Η νέα ιδεολογία της νέας γενιάς στη νέα εποχή
Το θέμα έχει τεθεί: Μετά την κατάρρευση των ιδεολογιών, τι μπορεί να μπει στη θέση τους; Πώς θ’ αναπληρωθεί το κενό που άφησαν πέφτοντας οι δίδυμοι ιδεολογικοί πύργοι; Ποια ιδεολογία, εν πάση περιπτώσει, ποια θεωρία (παλιά ή νέα) μπορεί να δώσει στον κεντρώο χώρο το πολιτικό στίγμα που χρειάζεται; Μα, προπαντός, ποια μεγάλη ιδέα μπορεί να συγκινήσει τη νέα γενιά που παραπαίει χωρίς μπούσουλα και αρνείται να συμμετέχει στα κοινά;
Να πούμε κάποτε τις ανείπωτες αλήθειες, χρήσιμες σε μια εποχή που ο χώρος του Κέντρου ψάχνει τον εαυτό του:
Πρώτον, το Κέντρο δεν είχε ποτέ καμία ιδεολογία. Ακόμα και στις δόξες του, επί Γεωργίου Παπανδρέου, προδικτατορικά, ήταν απλά ο αρνητής της δεξιάς, από τη μια και ο αρνητής της αριστεράς, από την άλλη.
Δεύτερον, οι αξίες του Κεντρώου χώρου ήταν πάντα δανεικές. Άλλοτε από τη δεξιά και άλλοτε από την αριστερά. Η λεγόμενη «κεντροαριστερά» είναι απλά ένα κράμα των πιο ήπιων δεξιών και των πιο ήπιων αριστερών θέσεων!
Τρίτον, όλες οι κεντρώες θέσεις που δεν έχουν ούτε δεξιά, ούτε αριστερή καταγωγή, χρεώνονται αποκλειστικά στις προσωπικότητες του χώρου, στα ευρήματα και τις επινοήσεις τους, όχι κι ό,τι καλύτερο πάντα…
Τέταρτο, ο κεντρώος χώρος είναι αδύνατο να λειτουργήσει χωρίς την οικογένεια Παπανδρέου που τον σημάδεψε. Όμως αυτό το στοιχείο καλλιεργεί μια «γαλαζοαίματη λογική», γεγονός που οδηγεί σε φθίνουσα πορεία. Το Ελληνικό Κέντρο έχει ημερομηνία λήξης, ημερομηνία που, ίσως, έχει ήδη συμβεί!
Πέμπτον, οι μεταμορφώσεις του Κέντρου εξουθένωσαν τα πρόσωπα και «στέγνωσαν» το χώρο από αρχές και αξίες, στις οποίες πίστευαν προσωπικά τα στελέχη του.
Θα μπορούσαμε να σημειώσουμε κι άλλα τέτοια πολλά, κλείνουμε όμως εδώ για να περάσουμε στο ζητούμενο που θέσαμε αρχικά: Ποια μεγάλη ιδέα μπορεί να συγκινήσει τη νέα γενιά, όπως άλλες ιδέες συγκίνησαν την προηγούμενη; Ποια μπορεί να είναι αυτή η μεγάλη ιδέα που θα διαφοροποιείται στο μέλλον με σαφήνεια από τη δεξιά και την αριστερά ταυτόχρονα; Υπάρχει ή μήπως πρέπει να την εφεύρουμε;
Η απάντηση είναι μία: Αν ήταν ανάγκη να την εφεύρουμε, δεν θα έπρεπε να κάνουμε τίποτα! Θα έπρεπε να ενταχθεί ο καθένας όπου προτιμά: Στη δεξιά ή την αριστερά. Όπου ανήκει οικονομικά και κοινωνικά. Προς τι να ψάχνει ενδιάμεσα; Γιατί να θέλει να είναι ανάμεσα στη Σκύλα και τη Χάρυβδη;
Η τελευταία ερώτηση περιέχει και την απάντηση: Γιατί να θέλει να είναι ανάμεσα στη Σκύλα και τη Χάρυβδη; Επειδή είναι Οδυσσέας! Δηλαδή Έλληνας με τα ούλα του. Επειδή αποστολή του στη γη είναι να περάσει από το στενό που ελέγχουν η Σκύλα και η Χάρυβδη. Γι’ αυτό.
Αλλ’ αυτό, θα πεις, είναι μια ποιητική μεταφορά! Στην πράξη τι γίνεται;
Στην πράξη γίνεται το εξής:
Οραματιζόμαστε μια κοινωνία, στην οποία ο καθένας θα μπορεί να πλουτίσει, αρκεί να μην αδικήσει ποτέ κανέναν. Κάθε άνθρωπος δικαιούται να κατακτά ό,τι του αξίζει. Τίποτα δεν χαρίζεται σε κανέναν, ούτε καν η περιουσία του πατέρα στο γιο. Απαράβατος νόμος είναι η ελευθερία των ανθρώπων, των κρατών ή των εθνών, ποτέ όμως σε βάρος άλλων. Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην εργασία ή στην αργία, αναλόγως δε απολαμβάνει, η κοινωνία όμως εξασφαλίζει τα αναγκαία και τα στοιχειώδη για την αξιοπρεπή διαβίωση όλων.
Αυτά. Ενδεικτικά. Και πώς γίνονται αυτά τα ωραία και θαυμαστά;
Γίνονται μόνο με έναν τρόπο: Με την διδασκαλία της κλασσικής Ελληνικής Παιδείας. Είναι τόσο απλό. Και τόσο εύκολο. Είναι όλα εδώ! Δεν χρειάζεται να εφεύρουμε τίποτα!
