Επειδή όλα είναι στημένα, σε πιστεύω, είναι όπως το λες, τι άλλο να κάνω εγώ, δε μένει παρά “να κάνω την πάπια”, έτσι δεν είναι;
Καθότι, πατριώτη, σε πιστεύω, δεν σε αμφισβητώ, η μόνη λογική συμπεριφορά ενός λογικού ανθρώπου, τώρα που μαθαίνω τη μέγιστη αλήθεια – με τόση πειθώ μου την αποκαλύπτεις – ε, τι άλλο να κάνω, δε μένει παρά να κοιτάω το συμφέρον μου ή, αλλιώς να προσέχω μόνο τ’ αγαπημένα μου πρόσωπα, “ό,τι κλείνει η πόρτα μου πίσω της” ή, αλλιώς, “να κοιτάω τη δουλειά μου” ή, αλλιώς, “να κάτσω στ’ αυγά μου” ή, αλλιώς “να μη φυτρώνω εκεί που δε με σπέρνουν”…
Αφού όλα είναι στημένα, τι να κάνω; Τι μπορώ να κάνω; Να “βαράω γροθιά στο μαχαίρι”; Γυρίζω λοιπόν στο σπιτάκι μου, κάθομαι στον καναπέ, ανοίγω την τηλεόραση, χαζεύω τα ξέκωλα και τα σούργελα, “σιγά μη χαλάσω τη ζαχαρένια μου” για τα πολιτικά…. “Όλα είναι στημένα”. Το πίστεψα. Ποιος είμ’ εγώ ν’ αμφισβητήσω εσένα ή “να βγάλω το φίδι απ’ την τρύπα”;
Έτσι το είπες: “Το παιγνίδι είναι στημένο”. Άρα, λες, μην κάνεις τίποτα περιττό, κοίτα το συμφέρον σου, μην ξοδεύεσαι, μη σπαταλάς τις δυνάμεις σου.
Η αλήθεια είναι, πατριώτη, ότι δεκαετίες έξι τον αριθμό, τέσσερις από τότε που συνειδητοποίησα τον εαυτό μου, είχα τη λάθος εντύπωση ότι το παιγνίδι της ζωής ήταν δικό μου, άρα ήμουν παίκτης του παιγνιδιού, γι’ αυτό πάλευα να κάνω κάτι καλό, καθώς μικρό μου έλεγε ο παππούλης και το θυμάμαι: “Να βάλεις το δικό σου λιθαράκι στον κόσμο”. Αυτό πάσχιζα, πατριώτη. Να βάλω το δικό μου λιθαράκι στον κόσμο, πιστός στο λόγο του παππούλη, ολόκληρη ζωή, “σαράντα χρόνια φούρναρης… έχω ψήσει…” και φτάνω σ’ αυτό τ’ ωραίο πρωινό, είπα να πιω ένα καφεδάκι με την ησυχία μου, αλλά, κοίτα να δεις κάτι συμπτώσεις, μόλις πήγα ν’ ανοίξω την εφημερίδα, σε άκουσα που άφριζες δίπλα μου, δεν σε γνωρίζω, δεν ξαναείδα την αφεντιά σου, γιατί άραγε σκας; Όλα καλά;
– Να… δε βλέπεις; Είναι όλα στημένα…
Κοίταξα. Είδα την εφημερίδα που έγραφε: “Ο Τσίπρας συναντήθηκε με τον πάπα”. Κούνησα το κεφάλι μου για να μη σε πάω κόντρα, δεν έχω όρεξη για κουβέντα, θέλω να πιω έναν καφέ, τι ζητάω… να διαβάσω την εφημερίδα μου ήσυχα, να χαζέψω, να ταξιδέψω νοερά, κουράστηκα, μου βγαίνει μια κόπωση τελευταία… Εσύ όμως επανέλαβες:
– Το παιγνίδι είναι στημένο.
Γαμώ τα μπρίκια μου! Κούνησα πάλι το κεφάλι για να δώσω ευχάριστο τέλος στη συζήτηση που δεν ήθελα, όμως εσύ, χωρίς να σου δώσω θάρρος, άρχισες να εξηγείς γιατί “όλα είναι στημένα” απ’ τους πούστηδες.
Λοιπόν, τώρα που το λες, δίκιο έχεις, το βλέπω κι εγώ, είναι όλα στημένα, επομένως μια ολόκληρη ζωή, σαράντα χρόνια φούρναρης, ήταν άχρηστη, τώρα που το είδα με τόση καθυστέρηση, πάει, είναι τόσο αργά, ξόδεψα τα νειάτα μου, ψήφισα κόμματα ο άτιμος, συμμετείχα σε όλες τις εκλογές της μεταπολίτευσης, ο μπούφος, μπήκα σε συλλόγους και σε κινήματα ιδεών, πάλεψα για το κοινό καλό, κι έρχεσαι, ρε πατριώτη, τόσο απλά, τόσο πειστικά, να μου δείξεις αυτό το πρωινό πως ολόκληρη ζωή δεν ήμουν παρά ένας μαλάκας. Άκου εκεί να πιστεύω ότι το παιγνίδι είναι δικό μου, ότι μπορώ να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι στη ζωή… Ν’ αφήσω το στίγμα μου φεύγοντας από το μάταιο τούτο κόσμο… Κι άλλο δεν έκαμα, παρά να ρίχνω νερό στο μύλο των αφεντικών… Τώρα όμως που μου άνοιξες τα μάτια, χα, θα πατήσω πάνω σε πτώματα…
Αρχίζοντας απ’ το δικό σου…
