Οι διεργασίες στην κεντροαριστερά είναι για γέλια και για κλάματα
Στο ενδιάμεσο από τις αγκυλώσεις της Νέας Δημοκρατίας από τη μια, και τις φαντασιώσεις του Σύριζα από την άλλη, λαθεμένα λέγεται ότι υπάρχει η κεντροαριστερά. Υπάρχει απλά ένας πολιτικός χώρος που εκφράστηκε νόθα ουκ ολίγες φορές. Οι περιστάσεις του έδιναν να φοράει ένα κοστούμι και, ανάλογα, ήταν άλλοτε κεντρώο και άλλοτε κεντροαριστερό ή κεντροδεξιό ή σοσιαλιστικό ή σοσιαλδημοκρατικό ή χριστιανοδημοκρατικό ή προοδευτικό ή Δημοκρατικό. Όλα όμως αυτά ήταν καιροσκοπικές μεταμορφώσεις του Τίποτα.
Όλα τα κοστούμια που φόρεσε ο πολιτικός χώρος ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά, τα επέβαλλε το περιβόητο «κόμμα των αναποφάσιστων» και γι’ αυτό ήταν παράταιρα. Ποτέ δεν ταίριαξαν με το σώμα που τα χρειαζόταν. Άλλοτε ήταν πιο κοντά κι άλλοτε πιο μακριά. Πότε ήταν κοντά ή μακριά τα μανίκια του σακακιού, πότε του παντελονιού. Άλλοτε ήταν φαρδιά και άλλοτε στενά. Ποτέ δεν ήταν ιδανικά. Ποτέ δεν τόνισαν τις γραμμές του σώματος. Αποτέλεσμα; Ο κεντρώος χώρος να μη φανεί ποτέ αντάξιος του εξισορροπητικού ρόλου του στην πολιτική ζωή της χώρας. Ακόμα και τότε που διαχειρίστηκε την κυβέρνηση, φορώντας το ένα ή το άλλο κοστούμι, έδρασε αμήχανα. Και, φυσικά, στην ολοκλήρωση του χρονικού κύκλου διαψεύστηκε οικτρά…
Εντάξει. Αυτά έτσι έγιναν. Αλλά… τώρα; Τι;
Τώρα, ο χώρος, ο οποίος πάντως δεν στερείται συνείδησης ή αυτογνωσίας, καλείται ν’ αναγνώσει και να πει φωναχτά σε όλους (εχθρούς και φίλους) τα χαρακτηριστικά του. Η Ιστορία προκαλεί και καλεί τους πολίτες που (είτε ως ψηφοφόροι, είτε ως οπαδοί) αντιστέκονται στη δεξιά και την αριστερά, η Εποχή απαιτεί πλέον να διατυπώσουν οι πολίτες αυτοί οι ίδιοι την ταυτότητά τους. Με ακρίβεια πλέον, με το νι και με το σίγμα. Κάτι που δεν έγινε ποτέ.
Αυτό είναι η πρώτη και στρατηγικής φύσεως πράξη του πολιτικού που θ’ αναλάμβανε πρωτοβουλία για να δώσει χαρακτηριστικά εξουσίας στον μεσαίο πολιτικό χώρο. Μέχρι τώρα όμως το έργο αυτό ήταν στα χέρια της οικογένειας Παπανδρέου κληρονομικώ δικαίω. Όταν ο Σημίτης ή ο Βενιζέλος κλήθηκαν να εκφράσουν την ηγεσία, παρά το γεγονός ότι μέχρι την ώρα εκείνη έλαμπαν, ιδίως ο δεύτερος, φάνταζαν ξένοι κι αταίριαστοι στο κορυφαίο ρόλο… Λοιπόν, παρά την κατακρήμνιση του τελευταίου εκ των τριών πρωθυπουργών της οικογένειας, εάν αναληφθεί πρωτοβουλία για νέο κόμμα (πέραν του ΠαΣοΚ) η Μεγάλη Οικογένεια θα καταγράψει στις εκλογές ένα ποσοστό πολύ κοντά σε διψήφιο αριθμό!
Μπορεί να γίνει, αλλά η ύπαρξη του νέου αυτού κόμματος στη Βουλή ΔΕΝ θ’ αποτελέσει θεμελίωση του κεντρώου χώρου, επειδή θα είναι η αφύσικη συνέχιση ενός «αιματολογικού κληρονομήματος», το οποίο έχει καταδικαστεί από την Ιστορία, όχι τώρα, αλλά από το 1789 και εντεύθεν. Άρα ως αφύσικη πολιτική παρουσία θα είναι και στο μέλλον ανάπηρη, όπως ανάπηρη ήταν και στο παρελθόν!
Οπότε; Τι μένει;
Μένει ότι ο μεσαίος χώρος είναι ιστορική ανάγκη να βρει τα ζύγια του. Όχι με ετικέτες τύπου «κεντροαριστερά» ή «σοσιαλισμός» ή «σοσιαλδημοκρατία» ή «προοδευτικός χώρος» ή «δημοκρατική παράταξη» ή ό,τι άλλο εφεύρει η διεστραμμένη φαντασία των διαφημιστών. Όχι.
Ο πολιτικός χώρος ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά (όχι, πάλι, ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον Σύριζα, προς Θεού, όχι) ο χώρος ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά, πλειοψηφικός εξ ορισμού, πρέπει να βρει τα ιδεολογικά του χαρακτηριστικά. Να βρει και να διατυπώσει τις ΑΡΧΕΣ και τις ΑΞΙΕΣ του. Να ονοματίσει τις διαχρονικές του συμπεριφορές.
Όμως αυτά δεν μπορούν να τα δώσουν οι πολιτικοί. Μπορεί να τα δώσει μόνο η πολιτική διανόηση. Κι εκεί είναι ο κόμπος! Διότι η Πολιτική έχασε την επαφή της με τη Διανόηση… Λοιπόν, πριν απ’ όλα η Πολιτική πρέπει να ξαναβρεί αυτή την στρατηγική επαφή…
