Ο Γιώργος έπαιζε με τον αδερφό του στο παρκάκι, υπό το βλέμμα της μαμάς. Εκεί ήταν κι άλλες μανάδες με τα παιδιά τους. Κι έμαθαν, ότι ο δάσκαλος που θα έπαιρνε την πέμπτη τάξη, ήταν ο Χαρίλαος.
Μόλις άκουσε ο Γιώργος το νέο, αναστατώθηκε. Έκρυψε το πρόσωπό του στην ποδιά της μάνας του κι έκλαιγε μ’ αναφιλητά.
– Δεν θα πάω σχολείο… Πήραμε τον πιο αυστηρό δάσκαλο… Δεν τον θέλω…
Προσπαθούσε η μάνα του να τον παρηγορήσει, αλλά ο Γιώργος δε μπορούσε να σταματήσει το κλάμα.
– Δεν πάω σχολείο… Να μου αλλάξεις σχολείο μαμά… Σε παρακαλώ!
– Άκουσέ με αγόρι μου… Έχεις κάνει μάθημα με τον Χαρίλαο ποτέ;
– Όχι, αλλά ξέρω απ’ τ’ άλλα παιδιά… Κανένα παιδί δεν τον αγαπάει!
– Θέλω να μ’ ακούσεις! Θα πας στο σχολείο σου, θα μπεις στην τάξη σου, πες ότι δεν έχεις ακούσει τίποτα για τον δάσκαλο, δε γνωρίζεις τίποτα γι’ αυτόν… Να τον γνωρίσεις, ν’ αποκτήσεις την δικιά σου γνώμη… Μη βασίζεσαι στις γνώμες των άλλων παιδιών. Να βγάλεις ο ίδιος τα δικά σου συμπεράσματα. Αυτό είναι το σωστό!
Συμφώνησε ο Γιώργος. Και συνέχισε το παιγνίδι του.
Κι άρχισαν τα σχολεία, ο Γιώργος μπήκε στην τάξη σοβαρός – σοβαρός για να γνωρίσει το νέο του δάσκαλο, αυτόν που δεν αγαπούσαν τα μεγαλύτερα παιδιά.
Πτυχιούχος Πανεπιστημίου σήμερα, έχει να λέει για τον Χαρίλαο, τον καλύτερο δάσκαλο απ’ όλους τους δασκάλους που γνώρισε ο Γιώργος με τη δική του γνώμη…
