Μετά τα 199 «ΝΑΙ» της Βουλής στο «Νέο Μνημόνιο» – Οι Έλληνες και η πολική ηγεσία τους καλούνται ν’ απαντήσουν επειγόντως στα ερωτήματα “ποιοι είμαστε;” και “τι θέλουμε;”
Η Δευτέρα της 13ης Φεβρουαρίου 2012 ξημέρωσε διαφορετική απ’ όλες τις άλλες Δευτέρες, απ’ όλες τις άλλες μέρες της εβδομάδας της νεοελληνικής ιστορίας, από ιδρύσεως του κράτους. Με τα 199 «ναι» στο «νέο μνημόνιο», με τις 45 διαγραφές βουλευτών από τρία κόμματα για το «όχι» που είπαν, τίποτα δεν είναι πια ίδιο στο πολιτικό σκηνικό, που καταρρέει με πάταγο. Ουδέποτε στο παρελθόν η Ελλάδα βρέθηκε μπροστά σε τόσο φοβερό δίλημμα.
Το «ναι» ή το «όχι» που (μεταφέροντας τη φωνή των ψηφοφόρων τους στη Βουλή) έπρεπε να πουν οι βουλευτές στο «νέο μνημόνιο», ισοδυναμεί με ερμηνεία του γρίφου της σφίγγας, όπου έπρεπε ν’ απαντήσει ο Οιδίπους. Ήταν τόσο μεγάλο το συνειδησιακό φορτίο που κανείς δε μπορεί να καταδικάσει τους μεν ή τους δε για την αστοχία ή το λάθος της απόφασής τους, ακόμα και αν το «ναι» ή το «όχι» που θα ψήφιζαν, καταδίκαζε την Ελλάδα στον αφανισμό. Μπορεί να λοιδορήσει όμως τους λιποτάκτες.
Εκείνους που το έβαλαν στα πόδια, που φυγομάχησαν, και δη την κρισιμότερη στιγμή της νεοελληνικής ιστορίας, οι ριψάσπιδες. Μπορεί επίσης από μεγαθυμία να υποκριθεί ότι δεν άκουσε τα αριστερά λόγια του θεϊκού Μίκη Θεοδωράκη περί προδοσίας και τα φληναφήματα ενός ήρωα, του Μανώλη Γλέζου. Μπορεί ακόμα να ξύσει από τη σκέψη του τον θλιβερό Καρατζαφέρη και το τσίρκο του, να το κάνει αυτό επίσης για την εμετική παρέα του βαθέος ΠαΣοΚ που κρύφτηκε σα χαμίνι του κερατά πίσω από τη γενναία ψήφο μετάνοιας της Νέας Δημοκρατίας. Ο λαός που χειροκροτεί ως πατριώτες και παλικάρια όσους ψήφισαν «όχι», αυτός ο ίδιος λαός θα τους κρέμαγε ανάποδα, εάν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν αντίστροφο. Ο λαός που λοιδορεί ως προδότες και πολιτικούς νάνους όσους ψήφισαν «ναι», αυτός ο ίδιος λαός είναι που ξέχασε ότι με την δική του ψήφο αυτοί οι βουλευτές βρίσκονται στη Βουλή με την δική του ψήφο και θα ξαναστείλει άλλους στη θέση τους για να κάμουν ό,τι έκαμαν ετούτοι.
Όπως όμως και νάχουν αυτά, από τα μεσάνυχτα της 12ης Φεβρουαρίου 2012 και μετά, τίποτα δεν είναι πια ίδιο σ’ αυτή τη χώρα της καρπαζιάς και της ξεφτίλας. Η πατρίδα μας είναι κρεμασμένη στο τσιγκέλι, από το οποίο είναι αδύνατο να κατέβει μοναχή της. Αν θα μας κατεβάσει από το τσιγκέλι η Ευρώπη ή αν θα κάνουμε κάνα μαγικό εμείς οι ίδιοι για να ξεκρεμαστούμε, είναι αυτή τη στιγμή άγνωστο και αβέβαιο. Για πρώτη φορά όμως στα 190 χρόνια ελευθερίας οι νεοέλληνες βρίσκονται μπροστά στην ιστορική ανάγκη του έθνους να στοχαστούν και να ιδρύσουν το κράτος που δεν ίδρυσαν ποτέ. Είναι πρώτη φορά που τίθενται τα ερωτήματα “ποιοι είμαστε;” και “τι θέλουμε;”. Αν δεν απαντήσουμε πειστικά και χωρίς περιστροφές σ’ αυτά τα δύο ερωτήματα της εθνικής ταυτότητας, με ή χωρίς το ευρώ, με ή χωρίς τη δραχμή, με ή χωρίς τη βοήθεια των κουτόφραγκων, θα παραδώσουμε αμαχητί την πατρίδα στους ανατολίτες ή, μάλλον, στους νέους Οθωμανούς που προελαύνουν και είναι ήδη εδώ, όπως ήταν και πριν το 1453…
