Το εθνικό θέμα, η εξωτερική πολιτική και η απλή λογική
Σε ανταλλαγή διαφορετικών απόψεων που κάναμε μ’ έναν φίλο μέσω e-mail για το θέμα του Νίκου Δήμου (με αφορμή το άρθρο της προηγούμενης έκδοσης) κάποια στιγμή αντέτεινε ως εξής: «Έχει εθνική σημασία η λειτουργία του Ορθόδοξου πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης και η ύπαρξη γενικά ορθοδόξων ανά το κόσμο. Η ορθοδοξία αποτελεί έναν συνδετικό κρίκο και ένα μέσο διατήρησης και ανάπτυξης γεωπολιτικών συμμαχιών και επίτευξης γεωπολιτικών στόχων και ανάπτυξης σχέσεων επιρροής».
Πρόκειται για το γνωστό, όσο και ακαταμάχητο – κατά τη γνώμη πολλών – επιχείρημα που συνδέει άρρηκτα το νεοελληνικό κράτος με την ορθόδοξη Εκκλησία. Όμως, τίθεται το εύλογο ερώτημα: Γιατί άραγε… γιατί να μη χρησιμοποιείται για τους σκοπούς αυτούς ο Ελληνισμός στη θέση της Εκκλησίας;
Ας αλλάξουμε στην παραπάνω επίμαχη φράση τη λέξη «ορθοδοξία» με τη λέξη «Ελληνισμός», να δούμε τι θα γίνει:
«Ο Ελληνισμός (και όχι η ορθοδοξία) αποτελεί έναν συνδετικό κρίκο και ένα μέσο διατήρησης και ανάπτυξης γεωπολιτικών συμμαχιών και επίτευξης γεωπολιτικών στόχων και ανάπτυξης σχέσεων επιρροής».
Οι πολλοί πιστεύουν, σωστά, ότι η ρωμιοσύνη ταυτίζεται με την ορθοδοξία, πιστεύουν όμως, από πλάνη, και ότι η ορθοδοξία ταυτίζεται με τον Ελληνισμό. Όχι, δεν ταυτίζεται! Το λέει ακόμα και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος!
Ερώτηση τώρα: Ποιος φώτισε την οικουμένη; Η ορθοδοξία ή ο Ελληνισμός; Τι πρόσφερε η ορθοδοξία στην ανθρωπότητα και τι πρόσφερε ο Ελληνισμός; Ποια προσφορά είναι μεγαλύτερη;
Αν λοιπόν φώτισε την οικουμένη ο Ελληνισμός (και όχι η ορθόδοξη Εκκλησία) γιατί να μη χρησιμοποιείται πολιτικά ο Ελληνισμός αντί της ορθοδοξίας ως… «συνδετικός κρίκος και ένα μέσο διατήρησης και ανάπτυξης γεωπολιτικών συμμαχιών και επίτευξης γεωπολιτικών στόχων και ανάπτυξης σχέσεων επιρροής»;
Μήπως ο διαχρονικός Ελληνισμός, το αθάνατο Ελληνικό πνεύμα, ναι, αυτό που προηγήθηκε της ορθοδοξίας, αυτό που έκαμε τον Διαφωτισμό και διέλυσε το σκότος του Μεσαίωνα στην Ευρώπη, αυτό που διαπότισε τη σύγχρονη επιστήμη, το πνεύμα που ενέπνευσε κι εμπνέει παγκοσμίως τις Τέχνες ασταμάτητα μέχρι σήμερα, μήπως ΑΥΤΟΣ ο Ελληνισμός δεν είναι σεβαστός στην Ιαπωνία και την Κίνα; Είναι. Μήπως δεν είναι σεβαστός στη Βόρεια και τη Νότια Αμερική; Είναι. Μήπως δεν είναι σεβαστός στην Ευρώπη; Είναι. Πού δεν είναι σεβαστός; Και πού, αντίστοιχα, είναι σεβαστή η ορθοδοξία, ώστε ν’ αποτελεί αυτή και όχι ο Ελληνισμός τον συνδετικό κρίκο και «το μέσο διατήρησης και ανάπτυξης γεωπολιτικών συμμαχιών και επίτευξης γεωπολιτικών στόχων και ανάπτυξης σχέσεων επιρροής»;
Επιτέλους αυτή η υποκριτική καραμέλα για πολιτική διαχείριση του ορθόδοξου στοιχείου (αντί του Ελληνισμού) ας σταματήσει! Δεν αδικεί μόνο τον Ελληνισμό, αλλά και την ίδια την Εκκλησία!
Αυτή είναι η χαώδης διαφορά της χιλιοτραγουδισμένης κατά τ’ άλλα ρωμιοσύνης και του διαχρονικού Ελληνισμού. Μόνο που οι ρωμιοί, δυστυχώς, δεν το βλέπουν! Και κοστίζει πολύ που δεν το βλέπουν! Δεν καταλαβαίνουν, δεν υποψιάζονται καν πώς μπορεί να γίνει εργαλείο ανάτασης του έθνους (και του κράτους) η πανάρχαια Ελληνική ταυτότητά του. Δεν αναγνωρίζουν καν ότι ο σεβασμός των Φιλελλήνων (κόντρα πολλές φορές στις συντηρητικές ηγεσίες των τότε Μεγάλων Δυνάμεων) επέβαλλαν τελικά μία Διεθνή υπερθετική στάση απέναντι στο επαναστατικό ζητούμενο του ’21 κι έσωσαν την επαναστατημένη Ελλάδα από την υποδούλωσή της στον Ιμπραήμ το 1827 και ξανά, με τον ίδιο τρόπο, το 1997.
Λοιπόν, ΑΥΤΗ είναι η χωρίς λύτρωση τραγωδία που βιώνεται από μας σήμερα στη σύγχρονη Ελλάδα! Αυτή είναι η αθεράπευτη σχιζοφρένεια της χώρας. Και, αν δεν βρούμε το πολιτικό φάρμακο της θεραπείας αυτής της σχιζοφρένειας, δεν έχει καμία ελπίδα επιβίωσης αυτό το κράτος! Καμία.
