Ο Κώστας δούλευε χρόνια στα καράβια και όπως όλοι οι ναυτικοί για πολλούς μήνες βλέπουν μόνο ουρανό και θάλασσα. Κάθε οχτάμηνο ή χρόνο έπιανε το καράβι Πειραιά και ο Κώστας καθόταν για τρεις – τέσσερις μήνες στο σπίτι του.
Σε μια από αυτές τις άδειες πήγε ο Γιώργος με τον αδερφό του να τον δουν. Το συνήθιζαν αυτό κάθε που ερχόταν ο Κώστας. Τους μιλούσε για τις φουρτούνες, για τ’ άγρια κύματα που σκέπαζαν το καράβι, για τα λιμάνια που πιάνανε, τα μπαρ, τις όμορφες γυναίκες. Μάλιστα για μία από αυτές τους είπε ότι ήταν ερωτευμένος.
– Καλά είναι παιδιά στα καράβια, καλά τα λεφτά, βλέπεις άλλους τόπους, καλά περνάμε. Πολλές φορές βέβαια κινδυνεύουμε από την κακοκαιρία, αλλά το σκαρί μας είναι γερό…
Ο Γιώργος άκουγε.
– Πόσες ώρες δουλεύετε; Έχετε χρόνο για ξεκούραση;
– Α, φίλε, αυτό είναι άλλη ιστορία! Πολλή δουλειά, καθόλου ξεκούραση. Δουλεύουμε τριάντα ώρες το εικοσιτετράωρο.
Κοίταξε ο Γιώργος τον αδερφό του που γέλασε.
– Τι γελάς εσύ;
– Τι να κάνω; Πλάκα μας κάνεις ρε Κώστα; Το εικοσιτετράωρο έχει εικοσιτέσσερις ώρες. Εσύ πώς δουλεύεις τριάντα;
Ο Κώστας έμεινε για λίγο σιωπηλός. Αυτό δεν το είχε σκεφτεί. Ο Γιώργος όμως που ήξερε πόσα ψέματα έλεγε ο Κώστας, είπε στο μικρό του αδερφό.
– Στα καράβια ρε χαζό… οι ώρες μετράνε αλλιώς… τι ξέρεις εσύ;
– Μπράβο Γιώργο, έτσι είναι… αλλά αυτός είναι μικρός, δεν ξέρει.
Είπε ανακουφισμένος ο Κώστας.
Και συνέχισε αναπτερωμένος τις ναυτικές παρόλες.
