικών ντελάληδων και νιώθουμε την ανατριχίλα που σκορπά ο ήχος των τυμπάνων. Όμως;
Εκτός από το στρογγυλό αυτό κρουστό όργανο, που ο ήχος του συνταράζει τους μνημονικούς, υπάρχει πια κι ένα άλλο «Τύμπανο» που ο ήχος του ακούγεται μονάχα, όταν το διαβάζεις. Είναι το μηνιαίο λογοτεχνικό ποικίλης ύλης, με τον εύηχο τίτλο «Τύμπανο» όπου με την πανσπερμία των άηχων ήχων του – μας αγαλλιάζει και γίνεται τροφή για σκέψη.
Δεν είναι δημιούργημα νοσταλγίας για κάθε που απέτυχε στο παρελθόν, αλλά ψυχής ενέργεια, ανάγκη ενάντια στην κοινωνική υποχώρη, επιθυμία να αντισταθούμε στην μελαγχολία που αλλότριες αποφάσεις πολιτικού σατραπισμού, μας υποχρεώνουν να σιωπούμε από αόριστο φόβο. Γι’ αυτή την ψυχοφθόρα κατάπτωση της κοινωνίας και για ό,τι μας συμβαίνει, κανένα τύμπανο δεν ήχησε, τουναντίον, στο ντούκου μας επέβαλαν τον οικονομοψυχολογικό πόλεμο, οι ηττημένοι στον απελευθερωτικό πόλεμο του ’40 – ’44.
Έτσι, στη «ζώνη του λυκόφωτος» για την δημοκρατία και κόντρα στην αλλοτριωτική ηττοπάθεια, όπου η ησυχία της αδράνειας θεωρείται αυτοκτονικό επιχείρημα, μέσα από το πηγάδι της σιωπής που η κοινωνία βυθίστηκε, ακούγεται ο ενθαρρυντικός απόηχος του έντυπου «Τυμπάνου» κι ανθίζει μεσ’ την ρέμβη σου η αισιοδοξία.
Το μηνιαίο αυτό περιοδικό, με τους λόγιους, λυρικούς, ερωτικούς και κοινωνικούς του ήχους από δόκιμους, ταλαντούχους λαϊκούς και άξιους εραστές της τέχνης, μπορεί και πρέπει να γίνει μια πνευματική όαση στην άνυδρη εποχή της πολιτιστικής παραγωγής.
Στην αντιπνευματική νύχτα που ζούμε, θα είναι σαν τον φάρο, που, όταν θα το διαβάζει ο φιλόπολις αναγνώστης, θα νιώθει τις κρυμμένες από φόβο αλήθειες της ημέρας, να αντανακλώνται στις σελίδες του σαν αστραπές ανακούφισης και ο ψυχισμός του θα ανθοβολά ελπίδες. Ψυχολογώντας την έντυπη εικόνα του ο φιλοαναγνώστης, μ’ ενάργεια θα ταξινομεί τους ποιητικούς ήχους και τα μηνύματα των αθόρυβων ήχων του γραπτού λόγου, θα του γεννοβολούν ιδέες για δικά του λογοτεχνικά σπαράγματα, αφού η φαντασία του θα γονιμοποιείται. Αν δε, με οδηγό μας τον πληθυντικό της ευγένειας ή τον ενικό της φιλίας και την αφειδόλευτη προσφορά μας, η ανέκφραστη ανάγκη που πολλούς συνέχει για δημιουργική ανάταση, γίνει ανατροφοδοτούμενη ύλη στο «Τύμπανο», τότε σίγουρα η συμμετοχή όλων θα επιφέρει θετική αναστάτωση στην πολιτισμική μας στασιμότητα. Τότε η ηχώ του λογοτεχνικού τυμπάνου, θ’ ακούγεται εύηχα και η διανόηση χωρίς δράση, θα συστρατευθεί στο εκπολιτιστικό αυτό εγχείρημα προς όφελος της τέχνης που στόχος της είναι η κοινωνικοποίηση του συναισθήματος.
Τότε θα βρίσκουμε σελίδες που θα αναδύουν ήχους συνειρμικούς που θα ερεθίζουν τον λογισμό και ίσως πεισθούμε ότι και αύριο θα μελαγχολούμε όπως και χθες, αν όρθιοι δεν σηκωθούμε.
Διαισθάνομαι ότι με την συνεισφορά και την συνύπαρξη των εραστών του λογοτεχνικού λόγου και των φίλων της γνώσης, οι σελίδες του «Τυμπάνου» θα γίνουν αποθετήρια ποικίλης γνώσης, όπου και οι στερούμενοι της ακουστικής αίσθησης θα ευφραίνονται, ενώ ο τίτλος του περιοδικού, θα είναι τίτλος τιμής των δημιουργών και των αναγνωστών του.
Μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό των ήχων, θ’ ακουστούν ήχοι επιδοκιμαστικού διαλόγου, θα δημιουργηθούν εντάσεις και μικροκαυγάδες, ενστάσεις κι απορίες, μα θα είναι το απαύγασμα μιας συλλογικής δημιουργίας, γιατί θα γεννηθούν ιδέες, θα καταστρωθούν σχέδια έτσι ώστε να ξεφύγουμε από την κουλτούρα της μελαγχολίας και οι ελπιδόφρονες επιθυμίες μας, να μη βγούνε σ’ αδιέξοδα. Τότε και μόνο το Αγρίνιο θα παράξει ένα εργαλείο για κάθε ανήσυχο και φιλοπρόοδο πνεύμα, όπου με φορέα το «Τύμπανο» θα δώσει παρών στο πολιτιστικό μέλλον του πάλαι ποτέ Βραχωριού…
Αριστείδης Μπαρχαμπάς
Τύμπανο 3 / Απρίλιος – Μάιος 2013
