Οι χοντρές αντιφάσεις μιας κοινωνίας που αφήνει πίσω της η μεταπολίτευση
Ο λαός δεν μπορεί να κρίνει με βάση τα σενάρια που επεξεργάζονται τα Κέντρα Εξουσίας. Κρίνει με βάση την τσέπη του. Κρίνει, αποφασίζει και ψηφίζει. Έκαμες περικοπή στη σύνταξη; Θα σου δείξω εγώ! Έκαμες περικοπή του μισθού μου; Θα σε πάρει και θα σε σηκώσει. Έβαλες φόρο στο ακίνητό μου; Μαύρο φίδι που σ’ έφαγε… Ναι. Ο λαός δεν ξέρει από υψηλή πολιτική! Δεν ξέρει καν πώς γίνεται να ψηφίζει άσπρο και να βγαίνει μαύρο.
Ο μισθωτός και ο συνταξιούχος συνήθως δεν εμφανίζουν επιδόσεις στη… φιλοσοφία! Είναι πρακτικοί άνθρωποι. Πρακτικοί… μέχρι αηδίας! Καταλαβαίνουν μόνο τα χρήματα που παίρνουν κάθε μήνα στο χέρι και με τα οποία πληρώνουν τις υποχρεώσεις ενός σύγχρονου νοικοκυριού. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα “προσέχουν για να έχουν”, που ο ορισμός του νοικοκύρη αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια δικό τους τίτλο τιμής, όπως παλιότερα οι άρχοντες.
Ως άρχοντες όμως… μην τους θίξεις τα κεκτημένα! Στις 25 Ιανουαρίου 2015, ιστορική ημερομηνία, χωρίς αμφιβολία, οι αστοί, οι άρχοντες, οι κτηματίες, οι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων, εγκατέλειψαν τα κόμματα που “τους έφτιαξαν” νοικοκυραίους και βρήκαν καταφύγιο σ’ ένα αριστερό κόμμα που υπόσχεται να υπερασπίσει την περιουσία τους! Ένα κόμμα που, παλιότερα, όχι πολύ πίσω, οι ίδιοι άνθρωποι το κατηγορούσαν για εχθρό της ιδιοκτησίας.
Αυτό δεν ξανάγινε!
Οι πολίτες που στην πλειοψηφία (;) τους ψήφισαν, ήξεραν άραγε τι έκαναν; Ή μήπως άλλαξαν και μεταλλάχτηκαν τόσο πολύ ο Σύριζα και οι κρυπτόμενες πια συνιστώσες του που δεν φοβίζουν πια κανέναν καθωσπρέπει αστό;
Συνέβησαν ΚΑΙ τα δύο. Δεν παύει ωστόσο ν’ αποτελεί ιστορικό παράδοξο. Υπό μία έννοια, μόλις τώρα, το 2015, ολοκληρώνεται και αποδίδει η πολιτική συμφιλίωσης που λανσάρισε στην μετεμφυλιοπολεμική Ελλάδα το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου! Ο Σύριζα είναι (ή έγινε τα πέντε τελευταία χρόνια) ένα αστικό ή μικροαστικό κόμμα, όπως ήταν κάποτε το ΠΑΣΟΚ, κι έχει δίκιο το πολύξερο ΚΚΕ να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του.
Αλλά ποιοι ψήφισαν τον Σύριζα και τον ανέδειξαν στην εξουσία;
Η Γιάννα Παπαδάκου στο eurocapital.gr αποκαλύπτει σε άρθρο της ότι “οι οικονομικοί εισαγγελείς κ.κ. Παναγιώτης Αθανασίου και Γαληνός Μπρης διαθέτουν στοιχεία ότι ένα εκατομμύριο κάτοχοι ΑΦΜ έχουν καταθέσεις άνω των 300.000 ευρώ. Που σημαίνει ότι οι συνέλληνες αυτοί εν μέσω κρίσης διαθέτουν ρευστό ύψους τουλάχιστον 300 δις ευρώ”.
Είναι η κοινωνική τάξη που εμφανίζεται εξοργισμένη για τους φόρους που επέβαλλε η μνημονιακή κυβέρνηση.
Οι δύο εισαγγελείς “έμειναν άφωνοι βλέποντας απίστευτα νούμερα, όταν παρέλαβαν τον κατάλογο από τους αρμόδιους ελεγκτές. Εκεί καταγράφονταν οι καταθέσεις σε ελληνικές τράπεζες που ανέρχονταν από 100 εκατ. ευρώ ως το ποσό των 4 δισ. Ευρώ”…
Λοιπόν αυτό το πλήθος των Ελλήνων εκατομμυριούχων απέκτησε αυτά τα ιλιγγιώδη ποσά αναπτύσσοντας μία ευλαβική σχέση με το Δημόσιο. Άλλοτε ως επίορκος λειτουργός του κράτους ο καθένας και άλλοτε ως επιχειρηματίας που είχε μοναδικό του πελάτη το κράτος…
Ο αλοπρόσαλλος και πρωτοφανής τρόπος που μετακινήθηκαν οι ψηφοφόροι από κόμμα σε κόμμα αποδεικνύει ότι όντως υπάρχει αποϊδεολογικοποίηση της Ελληνικής κοινωνίας. Ναι, οι κομματικές ιδεολογίες έγιναν κομμάτια και θρύψαλα. Η Ιστορία, αλλά και όλες οι άλλες θεωρητικές επιστήμες, έχουν σπουδαίο έργο να επιτελέσουν στο άμεσο και το απώτερο μέλλον, προς το παρόν όμως εμάς εδώ μας καίει (ανερμάτιστα δυστυχώς) το φλέγον ζήτημα για την αρχή, τη μέση και το τέλος της πολιτικής σκέψης που έχει άμεση κι επιτακτική ανάγκη η χώρα. Βιώνουμε τη μέγιστη πολιτική παραλογία που θα μπορούσε ν’ αντέξει μια κοινωνία χωρίς να κάνει “κρακ”.
