Μόνο η αριστερά. Μόνο η δεξιά. Η κεντροαριστερά δεν υπάρχει.
Η κεντροαριστερά μοιάζει με την Πηνελόπη, όταν την πολιορκούσαν οι πολύφερνοι μνηστήρες. Κι ο Οδυσσέας αργεί να φανεί. Ωστόσο η κεντροαριστερά δεν είναι παρά μία συλλογική αυταπάτη. Διότι: Δεν υπάρχει θεμελιωμένη κεντροαριστερή ιδεολογία και, αν υπάρχει, δεν αντιστοιχεί σε αυτήν καμία κοινωνική τάξη καθορισμένη με τους κλασσικούς όρους. Η κεντροαριστερά είναι μία ακόμη Ανδρεϊκή πατέντα που εφευρέθηκε για διαφημιστικούς λόγους, όπως ο αϊβασίλης της κόκα – κόλα.
Στα όσα έχουμε γράψει στο παρελθόν για το θέμα, θα προσθέσουμε ακόμα μερικά:
Η αστική τάξη που αναδείχτηκε το 1789 στη Γαλλία και διαμόρφωσε το σύγχρονο παγκόσμιο μοντέλο διακυβέρνησης, ελάχιστα διακρίνεται από την τάξη που γέννησε και ανέθρεψε τον καπιταλισμό. Απέναντι σε αυτήν την κυρίαρχη τάξη οργανώθηκε ιδεολογικά από τον Κάρολο Μαρξ (1818 – 1883) και τους επιγόνους του η εργατική τάξη, για να προκύψει μετά η περίφημη «πάλη των τάξεων». Ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο μεγάλες τάξεις άρχισε να εμφανίζεται στο προσκήνιο η μεσαία τάξη. Είχε καθαρά οικονομικά χαρακτηριστικά, τα μέλη της δεν ήταν ούτε φτωχοί, ούτε πλούσιοι. Στην Ελλάδα, καταχωρούνταν σ’ αυτή τη μεσαία τάξη οι 800.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες απασχολούσαν 2,5 εκατομμύρια άτομα.
Υποτίθεται ότι η κεντροαριστερά στην Ελλάδα εκφράζει αυτή τη μεσαία τάξη. Αλλά τα 2,5 εκατομμύρια των εργαζομένων στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, δεν ήταν απλά εργαζόμενοι. Οι περισσότεροι εξ αυτών ήταν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες των Μέσων Παραγωγής. Αυτή ΘΑ έπρεπε να είναι η μεσαία τάξη, αλλά δεν ήταν. Και δεν ήταν, επειδή το εισόδημά τους δεν ήταν μεταξύ του φτωχού και του πλούσιου, αλλά κατώτερο μερικές φορές και του εισοδήματος του φτωχού. Αυτή ήταν η τάξη των ΜΙΚΡΩΝ. Σε αντίθεση με την τάξη των δημοσίων υπαλλήλων, η οποία στον στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα αριθμούσε 1,5 εκατομμύρια άτομα. Αυτή ήταν η τάξη των ΜΕΣΑΙΩΝ. Η τάξη των Μικρών και η τάξη των Μεσαίων δεν είχαν κανένα κοινό χαρακτηριστικό, πλην της συντήρησής τους από το ΠΑΣΟΚ. Υπήρξε ακόμα μία κατηγορία: Η τάξη των επιδοτούμενων αγροτών. Και τα τρία αυτά υποσύνολα της μικρομεσαίας τάξης της χώρας έβρισκαν στο κόμμα του Ανδρέα πολιτική στέγη. Συνεκτικός ιστός τους ήταν με άλφα ή βήτα τρόπο το δημόσιο χρήμα. Δεν άργησε να προκύψει ένα τέταρτο υποσύνολο, εκείνο των συνταξιούχων. Η χώρα έφτασε να συντηρεί από το Δημόσιο Ταμείο τα 4 από τα 10 άτομα!
Η αποτελούμενη από αυτά τα στρώματα μεταπολιτευτική Ελληνική κοινωνία κατέρρευσε ολοσχερώς εν μιά νυκτί. Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Είχαν παραβιαστεί όλες οι συνθήκες. Άρα η ανασύσταση της κεντροαριστεράς είναι μια σκιαμαχία, στην οποία επιδίδονται τα φαντάσματα. Το πολιτικό πρόβλημα της χώρας δεν θα λυθεί με την ανασύστασή της, ούτε με τη μετακίνηση της αριστεράς προς το κέντρο που επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε, από την άλλη, με τη μετακίνηση της δεξιάς προς το κέντρο που επιχειρεί η Νέα Δημοκρατία. Θα λυνόταν, εάν η όποια κεντροαριστερά επέστρεφε στην αριστερή της κοιτίδα, ενώ η κεντροδεξιά στη δεξιά της κοιτίδα. Το Κέντρο που θα έμενε προς στιγμήν κενό, θα καλυπτόταν από ένα μικρό, αλλά στοχαστικό και ιστορικά πολύτιμο κόμμα, ενάντιο στη γνήσια αριστερά, ενάντιο και στη γνήσια δεξιά, με μόνιμο εξισορροπητικό ρόλο στην πολιτική σκηνή. Έτσι θα είχαμε γνήσια πλέον, από τη μια, τη νέα αστική τάξη, κι από την άλλη, την αριστερή δύναμη για την ανατροπή της, η οποία στην πράξη θα σήμαινε βελτίωση της αστικής τάξης.
