Η χώρα κινδυνεύει. Η πατρίδα μας κινδυνεύει. Εγερθείτε, πατριώτες. Ξεπουλιέται στους ξένους η Ελλάς. Υποδουλώθηκε στους δανειστές. Καλούμαστε οι πολίτες της Ελλάδας να σώσουμε τη χώρα, να την παραδώσουμε ελεύθερη στις επόμενες γενιές.
Να σώσουμε τη χώρα, είπες, Γιάννη μ’;
Βεβαίως, να τη σώσουμε! Αλλά να σώσουμε τι σ’ αυτή τη χώρα; Ναι… Τι; Τα ιερά και τα όσια; Ποια ιερά; Ποια όσια; Μήπως τα ήθη και τα έθιμα; Ποια ήθη; Ποια έθιμα; Να σώσουμε τον πολιτισμό και τη θρησκεία; Ποιον πολιτισμό; Ποια θρησκεία;
Εξήγησέ μου, τι εννοείς, όταν λες ότι πρέπει να κάνουμε κάτι για να σώσουμε την Ελλάδα… Πες μου ένα λόγο για να σηκωθώ από το τραπέζι που πίνουμε καφέ, να πάω στη μέση της πλατείας και να βάλω φωνή, να μαζέψω τους περαστικούς, να μιλήσω και να πω φωναχτά αυτό που εδώ λέμε ψιθυριστά, πες μου, ένα λόγο θέλω, όχι πολλούς, ΕΝΑΝ. Για τον οποίο αξίζει να θυσιάσω την ησυχία μου, τη δουλειά μου, τη ζωή μου την ίδια, όπως έκαναν οι Μαραθωνομάχοι και οι ήρωες του ’40.
Όλοι αυτοί πολέμησαν για κάτι. Οι ήρωες του ’21 τραγούδησαν τον Θούριο του Ρήγα. Οι ήρωες του ’40 τραγούδησαν τους παιάνες της Σοφίας Βέμπο. Οι Σαλαμινομάχοι τραγούδησαν τον παιάνα “Ίτε παίδες Ελλήνων”.
Εμείς;
Εμείς τι κάνουμε, Γιάννη μ’; Ποιον αγώνα καλούμαστε να δώσουμε υπέρ ποίου; Σάμπως σεβόμαστε τα «έδη των πατρώων θεών»; Σάμπως σεβόμαστε τους τάφους των παππούδων μας,;
Εμείς ποιον παιάνα μπορούμε να τραγουδήσουμε; Μήπως τους παιάνες του Σάκη Ρουβά;
Ποιες αξίες θα υπερασπιστούμε τώρα μαχόμενοι;
Πες μου μερικές αξίες της κοινωνίας μας, για τις οποίες πρέπει να δώσω τη ζωή μου, τι λέω, πες μου μία και μόνο αξία, για την οποία πρέπει ν’ αγωνιστώ εναντίον των δανειστών της χώρας που έδεσαν την Ελλάδα χειροπόδαρα. Μία…
Όχι γενικώς και αορίστως. Μη λες παχιές κουβέντες «για τα παιδιά μας», για την «επόμενη γενιά» και τέτοια… Μίλα συγκεκριμένα. Πες αυτό. Κι αυτό.
Καθότι, εγώ, Γιάννη μ’, δεν βρίσκω τίποτε για το οποίο σήμερα ν’ αξίζει ν’ αντισταθώ στους δανειστές ή να πολεμήσω τους κερδοσκόπους. Ν’ αγωνιστώ για την ελευθερία μου; Ποια ελευθερία; Ελευθερία είναι να ξοδεύω εδώ κι εκεί λεφτά για την καλοπέρασή μου, την ώρα που πεθαίνουν από την πείνα εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο; Τι έκαμα εγώ σ’ αυτή τη χώρα, τι πρόσφερα, ποιος είμαι για ν’ αξίζω μια τέτοια πλουσιοπάροχη τύχη; Ποια ελευθερία μωρέ; Να διορίζω τα παιδιά μου με μέσον στο Δημόσιο; Να έχει κάθε μέλος της οικογένειάς μου το δικό του αυτοκίνητο;
Πες μου ΕΝΑ λόγο για να πολεμήσω τους εχθρούς αυτής της πατρίδας. Πες μου ένα λόγο να πολεμήσω τους Τούρκους που θέλουν το μισό Αιγαίο και το Καστελόριζο δικό τους. Γιατί να τους τα στερήσω των ανθρώπων; Τι τα κάνω εγώ; Τα τιμώ τάχα; Τα σέβομαι; Αντιπροσωπεύουν κάτι για μένα; Τι αντιπροσωπεύουν, Γιάννη μ’;
Αν δεν αντιπροσωπεύουν κάτι, γιατί να πολεμήσω; Να δώσω τη ζωή μου για τι; Να βγω στους δρόμους, να διαδηλώσω για να μ’ ακούσει ποιος, ν’ απεργήσω εναντίον τίνος;
Ξέρεις κάτι;
Έχουν ασπρίσει τα μαλλιά μου, κοντεύω να βγω στη σύνταξη, όλες αυτές τις δεκαετίες νόμιζα ότι αγωνιζόμουν για το καλό, τη δικαιοσύνη, για την αλλαγή του κόσμου. Τώρα μου λες να ξεχάσω όλα για όσα πολέμησα στο βρόντο και να πολεμήσω για να φύγουν οι δανειστές από τη χώρα…
Όχι, Γιάννη μ’! Δεν θα πολεμήσω για τούτα. Θα συνεχίσω να πολεμάω για κείνα. Για όσα πολεμούσα μια ζωή. Κι εσύ θυμήσου που μ’ έλεγες βλάκα…
